Gezondheidsplein is een informatieve website over gezondheid. De gezondheidsinformatie op deze website staat los van eventueel getoonde advertenties.

Zwanger van een kindje met het Syndroom van Down. Houd jij het of laat je het weghalen?

Iedereen wil graag een gezond kindje, helaas is dat niet iedereen gegeven. Bij sommige stellen blijkt bijvoorbeeld tijdens de zwangerschap dat het ongeboren kindje het Downsyndroom heeft.

Kindje met syndroom van downDit is natuurlijk een klap in het gezicht, maar het stelt hen ook meteen voor een belangrijke keuze: breek je de zwangerschap af of houd je het kindje en ga je de intensieve zorg dat het met zich meebrengt aan? Dit is een persoonlijke keuze, die afhankelijk is van verschillende factoren en daardoor voor iedereen anders zal uitpakken. De één zal bijvoorbeeld de beperkingen zwaarder laten wegen dan de vreugde die het binnen het gezin brengt.

Maar wat zou jij doen? Zou jij de zwangerschap afbreken of houd je het? En wat zouden jouw beweegredenen zijn?

Terug naar het begin

Reacties

  • elise

    30 mei 2017 20:28

    Houden die baby, want hij kan er ook niks aan doen. En je moet het positief bekijken: die kinderen zijn altijd super vrolijk.

    • Fiere papa

      04 januari 2015 23:38

      Wij hebben onze zoon in oktober 2014 verloren. Hij was 25 jaar. Waar wij ook met hem kwamen, het was altijd feest. Hij bouwde voor ons een ongelooflijke grote vriendenkring. Wij zullen hem voor altijd missen en zijn blij dat wij niet voor abortus hebben gekozen. Ik vind ook dat het niet nodig is om er over na te denken. Ik kan je vertellen, heel de familie zou hem hebben willen adopteren, ook vrienden laten je niet in de steek.

      • Ma

        23 februari 2014 00:08

        Ik ben in de "pechsituatie" dat het ons niet gelukt is een kindje te krijgen. Iets wat je je hele leven met je meedraagt. Tweemaal zwanger geweest, de tweede maal was ik bijna 40 jaar. De gyneacoloog vertelde me toen dat ik de mogelijkheid had een vruchtwaterpunctie te laten doen, voor als er soms "iets mis" was. De eerste reactie van ons was; "Dat laten we zeker testen". Daarna ga je nadenken en toen dacht ik; " Ik zou er niet mee kunnen leven om de zwangerschap af te breken, na zoveel pech en toch nog zwanger op het laatste moment". Daarna ben ik er anders naar gaan kijken...Dus ik dacht, laat maar gebeuren wat er gebeurd, het zij zo. Jammer genoeg kreeg ik met 3 maanden toch nog een miskraam. Maar ik wil er maar mee zeggen dat het allemaal niet zo eenvoudig is als je van tevoren denkt. Het is een hele beslissing en daar moet je mee kunnen leven. Ik zou dat nooit gekund hebben.

        • Titia

          20 februari 2014 18:56

          Ik ben blij dat ik die keus niet meer hoef te maken. Mijn zoon met Down syndroom is 7 jaar geleden overleden op 22 jarige leeftijd. Ik mis hem nog steeds en ben blij dat hij in mijn leven is geweest. Hij heeft veel liefde gegeven.

          • Nummer45

            19 februari 2014 19:48

            Afhankelijk van het aantal weken, zou ik in de eerste vier maanden de zwangerschap verbreken. Dit daar ik zelf 18 jaar geleden plots meervoudig gehandicapt werd en weet wat "buiten de groep vallen" is. Zo je best moeten doen om mee te komen. Ik zou een kind, dit vooraf wetend, niet aan willen doen.

            • Jantje

              19 februari 2014 15:19

              Ja, ik had de zwangerschap zeker afgebroken, omdat ik in de familie heb gezien hoe intensief het is voor ouders.

              • mich

                04 maart 2018 15:04

                Als iets heel intensief is dan hoeft dat niet gelijk te betekenen dat dat erg is, laat staan dat het een reden is om af te breken. Persoonlijk vind ik dat een zeer slechte reden voor afbreken, omdat kinderen hebben sowieso in verschillende gradaties heel intensief kan zijn. Als je wilt dat kinderen opvoeden niet intensief is, begin dan sowieso niet aan kinderen is mijn advies.

              • Joke

                15 oktober 2013 22:01

                Harrie: mijn zonnetje, mijn broertje was een downtje. Ik kom uit een gezin van 7 kinderen en Harrie kwam nog na mij. Mijn moeder was 45 toen ze Harrie kreeg. Jammer genoeg kon die niet praten, maar het was een schatje zo lief en heel erg ondeugend. Ik heb zelf 15 jaar voor hem gezorgd met zoveel plezier. Hij bracht mij zoveel vreugde in mijn leven! Vorig jaar is hij helaas overleden aan een herseninfarct. Waar ik nog elke dag om kan huilen. Ik mis hem zo erg dat mijn leven niet meer is zo als het was met hem. Ik ben nu zelfs in de gehandicapten zorg gaan werken en heb de mooiste baan uit mijn leven. Dat had ik veel eerder moeten doen! Het zijn zulke lieve bijzondere mensen, elke dag krijg je zoveel terug van die lieverds.

                • helena65

                  09 oktober 2013 13:55

                  Mijn oudste dochter was een mongooltje. We wisten dit niet maar toen ze werd geboren, zag ik het meteen. Ze heeft het allerhoogste IQ wat er is bij mensen met het Syndroom van Down.
                  Als mensen vooraf weten dat ze een mongooltje krijgen is dat voor henzelf een moeilijke beslissing. Ik denk als ik van tevoren het had geweten, ik het toch had laten komen. Ze is nu 42, woont zelfstandig onder begeleiding, heeft een vriend (we hebben haar wel laten steriliseren). Mijn dochter leeft heel gelukkig, is altijd blij, maar ja er zijn ook ergere soort mongooltjes.
                  Dus ja, het is en blijft een moeilijke beslissing maar wij zijn er allemaal blij mee met onze verstandelijk gehandicapte dochter!!!!! Ik heb hierna nog wel een gezonde dochter gekregen.

                  • Jantje

                    09 oktober 2013 13:33

                    Ik werk al zo'n 20 jaar met verstandelijk beperkte mensen en vroeger dacht ik ook van als ik een gehandicapt kindje zou krijgen laat ik het weg halen. Maar als ik nu dan over een kindje praat met Downsyndroom, dan denk ik daar toch anders over. Ik zou het gewoon laten komen, terwijl je niet weet in hoeverre een kindje met Down syndroom gehandicapt is. Er zijn kindjes die zelfs naar de basisschool kunnen en dan aangepast les krijgen, maar er zijn ook kindjes die dubbelgehandicapt zijn. Het blijft moeilijk.

                    • hermien

                      08 oktober 2013 15:27

                      Ik was bijna 40 toen ik mijn kerngezonde kindje kreeg, ze is nu bijna 18. De dokter en de gynaecoloog zeiden tegen mij dat ik een vruchtwaterpunctie moest doen vanwege mijn hoge leeftijd, maar dat weigerde ik. Ik wist dat ik een verhoogde kans had op een mongooltje, maar dat maakte mij eigenlijk niet uit. Ik zou daarvan net zoveel kunnen houden als een 'gewoon' kindje. Bovendien is een zwangerschap afbreken moord. God geeft het leven en neemt het terug. Als je abortus pleegt, draag je dat de hele dag bij je.

                      • Topia King

                        06 januari 2017 00:12

                        Mensen hebben god verzonnen om de angst voor de dood te verdrukken. De hemel bestaat ook niet.
                        En als ik je dit vraag: waarom ben je dan geen hindoe of moslim?

                      .
                      - Advertentie -
                      - Advertentie -