Elsbeth (27 jaar) heeft twee keer een depressie gehad. Ze geloofde eerst niet in therapie, maar uiteindelijk heeft ze zich er toch aan toe gegeven.
Gezondheidsplein is een informatieve website over gezondheid. De gezondheidsinformatie op deze website staat los van eventueel getoonde advertenties.
Verhaal door Elsbeth (27)
Elsbeth (27 jaar) heeft twee keer een depressie gehad. Ze geloofde eerst niet in therapie, maar uiteindelijk heeft ze zich er toch aan toe gegeven.
"Thuis praatte ik nooit over problemen, laat staan over mijn gevoelens. Ik kom uit een religieus gezin. Op mijn twintigste heb ik het ouderlijk huis verlaten en ben ik op mezelf gaan wonen. Ik werkte als ziekenverzorgende in een verpleeghuis. Ik was ambitieus, wilde zoveel mogelijk leren en wilde hogerop. Mijn werk was me alles, daar stortte ik me volledig in. Ik was een vrolijke, enthousiaste meid, die voor het leven ging."
Ik vraag me af waar ik terecht kan voor hulp. Praktijk ondersteunster heeft verdere hulp geweigerd, omdat ik volgens haar al teveel beschadigd ben door EMDR sessies.
Daar schiet ik alleen niks mee op, ik zoek juiste hulp. Iemand suggesties op deze site?
Kan de huisarts niet iets regelen?
Ik herken de situatie, ik had de moed niet om hulp te vragen. Ik verzweeg dat veel negatieve gebeurtenissen uit het verleden door mijn hoofd dwaalde. Daarbij kwam de werkdruk, 6 van de 7 dagen ingepland worden, elke dag 14 tot 15 uur van huis. Het gezin missen, geen tijd meer voor leuke dingen. Het werd zo heftig dat ik vaak de dood tegemoed heb gekeken. Niet kunnen praten en dan als klap op de vuurpijl verliet mijn vrouw mij ook nog. Dan kom je in een molen die je niemand gunt. Nu heb ik goede hulp en ben voor 75% terug op de wereld als mens. Tip, zoek tijdig hulp voor het te laat is en ben in elk geval eerlijk en open tegen de hulpverleners.
Hoi Callie,
Ik wil graag de juiste hulp, maar psychologe praktijk ondersteunster weigert me nog door te verwijzen!
Hallo,
Ik ben nieuw hier.
Maar zijn er ook goede berichten?
Ik loop sinds mijn 16e al tegen dingen aan. Altijd werd het een depressie genoemd. Totdat ik in 2014 diagnose burn-out kreeg, vanwege eerste hulp geval en verhoogde bloeddruk. Ik ben een neef verloren aan zelfmoord vanwege depressie. Mijn oma is uit huis geplaatst hierdoor. Een nicht heeft het ook.
Is het normaal “ dat je geen bevolkingsonderzoek” doet, omdat het je toch niks kan schelen? En dat je toch niet hier wil zijn!
Vanwege reorganisatie ook baan kwijt. Terwijl dat me zo’n fijn goed gevoel gaf?
Heel verhaal!
Groetjes le
Zelf heb ik een groot hoofdstuk afgesloten, en nu zit ik zonder werk , geen energie meer om verder te gaan. toch het iets mij op de been. Dat is dansen, wedstrijden en gezelligheid met vrienden.... maar eenmaal thuis ,.... verval ik in depri-mode. Ik zou graag nog wat willen doen, maar heb geen energie meer ... en heb soms al de neiging om iets te pakken.
Klinkt meer als een 27-jarige die een slap excuus verzint maar goed, triest. Nog niets gezien en je loopt al te miepen over zoiets?
Zulke uitspraken kun je beter voor je houden.
Waarom kan een 27 jarige nog niets gezien hebben? Ik ken genoeg mensen die op die leeftijd al dingen hebben gezien en meegemaakt waar je bang van word.
Zit ook in een depressie, maar ik denk dat alle verhalen die ik lees juist niet helpen. Er zullen toch ook genoeg mensen uit hun depressie komen? Naar hun verhalen ben ik juist in geïnteresseerd.
Ik ben er één van. Maanden gevochten met vallen en opstaan. Een nieuwe baan was voor mij de aftrap van een nieuw leven. Door mijn werk heb ik veel nieuwe mensen leren kennen en heb ook mensen laten vallen om mijn leven op de rails te krijgen. Ook psychiatrische hulp heeft mij enorm geholpen. Praten over mijn verdriet met tranen erbij luchten op. Ik sta nu voor 95% weer in het leven en maak van elke nieuwe dag een mooie dag. Positief proberen te blijven denken is een must. Vooral vooruit kijken en amper achterom doet wonderen. Er is één nadeel en dat is je moet er zelf voor knokken!!!!!!!
Waarom lukt het niet? Ik probeer lief te zijn tegen iedereen. Korte sociale contacten op mijn werk in de verkoop lopen fantastisch, ik word er gelukkig van. Met mijn collega's loopt het echter anders, altijd... Waarom, waarom is het zo moeilijk? Ik probeer, ik wil, ik doe mijn best en toch is alles weer kapot. Niemand verstaat de pijn die ik voel.
Zwanger en super veel pijn vanbinnen. Ben terug thuis en dan zeggen ze (collega's) schaamt gij u niet, ongelooflijk. Ze kwetsen mij, behandelen mij rot, ik ga kapot van verdriet en ik moet mij schamen dat ik liever zou verdwijnen. Ergens voor de zoveelste keer opnieuw beginnen. Ik kan niet weg, heb gekozen voor een leven op te bouwen. Ik slaap, word wakker en begin te huilen. Ik ben bang, ik wil een uitweg. Ik voel mij niet veilig. Alles is kapot aan het gaan. Al heel mijn leven dezelfde vicieuze cirkel. Ik geraak erdoor, word weer even gelukkig en vergeet al de pijn en dan bam het begint opnieuw. Gaat een normaal leven, een blijvende job, een gevoel van het lukt eindelijk wel komen of blijf ik zo verder aanmodderen, iets opbouwen dat weer wordt afgebroken, kunnen leven en niet meer kunnen leven, terug financieel aan de grond, omdat het weer de zoveelste job verandering is?
Ik heb niets, ben niets en zal nooit bereiken wat het leven bedoeld. Ik ben niemand als ik alleen ben. Ofwel sterf ik nu en ben ik ervan af, ofwel blijf ik proberen, omdat ik weet dat het terug beter wordt, om daarna terug slechter te worden. Alleszins zal ik nog serieus moeten knokken als ik dan toch nog jaren hier ga zijn, als ik oud ben zal ik nog altijd niet voor mijzelf kunnen zorgen, ik zal niets hebben.
Ik herken veel symptomen. Alleen ik heb vanaf mijn achtste vermoeidheid en niet weten hoe en wat ik had. Ik ben nu weer depressief en ik las dat iemand de depressie heeft overwonnen. Gefeliciteerd. Ik hoop het oprecht dat je het achter je hebt. Want een depressie is zwart, tenminste voor mij. Ik vraag me af of het genetisch in je zit of dat je depressief wordt van de omstandigheden waarin je verkeert. Ik heb vanaf de wieg geweld meegemaakt. De psycholoog waar ik in behandeling was geloofde mij niet, want dat krijg je niet mee. Maar ik kan het het niet verklaren dat ik moe was en niet sprak. Ik heb veel meegemaakt ik kan er een boek over schrijven.
Ik schrijf gedichten meestal gedreven door pijn. Ik ben verslaafd geraakt. Ik weet het nog steeds na een terugval terug te komen. Ik weet nadat ik deze terugval geen meer kan permitteren. Ik steel niet en vroeger dealde en ik smokkelde. Ik ben 49, ik wil dat niet meer. En met smokkel dan maak je het voor jonge kinderen mogelijk om iets te proberen wat anders niet wilde. Ik bedoel ik ben degene die het mogelijk maakt dat een kind kan gebruiken. Ik was 13 toen ik mijn eerste joint van mijn broer kreeg en 5jaar later mijn eerste heroïne. Wat kan een mens verdragen aan ellende maar ook teveel prikkels van de maatschappij in mijn beleving. Ik denk dat ik aan het einde van het leven ben. Ik weet het niet meer. Ik zal morgen wel weer overgaan naar buprenorfine. Ik heb wel geleerd door te zetten en de overwinning te halen en van mijn antidepressiva lees heroïne af te komen. Ik hoop dat artsen en hulpverleners mensen met die vorm van zelfmedicatie serieus gaan nemen. Want ik ken de blik van wat wil hij nu weer. Dat maakt me schichtig en niet geloofwaardig. Ik heb teveel net als andere hier teveel meegemaakt.
Zo herkenbaar...
Hoi Allemaal,
Ook ik worstel met depressie al heel mijn leven. Ik voel mij zo ontzettend alleen, ben al zo vaak dierbare kwijt geraakt. Het lezen van jullie berichten raakt mij, ik hoop dat wij hier een weg in vinden. Het is inderdaad elke dag vechten, hoelang kan ik nog strijden? Ik wil zoveel maar ik krijg niks uit de vingers. Het leven kan zo mooi zijn maar de druk is hoog.
Ik wens jullie het allerbeste.
Groetjes,
Laura