Gezondheidsplein is een informatieve website over gezondheid. De gezondheidsinformatie op deze website staat los van eventueel getoonde advertenties.

"Mijn vriendin toont geen affectie"

Verhaal door Erik (32)

Erik (32) kende Kim (34) een half jaar toen zij zwanger werd. Ze gingen samenwonen, maar Kim bouwde een duidelijke afstand in ten opzichte van Erik. Tot zijn grote verdriet.

Relatieproblemen

"Onze dochter is drie jaar en zij is voor mij de allerliefste van de wereld. Kim en ik hebben allebei een goede opleiding en materieel gezien ontbreekt het ons aan niets. Maar over onze relatie op zich maak ik mij grote zorgen."

"Onze dochter is drie jaar en zij is voor mij de allerliefste van de wereld. Kim en ik hebben allebei een goede opleiding en materieel gezien ontbreekt het ons aan niets. Maar over onze relatie op zich maak ik mij grote zorgen."

Afstandelijk

"Kim was in het begin van onze relatie al wat afstandelijk en dat stoorde mij een beetje. Toch dacht ik: 'het trekt wel bij' en 'misschien heeft ze veel tijd nodig om zich emotioneel te binden'. Maar de afstand werd alleen maar groter toen we gingen samenwonen. Zeker lichamelijk. Knuffelen en kussen wil ze niet, laat staan met mij vrijen. Als ik toenadering zoek, trekt ze zichzelf terug. Ze geeft nooit aan dat ze wil vrijen. Als ik vraag waarom, zegt ze dat ik zal moeten accepteren dat haar behoeften anders zijn dan die van mij."

"Kim was in het begin van onze relatie al wat afstandelijk en dat stoorde mij een beetje. Toch dacht ik: 'het trekt wel bij' en 'misschien heeft ze veel tijd nodig om zich emotioneel te binden'. Maar de afstand werd alleen maar groter toen we gingen samenwonen. Zeker lichamelijk. Knuffelen en kussen wil ze niet, laat staan met mij vrijen. Als ik toenadering zoek, trekt ze zichzelf terug. Ze geeft nooit aan dat ze wil vrijen. Als ik vraag waarom, zegt ze dat ik zal moeten accepteren dat haar behoeften anders zijn dan die van mij."

"Ik voel me schuldig als ik met haar vrij"

"Maar ik vind een relatie zonder liefde, romantiek en seks eigenlijk onvoorstelbaar. Als we een keer seks hebben, op mijn verzoek, voel ik mij bijna schuldig omdat Kim passief in bed ligt. Vervolgens wordt ze enorm opgewonden, maar ze blijft initiatiefloos. Vaak ligt ze op haar buik, zodat we elkaar niet aan kunnen kijken tijdens 'de daad'. Dat vind ik heel erg vervelend."

"Zodra we zijn klaargekomen, keert ze haar rug naar mij toe. Geen knuffel, kus of wat dan ook. Soms vraag ik mij af of ze wel van mij houdt, ook omdat ze nooit behoefte heeft om te knuffelen of wat dan ook (iets wat mijn vorige vriendin heerlijk vond). De enige vorm van affectie krijg ik als ik op familiebezoek ga in het buitenland. Dan schrijft ze dat ze mij heel erg mist en blij is mij straks weer te zien."

"Voor mij wordt de dagelijkse afstandelijkheid van haar steeds moeilijker om te accepteren. Het lijkt mij ook niet goed voor onze dochter dat ze haar ouders nooit ziet liefkozen. Met haar knuffelt Kim overigens wel!"

"Maar ik vind een relatie zonder liefde, romantiek en seks eigenlijk onvoorstelbaar. Als we een keer seks hebben, op mijn verzoek, voel ik mij bijna schuldig omdat Kim passief in bed ligt. Vervolgens wordt ze enorm opgewonden, maar ze blijft initiatiefloos. Vaak ligt ze op haar buik, zodat we elkaar niet aan kunnen kijken tijdens 'de daad'. Dat vind ik heel erg vervelend."

"Zodra we zijn klaargekomen, keert ze haar rug naar mij toe. Geen knuffel, kus of wat dan ook. Soms vraag ik mij af of ze wel van mij houdt, ook omdat ze nooit behoefte heeft om te knuffelen of wat dan ook (iets wat mijn vorige vriendin heerlijk vond). De enige vorm van affectie krijg ik als ik op familiebezoek ga in het buitenland. Dan schrijft ze dat ze mij heel erg mist en blij is mij straks weer te zien."

"Voor mij wordt de dagelijkse afstandelijkheid van haar steeds moeilijker om te accepteren. Het lijkt mij ook niet goed voor onze dochter dat ze haar ouders nooit ziet liefkozen. Met haar knuffelt Kim overigens wel!"

Terug naar het begin

Reacties

  • Patrick

    13 januari 2020 22:33

    Hallo

    Ik heb alles gelezen en ben ook boos op mijn vrouw. Zij denkt enkel aan zichzelf: nee, nu niet, geen zin, mijn borsten doen... enzovoorts. Wij als mannen moeten ons daar allemaal bij neerleggen en dan verschieten ze dat we ze bedriegen. Ik weet ook niet meer wat te doen. Ben radeloos.

    • Silver

      04 januari 2020 21:34

      Beste mede-celibatair. Ik zit in het zelfde schuitje als jullie en herken mijzelf in jullie verhalen.
      Toch wil ik jullie een tip meegeven. Als je een oplossing verwacht om seks te kunnen krijgen stop dan nu met lezen van dit bericht.
      Ik heb mij ook zo'n 20 jaar tot het uiterste ingespannen om enige vorm van gezellige, spontane seks te hebben met mijn vrouw.
      Veelal nul op rekest en dat doet zeer, heel zeer. Ik ging er aan onder door, werd heel depressief, begon meer te drinken dan goed is en porno te kijken etc.

      Tot ik in augustus 2018 het besluit genomen heb om mijn vakantie nou eens niet te laten verzieken door geen seks. En dat bleek zo goed te werken dat ik dat vol gehouden heb. Ik klinkt idioot, maar ik heb besloten het allemaal niet meer erg te vinden. Ik doe vrijwel geen toenaderingspogingen meer. En ik moet zeggen, dat bevalt mij best heel goed. Kap elke seks-gerelateerd gedachte direct af. Denk letterlijk 'nee', soms 10x achter elkaar. Probeer de woede en het gevoel van te kort gedaan te zijn (slachtofferrol) uit je gedachten te krijgen. Neem zelf het heft in handen, kies er zelf voor geen seks meer te willen of 'het' in ieder geval zelf 'op te lossen' een daarbij niet aan een vrouw te denken. In praktijk natuurlijk niet makkelijk en ik heb ook mijn zwakke momenten, maar toch geeft dit mij rust en kracht.

      Probeer zeker geen porno te kijken of naar andere vrouwen te kijken want dit is heel even 'lekker' maar versterkt het gevoel 'wat je zou kunnen hebben en allemaal niet hebt'. Vaak bestaat in je gedachten het idee dat er twee groepen mannen zijn; één met goede seks en een groep zonder seks waar jij bij hoort. Realiseer je dat dit wel eens niet zou kunnen kloppen. Ik denk dat er drie groepen mannen zijn. Een extreem klein groepje (die zeggen) heerlijke goede spannende afwisselende seks te hebben (lucky guys...). Bij de grootste groep gaat het allemaal ook voor geen meter, zij dealen ermee en gaan door. Alleen dat vertellen ze jou niet... Ze werpen zich op een hobby, sport, werk of gaan met maten naar de kroeg. De derde groep probeert wanhopig seks te krijgen en gaat daar aan onder door. De natuurlijke reactie van een vrouw is 'de boel op slot gooien en afstand houden'. Seks is nu eenmaal een perfect middel om voor dwang en controle te gebruiken....toch? Stop met vragen om seks, niets is zo verwoestend voor je ego als vragen en keer op keer afgewezen worden. Het is graag of helemaal niet.

      Bedenk verder voor je je partner verlaat, het gras lijkt elders soms groener, maar het is de vraag of dit daadwerkelijk zo is....

      • Raven

        10 december 2019 19:51

        Mijn vrouw Is koud. Ik ben 35 / zij is 34. Ik heb al 11 jaar een relatie met mijn vrouw waar ik 2 kinderen van 6 en 3 mee heb. Ik hou van haar en zei ook nog steeds van mij zegt ze. Echter een kus, knuffel, affectie zit er de afgelopen 4 a 5 jaar niet meer bij. De woorden "ik heb geen zin", "ik ben moe", "ik heb hoofdpijn", "nu even niet", vliegen regelmatig hier over de vloer. Stel dat er seks is ben ik hier altijd de aanstichter van en heeft het gehalte "nu vooruit dan maar" bij haar. Ik kan je niet beschrijven hoe naar dat voelt en onmenselijk. Laatst had ik, wederom een romantisch avondje georganiseerd. niet met het doel op seks, maar om maar enige vorm van affectie bij haar te doen ontketenen. Had lekker voor haar gekookt, geurkaarsjes gekocht, massage olie, een luxe choco-toetjes waar ze zo van houdt ect. Ze vond het allemaal erg leuk en lief, maar klapt vervolgens op de bank al facebookened met de melding: Ik ga vanavond expeditie Robinson kijken. En laat mij vervolgens links liggen. Het voelde wederom als een trap in je ballen.

        We hebben het gesprek al zo vaak gevoerd, advies gevraagd, en eigenlijk komt het altijd op hetzelfde uit. zij zal meer haar best doen om romantisch te zijn en ik moet geen druk op haar uitoefenen. NU een jaar verder ben ik nog steeds aan het wachten op een initiatief van haar, en ben echt radeloos. Het erge is dat ze weet dat ik het vervelend vindt maar er absoluut niets mee doet.

        Wat moet ik doen?

        • Suus

          07 december 2019 04:35

          Heel herkenbaar alleen ben ik een vrouw. Ik kan me de vrouwen niet voorstellen. Ik was 12 jaar samen met een man die niet van mij hield. Nu in een relatie die zo fijn begon. Maar na 1 jaar kwam ik er per toeval achter dat hij biseksueel is. Travestieten shemales etc. Hij heeft mij meerdere malen bedrogen met prostituees. Heb het hem vergeven en er is zelfs ruimte om hem dat stukje genot te laten ervaren. Maar mij raakt hij na de geboorte van ons kindje niet meer aan. Ook niet tijdens de zwangerschap. Ik voel me zo vreselijk eenzaam. Sex is niet het belangrijkste maar toch zo belangrijk in een relatie. Sterkte mannen!!!

          • Ikke

            08 oktober 2019 22:40

            Wij zijn nog niet lang samen. Per sms toonde hij wat hij vond op seksueel vlak. Hij wilde dat ik bij hem ging intrekken. Ik doe het huishouden, ik was alles, doe de boodschappen. Strelen, kussen, vrijen is plots voorbij. Ik heb alles opgezegd. Mijn huurhuis, mijn vrijheid, maar wat doe ik verkeerd? Ik masseer zijn voeten, doe zijn huishouden, scheer hem. Echt alles doe ik. Maar als ik wat genegenheid vraag, wil hij dat niet. Ik ben 50 en hij is 52. Ik ben wat zwaarder geworden en hij graatmager. Ligt het misschien aan mijn lichaam? Als zijn vrienden bellen, is hij vol enthousiasme. Ik weet niet wat ik verkeerd doe.

            • per

              08 oktober 2019 01:05

              Ik ben niet toevallig op dit forum gekomen, maar ook omdat ik zoals een groot deel van de mannen hier, met hetzelfde probleem te maken heb. Je zoekt als het ware naar een forum waar je je persoonlijke situatie en tekortkomingen kan delen met andere mensen die in hetzelfde schuitje zitten. Ik ben onder de indruk van de open reactie van Jan uit Amsterdam en mijn verhaal is bijna hetzelfde. En ja, na de fouten die je begaat door vreemd te gaan, na de enorme schuldgevoelens, probeer je weer de draad op te pakken in je huwelijk. En probeer je niet alleen alles te redden, maar ook met veel goeie wil een als het ware nieuwe start teweeg te brengen. Uiteraard is dit moeilijk na wat er gebeurd is, maar dan trek je je even op aan de goeie momenten die je probeert. Maar na een tijd bots je weer op hetzelfde: de intimiteit en passie. De speelsheid waar je altijd zo naar hunkerde, is er nu ook niet. Je vlucht in je werk en je hobby's, maar hoe succesvol of goed die ook zijn, je lichaam en geest hunkeren naar affectie, totale overgave, je volledig aan elkaar geven. Dat is het enige wat je echt gelukkig maakt. Ik lees hier veel reacties van mensen die al vroeg in hun relatie de al afstandelijker houding van hun partner zagen. Ik begrijp wat jullie willen zeggen. Eerlijk gezegd, ik ben eind de vijftig, voel me lichamelijk nog zeer fit, passioneel, wil mijn partner echt een goede sexuele beleving geven waar we beiden gelukkig van worden, maar weet op dit moment niet goed hoe ik de volgende jaren moet aanpakken. Ik wil niet vervallen in eindeloos gefrustreerd zijn. Ik wil nog iets meemaken en gelukkig zijn. Therapie? Nou ik ben echt blij voor de koppels die daarmee hun relatie op het rechte pad krijgen, maar na drie sessies zijn wij ermee gestopt. Ik lees zoveel dat praten met elkaar helpt, maar wat als praten over seks in de taboesfeer zit? En nee, met seks bedoel ik niet enkel de pure lichamelijke beleving, maar alles wat er mee samenhangt en een vorm van affectie moet zijn tussen beide partijen. Succes voor iedereen hier en die wondertip mag je zeker posten.



              • Roja36

                11 september 2019 02:40

                Ik heb 2 kids en ben al 10 jaar samen. Ik slaap al 3 jaar apart. We hebben al 2 jaar geen sex. Hiervoor 1x sex dat jaar. Daarvoor 2x sex dat jaar en daar weer voor 1x sex dat jaar. En als we überhaupt sex hebben, is het echt saai en heeft ze geen zin. Het is echt een heel slecht huwelijk. En alles is teveel nu. Iemand advies??? Ben er stiekem helemaal klaar mee...

                • Joshua

                  08 september 2019 02:30

                  Ook hier een relatie van bijna 6 jaar waar het intieme gebied ver te zoeken is. Ik,als jonge man 26 jaar, heb een hele goeie relatie met m'n vriendin, maar ook ik merk nu de laaste 2 jaar dat het op gebied van intimiteit niet meer is zo als het was. Kusjes, knuffels, handje handje en sex hebben we niet meer dan 1x in 2 maanden misschien. Ze ketst me meteen af. We hebben ook al een aantal keer geprobeerd te praten hier over en gekeken wat we voor elkaar konden doen. Ik voel me er erg onzeker door en gekwetst. We zijn beide een leuk stel om te zien en dat horen we ook veel! De periodes hier voor waren altijd top de gekste dingen om op te noemen. En na eigen weten heb ik ook wel het idee dat ik weet wat ze fijn vindt en wat niet. Speeltjes alles mag er bij, totaal geen problemen mee. Vrouwen die denken dat mannen voor hun eigen plezier en de vrouw een genot doen; your wrong. Als een vrouw kan genieten, geniet ik er ook van! Ik vindt het heerlijk om met m'n vriendin bezig te zijn en haar zien te genieten, maar ben er wel snel klaar mee na dat als ik haar een tijd een pleziertje heb gegeven het daar dan ook bij blijft, zonder dat ze mij überhaupt heeft aangeraakt. Dat frustreert me heel erg. Liefde moet je van 2 kanten voelen en brengt je in mijn opzicht alleen maar dichter bij elkaar. Ben op dit moment echt radeloos. Wij mannen willen altijd een oplossing zoeken, maar ik kom er niet uit. In de relatie merk ik ook dat ik veel, misschien wel te veel, voor haar doe. Ik heb dit eigenlijk altijd al gedaan. Ik zorg goed voor haar. We proberen leuke dingen te doen, laatste tijd een stuk minder dan vroeger moet ik wel eerlijk toegeven, maar ook daar proberen we dan over te praten en meer dingen samen te doen. Eenmaal een handeling vanuit mij een kus, knuffel, handje of in bed wilt ze dan ook niet hebben. Soms heb ik het idee dat ze misschien wel vreemd zou gaan ondanks ik haar hier totaal geen type voor vindt en we eigenlijk altijd eerlijk tegen elkaar zijn. Inmiddels ook verloofd en al 1.5 jaar samen wonend. Ik ben enorm dol op m'n vriendin, maar het vreet enorm aan me dat het niet meer zo is hoe het vroeger was. Van haar kant uit geeft ze ook duidelijk aan dat het niet aan mij ligt, maar aan haar en dat ze er gewoon geen behoefte aan heeft. Maarja als je haar geschiedenis op haar telefoon ziet en dan toch af en toe porno op zoekt vraag ik me toch echt af; wat doe ik verkeerd en kwetst me dan ook... Nu niet meteen gaan denken; ochja hij is jaloers, een control freak nou totaal niet. Als ik ergens een hekel aan heb is het jaloezie of geen vertrouwen, vanuit mij is het controleren gewoon uit onzekerheid. Ook heb ik vorige berichten gelezen en wist ik totaal niet dat vrouwen ook vaginale schimmel konden oplopen door vroegtijdig te penetreren. Hierdoor ga ik me nog meer zorgen maken om dat m'n vriendin er zo nu en dan last van heeft. Is dit dan door een ander of toch gewoon door eventueel zeeprestanten en niet goed uitgespoeld? Inderdaad zoals je leest onzekerheid van wat speelt er nou? Ondanks dat ze blijft aangeven dat ze enorm van me houd en we al veel voor elkaar hebben, weet ik echt niet meer hoe ik nu veder moet. Aandacht van andere vrouwen is altijd fijn om te krijgen terwijl ik helemaal niet vreemd zou gaan!

                  Als iemand mij hierop kan helpen zou elke reactie welkom zijn man of vrouw! I'm lost!

                  • Jan

                    31 augustus 2019 07:04

                    Hallo allemaal,

                    Mijn naam is Jan en kom uit Amsterdam. Als ik naar de posts kijk zie ik dat vele mannen op deze conversatie reageren op zeer late uren. Ik dus ook.
                    Mijn verhaal:
                    Mijn echtgenote en ik zijn beiden 38 jaar, we hebben al 10 jaar verkering, waarvan we 3 jaar gehuwd zijn. We hebben geen kinderwens en hebben deze nooit gehad.

                    In onze eerste jaren van verkering was de intimiteit tussen ons goed en spannend... Ik bedoel hiermee dat we beiden konden genieten van elkaars aanrakingen, strelingen, knuffels enz. Al dan niet op intieme plekjes.
                    Ook hielden we onbewust de spanning in onze relatie om af en toe te vrijen op niet voor de hand liggende plaatsen bijvoorbeeld.

                    Met de loop der tijd is dit afgebouwd... 3 jaar geleden zijn we getrouwd en toen is ons intiem leven in een neerwaartse spiraal beland.
                    Ik ben akkoord dat na verloop van tijd partners aan elkaar wennen, maar wat er de dag van vandaag aan de hand is kan ik niet zo goed mee om.
                    Achteraf gezien kan ik ook vaststellen dat we steeds minder en minder tijd met elkaar doorbrachten... Enerzijds door de drukke agenda, anderzijds leek het of we gewoon minder behoefte hadden om samen tijd door te brengen. Naar mijn gevoel waren we in de 'dodelijke' routine gevallen binnen onze relatie. Niet enkel op intiem vlak, maar op alle vlakken.

                    Het is zover gekomen dat ik er een andere geheime relatie op nagehouden heb die een aantal jaar heeft geduurd.

                    Deze was zeer onschuldig begonnen maar heeft grotere proporties aangenomen waardoor ik een dubbel leven ben beginnen leiden en oprecht ben beginnen houden van de persoon in deze andere relatie aangezien ik meer tijd met haar doorbracht dan met m'n eigen echtgenote.
                    Ik ging op reis met deze andere persoon, kocht cadeautjes voor haar en zorgde dat ze niets tekort kwam, op alle vlakken. Van haar kreeg ik genegenheid, samenhorigheid, intimiteit, knuffels, enz.... Allemaal dingen die ik thuis niet meer kreeg.
                    Ik wil hier wel aan toevoegen dat ik deze persoon echt oprecht graag zie, en haar steeds op beide handen heb gedragen en er dagelijks mijn werk van heb gemaakt dat ze gelukkig was en niets tekort kwam. Het ging absoluut niet enkel over sex.

                    Deze relatie is inmiddels al enige tijd gedaan en ik heb spijt van alle leugens, uitvluchten en zo voort.. - dat ik heb moeten uitvinden om beide partijen tegelijkertijd in het ongewisse te laten en toch gelukkig te maken. Deze andere persoon heeft nooit geweten dat ik gehuwd ben.. Nu dat ik dit op deze manier neerschrijf schaam ik me nog dieper...

                    De dag van vandaag hou ik nog steeds oprecht van deze andere persoon en maak ik me nog dagelijks zorgen om haar, maar dit soort relatie werd te zwaar voor haar aangezien ik met een huwelijk zat waarvan zij niets wist.
                    Gevolg hiervan was dat deze persoon in deze jaren bijvoorbeeld nooit kennis heeft kunnen maken met mijn familie, vrienden en kennissen en dat we het grootste deel van onze tijd binnenshuis doorbrachten, en zeer weinig samen iets deden in het openbaar (toch niet in onze regio) wat de nodige argwaan met zich meebracht.
                    Na verloop van tijd heeft zij er een punt achter gezet met veel tranen en emotie aan beide kanten.
                    Toen ze me duidelijk maakte dat ze zo niet verder kon heb ik zelf de echtscheidingsprocedure gestart met mijn echtgenote om haar niet te verliezen maar tevergeefs.

                    Deze situatie heeft een grote impact op me gehad en ben hiervoor in therapie gegaan, waardoor ik beseft heb dat ik wel hield van mijn echtgenote maar in feite genegenheid en affectie tekort kwam. Dit was door de loop der jaren 'vergeten' binnen onze relatie... Achteraf gezien kwam dit vooral door het werk en verschillende interesses.

                    Tot vandaag weet mijn echtgenote nog steeds niets van mijn andere relatie en mijn andere vriendin niets van mijn echtgenote.

                    Uiteindelijk heb ik (of hebben wij (ik en mijn echtgenote)) besloten van ons huwelijk nog een kans te geven. Persoonlijk had ik het gevoel dat ik wel het lef heb gehad om haar te zeggen dat het niet meer werkte tussen ons, maar dat ik (of we) nooit de moeite hadden gedaan om onze problemen op te lossen. Ondertussen wist ook heel de familie van onze plannen om te scheiden en ik schaamde me hier diep voor.

                    Zogezegd, zo gedaan, we geven het nog een kans. Desondanks dat we ieder al een eigen leven buiten ons huwelijk hadden opgebouwd.
                    Na een aantal dagen onwennig met elkaar om te gaan konden we terug samen bij elkaar in de zetel liggen en elkaar terug een kus geven.
                    Mijn echtgenote had haar knop al omgedraaid en heeft veel moeite gedaan om zich terug te investeren in onze relatie. Na verloop van tijd sliepen we terug samen en hebben we terug sex gehad. Maar hier komt ons werkpunt:

                    Sinds kort na ons huwelijk mocht ik mijn echtgenote niet aanraken onder de navel of ze verkrampt volledig. Wanneer mijn hand nog maar in de buurt van haar schaamstreek komt geeft ze aan dat ze dit niet wil. Orale sex geven is ook uit den boze, hoewel ze dit vroeger wel toeliet en er volgens mij wel van genoot. Wanneer we vrijen bestaat dit uit een aantal kussen en direct over tot de daad.
                    Ook tijdens het vrijen heb ik de indruk dat ze er snel van af wil zijn en dat zie niet echt geniet. Ik heb de indruk dat ze dit enkel doet om mij te plezieren en de geluidjes die ze maakt klinken vals; wat mijn zin om haar extra te doen genieten niet bepaalt aanwakkert.

                    We hebben hierover al gesprekken gehad en mijn echtgenote beseft dat dit een werkpunt is en heeft al hulp gezocht bij een relatietherapeut maar zonder succes.
                    Ze beseft dat dit niet aangenaam is voor me, en hoewel ze hier aan wil werken is er iets dat haar blokkeert.
                    Naar mijn weten heeft ze op dat vlak nooit iets meegemaakt wat een soort angst of iets in die aard heeft kunnen veroorzaken.
                    Misschien ook belangrijk om te vermelden: Mijn echtgenote heeft zichzelf nooit aangeleerd om bijvoorbeeld te masturberen of zichzelf aan te raken en haar lichaam te ontdekken… Deze fase is ze overgeslagen toen ze jong was door omstandigheden.
                    Dit alles resulteert dat - wanneer nog eens vrijen - (zo éénmaal om de 2 maand) dat dit altijd snel moet gaan en dat het voor mij nogal ‘machinaal’ lijkt.
                    Ik wil werken aan onze relatie, maar het liefdevol vrijen en van elkaar kunnen geniet hoort er voor mij nu eenmaal bij.

                    Dank om mijn verhaal te lezen, mijn excuses als het misschien verwarrend is maar ik weet echt niet wat moet doen. We willen samen onze relatie redden en onze intieme band versterken maar we zitten vast…
                    Herkent iemand zich in deze situatie of heeft er iemand tips?

                    J

                    • Sukkeltje

                      15 juli 2019 06:52

                      Als ik dit allemaal zo lees weet ik genoeg. Genegenheid, een knuffel, tegen elkaar aanzitten op de bank en ja, soms ook seks vind ik belangrijk. Mijn partner is na de geboorte van onze 4 jongedames veranderd en was zij vroeger nog meer van huggen etc. Dan ik is dit nu totaal weg en dat al 1,5 jaar. Stress zal zeker meespelen en we hebben allemaal fouten, ook ik, maar ik slaap nu al maanden slecht en heb al 100 gesprekken proberen te hebben en zelfs dat gaat bijna niet. Als ze wel praat is dit spelend of append op haar telefoon en ze is altijd moe. Ik ben een wrak aan het worden en mijn prestaties op het werk zijn ook niet meer zoals het zou moeten. Of we gaan in therapie of onze wegen gaan scheiden. Die keuze zal ik haar geven, anders komt het helemaal niet meer goed. Het is mij al vaker verteld en wat ik hier lees is de bevestiging die ik nodig had.

                      .
                      - Advertentie -
                      - Advertentie -