Gezondheidsplein is een informatieve website over gezondheid. De gezondheidsinformatie op deze website staat los van eventueel getoonde advertenties.

"Ik ben gevoelig voor depressies"

Verhaal door Maarten (42)

Maarten (42 jaar) heeft sinds zijn puberteit een paar keer een periode van depressiviteit meegemaakt. Het went nooit, maar inmiddels gaat het veel beter met hem.

Depressief zijn

"Depressief zijn is echt vreselijk. Je hebt niet zomaar een dipje, maar je ziet werkelijk alles somber in. En als dat niet een paar dagen, maar maanden duurt, dan ga je er echt in geloven. Je voelt je waardeloos, niks zal je ooit lukken, alle initiatief vloeit uit je weg."

"Ik raakte voor het eerst in een depressie toen ik net van de Mavo af was. Tijdens mijn eindexamen is mijn vader overleden na een ziekbed van een jaar; hij had kanker. Vreselijk om iemand waarvan je dacht dat hij onaantastbaar was, zo te zien aftakelen. Op dat moment bleef ik vrij nuchter: de dag nadat mijn vader dood ging zat ik gewoon op school om examen te doen. Ik vond het zelfs een beetje gek dat mijn klasgenoten en leraren dat zo bijzonder vonden, maar wat moest ik thuis doen? Ik slaagde nog voor mijn examen ook, maar pas daarna stortte ik in."

"Depressief zijn is echt vreselijk. Je hebt niet zomaar een dipje, maar je ziet werkelijk alles somber in. En als dat niet een paar dagen, maar maanden duurt, dan ga je er echt in geloven. Je voelt je waardeloos, niks zal je ooit lukken, alle initiatief vloeit uit je weg."

"Ik raakte voor het eerst in een depressie toen ik net van de Mavo af was. Tijdens mijn eindexamen is mijn vader overleden na een ziekbed van een jaar; hij had kanker. Vreselijk om iemand waarvan je dacht dat hij onaantastbaar was, zo te zien aftakelen. Op dat moment bleef ik vrij nuchter: de dag nadat mijn vader dood ging zat ik gewoon op school om examen te doen. Ik vond het zelfs een beetje gek dat mijn klasgenoten en leraren dat zo bijzonder vonden, maar wat moest ik thuis doen? Ik slaagde nog voor mijn examen ook, maar pas daarna stortte ik in."

Niks meer belangrijk of interessant

"Ik was aan een opleiding begonnen die me niet zo bleek te liggen en eigenlijk vond ik niks meer zo interessant. Toen vervolgens een goede vriend van me omkwam bij een auto-ongeluk viel het doek bij mij: waar was ik eigenlijk mee bezig in mijn leven? Ik vond niks meer belangrijk. Wat is de waarde van een diploma als mensen waar je om geeft zomaar ineens verdwenen kunnen zijn?"

"Natuurlijk is het normaal om te rouwen als een dierbare overlijdt, maar het lukte me niet om de draad weer op te pikken. Ik kapte met mijn opleiding want het zei me helemaal niks meer en ik had ook geen zin om te gaan werken. Wel had ik zo af en toe baantjes via het uitzendbureau, dan was ik een tijdje chauffeur of werkte in een restaurant. Maar ook dat kon me niet boeien en ik bleef steeds vaker thuis. Dan lag ik hele dagen in bed en voelde me te moe om zelfs maar boodschappen te doen."

"Ik was aan een opleiding begonnen die me niet zo bleek te liggen en eigenlijk vond ik niks meer zo interessant. Toen vervolgens een goede vriend van me omkwam bij een auto-ongeluk viel het doek bij mij: waar was ik eigenlijk mee bezig in mijn leven? Ik vond niks meer belangrijk. Wat is de waarde van een diploma als mensen waar je om geeft zomaar ineens verdwenen kunnen zijn?"

"Natuurlijk is het normaal om te rouwen als een dierbare overlijdt, maar het lukte me niet om de draad weer op te pikken. Ik kapte met mijn opleiding want het zei me helemaal niks meer en ik had ook geen zin om te gaan werken. Wel had ik zo af en toe baantjes via het uitzendbureau, dan was ik een tijdje chauffeur of werkte in een restaurant. Maar ook dat kon me niet boeien en ik bleef steeds vaker thuis. Dan lag ik hele dagen in bed en voelde me te moe om zelfs maar boodschappen te doen."

Relatie

"Een tijdje had ik een relatie. Een hele lieve meid die zich mijn lot erg aantrok, maar uiteindelijk is het toch niks geworden. Zij had zelf ook problemen en dat ging gewoon niet samen. Maar het was ook mijn eigen schuld, want erg aantrekkelijk moet ik niet geweest zijn in die tijd: ik was een initiatiefloos en pathetisch persoon."

"Een tijdje had ik een relatie. Een hele lieve meid die zich mijn lot erg aantrok, maar uiteindelijk is het toch niks geworden. Zij had zelf ook problemen en dat ging gewoon niet samen. Maar het was ook mijn eigen schuld, want erg aantrekkelijk moet ik niet geweest zijn in die tijd: ik was een initiatiefloos en pathetisch persoon."

Geen hulp gezocht

"Al met al heeft dit bijna twee jaar geduurd. In die periode heb ik geen deskundige hulp gezocht. Ik (h)erkende mijn depressie niet als ziekte, vond het aanstellerij om naar een dokter te gaan. Later in mijn leven heb ik nog twee keer een korte periode gehad waarin ik depressieve gevoelens kreeg. Toen herkende ik het beter en ben ik wel naar mijn huisarts gestapt. Hij heeft mij toen medicijnen voorgeschreven. Ik weet niet zeker of die pillen nou zo goed werkten of dat ik er gewoon beter mee om kon gaan, maar gelukkig duurde het toen niet zo lang."

"Ik zal altijd wel een gevoelige plek blijven houden op dit gebied, maar nu gaat het goed met me. Ik heb een schat van een vriendin en een zoon van drie jaar die ik voor geen goud zou willen missen. Verder werk ik parttime in een drukkerij en dat bevalt goed. Ergens blijf ik altijd bang dat het me weer eens zal overkomen, maar voorlopig geniet ik maar van mijn depressie-loze leven. En dat is ook de boodschap die ik wil meegeven aan anderen die er nog middenin zitten: het kan voorbijgaan, echt waar! Zoek deskundige hulp en vertrouw erop dat je er weer bovenop kunt komen."

"Al met al heeft dit bijna twee jaar geduurd. In die periode heb ik geen deskundige hulp gezocht. Ik (h)erkende mijn depressie niet als ziekte, vond het aanstellerij om naar een dokter te gaan. Later in mijn leven heb ik nog twee keer een korte periode gehad waarin ik depressieve gevoelens kreeg. Toen herkende ik het beter en ben ik wel naar mijn huisarts gestapt. Hij heeft mij toen medicijnen voorgeschreven. Ik weet niet zeker of die pillen nou zo goed werkten of dat ik er gewoon beter mee om kon gaan, maar gelukkig duurde het toen niet zo lang."

"Ik zal altijd wel een gevoelige plek blijven houden op dit gebied, maar nu gaat het goed met me. Ik heb een schat van een vriendin en een zoon van drie jaar die ik voor geen goud zou willen missen. Verder werk ik parttime in een drukkerij en dat bevalt goed. Ergens blijf ik altijd bang dat het me weer eens zal overkomen, maar voorlopig geniet ik maar van mijn depressie-loze leven. En dat is ook de boodschap die ik wil meegeven aan anderen die er nog middenin zitten: het kan voorbijgaan, echt waar! Zoek deskundige hulp en vertrouw erop dat je er weer bovenop kunt komen."

Terug naar het begin

Reacties

  • Errie

    29 januari 2019 13:14

    Beste mensen,

    Ook ik lijdt al sinds jaren aan depressies. Mijn eerste depressie begon toen ik 21 was. Daarna heb ik nog 3 zware depressies gehad en momenteel beleef ik mijn 5e zware depressie. Ik slik 40 mg Paroxetine; maar dit lijkt geen effect te hebben op mijn neerslachtige stemming.
    Ik moet zeggen een depressie went nooit. Ik doe er ook alles aan om beter in mijn vel te komen; echter dat is me nog niet gelukt. Ik zit nu al 1,5 jaar in een zware depressie.
    Het lijkt alsof er nooit een einde komt aan het gemaal in je hoofd. Dingen die ik vroeger leuk vond zoals Netflixen lukt me niet omdat ik teveel pieker. Zo ontstaat er nog meer tijd om te piekeren en ga je piekeren over het piekeren.
    Nu eindelijk een doorverwijzing naar een Medisch Centrum in Groningen in de hoop dat zij mij verder kunnen helpen.

    Ik wens iedereen die met een depressie kampt heel veel sterkte!!

    Groeten,
    Erwin

    • Bas

      21 juli 2019 19:41

      Beste Errie,

      Hier vrijwel hetzelfde verhaal.

      Begon op mn 20ste. Heb jij enig idee van waar de depressies vandaan komen?

    • E. de Groot

      24 januari 2014 14:30

      Bedankt voor het verhaal. Alles is herkenbaar; ik zit zelf nu in een dip. Zal er wel weer uitkomen, maar dit gun je je ergste vijand niet. Niemand ziet aan je dat je wat mankeert. En mensen vinden ons aanstellers. We komen er wel weer boven op en veel succes verder.

      • Henrika Nieuwboer

        24 januari 2014 14:30

        Ik zit nu zelf ook weer midden in een depressie, begon eigenlijk al in mijn pubertijd... Nu volg ik therapie in een ziekenhuis. Door het wegdringen van mijn problemen (depressie, enz.) heb ik borderline ontwikkeld, iets waar ik mee moet leren omgaan. Dat valt niet mee. Ik heb erg last van stemmingswisselingen, waarvan de depressie overheerst, dus ik breng dus ook dagen in bed door. Gelukkig ga ik nog wel regelmatig naar die dagbehandeling en zo krijg ik toch een beetje regelmaat. Maar ik ben heel blij als ik lees dat het nu zo goed met jou gaat en een lieve vriendin hebt die je waarschijnlijk ook begrijpt, want begrip is heel belangrijk. Tot slot wil ik zeggen: geniet van elke dag die voor je ligt en wees dankbaar voor alle mooie dingen die nog op je pad komen. En als het even minder gaat, denk dan terug aan de steun die je gegeven hebt aan die mensen die jou verhaal gelezen hebben.... Dank je voor de positieve woorden, want ik denk zelf dat het met mij ook beter wordt. Groetjes en geniet.

        • Cindy

          24 januari 2014 14:30

          Dit is bekend. Mijn vriend heeft ook last van depressies. Alles is negatief, niks is goed, hij is zielig en wil aandacht. Het is best wel moeilijk om daar mee om te gaan als je er zelf nooit last van hebt gehad, maar ik probeer het wel. Gelukkig gaat hij naar het Riagg en dat helpt hem wel. Het zal even duren, maar daarna gaat het beter, daar ben ik van overtuigd. Ik zal hem in ieder geval niet in de steek laten.

          • Bert

            24 januari 2014 14:30

            Het klinkt allemaal zo bekend wat ik heb gelezen. Ook ik zit in zo'n dip. Het duurt nu al meer dan 4 jaar en ik zie eerlijk gezegd nog steeds niet het einde van de tunnel. Af en toe al op de drempel gestaan om me zelf van het leven te beroven, maar het feit dat ik dan twee kinderen achterlaat, weerhield me tot nu toe hiervan. Ik heb ook al deskundige hulp gehad, maar de desbetreffende personen onderschatten mijn situatie en denken dat ze met opmerkingen als "kop op" mij er bovenop kunnen helpen. Tot overmaat van ramp overleed mijn vader begin dit jaar en mijn grootste liefde liet me in de steek; hertrouwde binnen een half jaar. Life is beautiful!

            • Angelika

              24 januari 2014 14:30

              Ik zit al 5 jaar in een depressie, waarbij ik verschillende medicamenten uitgeprobeerd heb. Af en toe zou ik willen dat ik kon vliegen en nooit terug zou kijken, alles vergeten. Alle verdriet, zelfhaat, woede, niet begrepen worden. Ik ben nu in de fase, dat ik alles uit mijn verleden moet verwerken. Dit is helemaal niet makkelijk, omdat ik er elke dag mee geconfronteerd word. Samen met mijn psychische klachten heb ik ook lichamelijke klachten, wat een handicap voor mij is. Ik kan daarmee niet gaan werken. Vooral de maag speelt hier een belangrijke rol. Ondanks alles begrijpen mijn ouders nog niet wat er allemaal in mijn hoofd omgaat, ze spotten er zelfs mee. Ik heb wel geleerd er zelf mee om te gaan, maar het blijft moeilijk.

              • 24 januari 2014 14:30

                Jeannet,
                Ik heb nu 1 jaar last van een depressie en ik ben weer op de goede weg. Van huilbuien heb ik erg veel last gehad, eerder in de klas of op het werk en gewoon thuis. Mijn vader had last van vervelende buien, werd kwaad en schold dan alles bij elkaar. Ook bij gewone dingen als hem iets niet aanstond. Ik probeerde alles voor hem te doen om hem niet kwaad te laten worden. Dus offerde ik mezelf op, om alles zo vredig mogelijk te doen verlopen. Als je bij ons thuis kwam was er niets aan de hand en leek het het ideale gezin. Mijn vader heeft in mei te horen gekregen dat hij longkanker had. Heeft veel verzorging nodig gehad, wat we met zijn allen deden. Pa heeft drie maanden in het ziekenhuis geleden en is geopereerd maar 2 weken later toch overleden. Eerst leek het niet zo hard aan te komen (het verdriet en de verwerking) maar al gauw kwamen de huilbuien en angst om weg te gaan. Had toen net een andere baan was heel erg onzeker en had het gevoel dat alles fout ging. Op een zaterdag ging het niet langer. Mijn man is met mij naar de huisarts geweest en zei dat ik last had van een depressie. Hij had altijd al iets aan mij gemerkt maar kon er niet achter komen. Ik durfde er nooit iets over te vertellen, omdat ik dat wel eens gedaan had, en dat wist mijn vader. En als ik zoiets weer zou doen zou ik zijn dochter niet meer zijn.
                De dokter schreef mij medicijnen voor: eerst oxazepam in combinatie met fluvoxaminealeaat. De eerste medicijnen overlapten de periode dat het tweede medicijn nog niet werkte. Daarna heb ik i.s.m. de dokter oxazepam weer afgebouwd en daarmee gestopt omdat dat verslavend is. Heb allerlei verschijnselen er bij gehad, van jeuk tot braakneigingen. Ik ben ook een paar keer naar een psycoloog geweest om te praten, en die heeft mij handvaten gegeven om anders naar dingen te kijken. B.v. dat ik de ruzies niet hoefde op te lossen en tegen te gaan, en mezelf weg te cijferen.

                • miranda

                  24 januari 2014 14:30

                  Ik zit nu zelf ook in een depressie en heb er alles aan gedaan maar niks helpt. Ik vind het knap hoe je er mee om bent gegaan en ik weet dat er voor mij ook nog wel een goeie tijd komt. Ik wens je veel sterkte.

                  • M

                    24 januari 2014 14:30

                    Er is bij mij nu ongeveer een half jaar geleden geconstateerd dat ik een depressie heb. Ik wist ook niet wat me overkwam. Ik was altijd heel vrolijk en een beetje gek. Ik kreeg een nieuwe baan en ik stortte helemaal in. Ik had er jaren over gedaan om dit op te bouwen. Oorzaken lagen in het verleden. Ik kon niets meer. Ik lag hele dagen op de bank en had nergens zin in. Ik kreeg medicijnen en er werd aangeraden om met een psycholoog te gaan praten. Langzamerhand gaat het nu beter. Ik heb weer zin om dingen te ondernemen en mijn lichamelijke klachten zijn zo goed als weg. Binnenkort wil ik een schoolwerk opleiding gaan beginnen en ik heb er zin in. Ik moet alleen nog werken aan het perfectionisme van mij maar dat gaat me lukken. Het komt dus goed, echt waar. Heb er vertrouwen in!

                    • F

                      24 januari 2014 14:30

                      Ik ben nu 20 jaar en zit zelf ook al ongeveer anderhalf jaar in een depressie. Ik herken het gevoel van aanstellerij en hierdoor dus geen hulp zoeken. Uiteindelijk heb ik dit toch gedaan en loop nu bij een psychiater. Ik heb veel last van stemmingswisselingen en zie het af en toe helemaal niet meer zitten. Gelukkig heb ik een hele lieve vriend die mij steunt en zich in alle bochten wringt om mij te helpen wat bij mij vaak een schuldgevoel achter laat. Gelukkig weet ik dat dit ooit eens over zal gaan maar er lijkt wel geen einde aan te komen. Het ergste van de hele depressie vind ik dat ik niet meer weet hoe het voelt om gelukkig te zijn... en gewoon uit je bed te stappen en zin te hebben in de nieuwe dag. Ik heb aan je verhaal steun gehad om toch onder ogen te zien dat het mogelijk is en dat ik door moet bijten.... Ik ga mijn best doen en altijd in mijn achterhoofd houden dat de deur ook weer open zal gaan. Sterkte en bedankt.

                      .
                      - Advertentie -
                      - Advertentie -