Kriebel aan je teen, terwijl je er geen hebt

"Ik weet het nog goed, het was 18:00 uur en ik was van mijn werk op weg naar huis. Ik was diep in gedachte verzonken, omdat ik op mijn werk een aanvaring met mijn directe chef had gehad. Ik had eigenlijk nog boodschappen moeten doen, maar mijn hoofd stond er niet naar, dus bedacht ik me halverwege dat ik wel even wat bij de frietboer kon halen. Dan maar morgen gezond eten."

"Ik nam een kortere weg en hoopte dat het niet te druk zou zijn, want dat was het laatste waar ik op zat te wachten. Een rij bij de frietboer! Door de dunne straatjes manoeuvreerde ik tussen de geparkeerde auto’s door en net toen ik dacht 'Deze straat moet ik hebben', gebeurde het. Ik kan me er niets van herinneren en ik hoorde pas in de ambulance hoe het was gebeurd. De auto kwam met een gangetje van 50 vanuit een zijstaat aanrijden en reed me letterlijk van mijn fiets. Ik viel tegen de voorruit aan en kwam met mijn been onder het rechterachterwiel terecht."

"Aangekomen in het ziekenhuis word ik direct onderzocht en er worden verschillende foto’s gemaakt. Al snel blijkt dat het letsel aan mijn been erg is. Een deel van het been is dan ook niet meer te redden. Omdat je in een soort roes verkeert, maak je alles maar half mee en denk je nog niet direct aan de gevolgen. Pas toen ik klaar gemaakt werd voor de operatie, schoot het door mijn hoofd 'Mijn been gaat er af!' Hoe kan dat nou, ik zat net nog op de fiets en nu ziet het er naar uit dat mijn leven nooit meer hetzelfde zal zijn."

"De operatie verloopt vlekkeloos en net onder mijn knie is mijn been geamputeerd. Het duurt in totaal niet langer dan een uur en even later lig ik dan ook al weer op mijn kamer. Ik ben de doktoren en chirurgen in het ziekenhuis nog altijd dankbaar, want ook al klinkt het raar. Ze hebben mooi werk geleverd."

"De maanden erna staan in het teken van revalideren. Leren omgaan met een prothese, de pijn en het psychische gedeelte, want je krijgt namelijk behoorlijk wat te verwerken. Vaak genoeg werd ik 's ochtends wakker met kriebel aan mijn teen. Als ik de deken wegsloeg om te krabbelen, werd ik weer op de feiten gedrukt. Ik heb geen linkervoet meer, laat staan tenen. Het gevoel alsof het been en je voet er nog gewoon zijn, heb ik al die tijd nog gehad, al is het de laatste tijd wel minder dan in het begin."

"Gelukkig had ik veel aan familie en vrienden tijdens en na de zware tijden van revalidatie. Toen ik op een gegeven moment weer wat stapjes met een prothese kon zetten, was ik dan ook zo blij als een kind. Eindelijk mijn vrijheid weer terug en niet meer afhankelijk van anderen!"

"Het ging steeds beter en na een paar maanden vond ik mezelf zelfs al weer fit genoeg om te gaan werken. De eerste weken maar een paar uur per week en later halve dagen. Toch zal het niet meer worden zoals vroeger, want hele dagen werken zit er voorlopig niet in. Ik heb namelijk een baan waar je veel voor moet staan en lopen."

"Ik ben nu echter wel op een punt beland dat ik verder kan met mijn leven. Ook ga ik stappen ondernemen tegen de automobilist in verband met letselschade. Want ook al kan ik mijn linkervoet nooit meer terugkrijgen, ik kan er hopelijk nog wel een schop mee uitdelen naar degene die hier verantwoordelijk voor is."