"Met een lift naar de hoogste etage van een flatgebouw, dat doe ik dus nooit!"

Reacties

• 

  kaas

  17 March 2017 18:44

  Is niet normaal.

  Reageer
• 

  Lisanne

  21 June 2016 10:44

  Ik heb het ook niet zo extreem, maar het is wel heel herkenbaar. Zelf heb ik toen ik tien was in een dichte koffer opgesloten gezeten. Het leek mij en mijn vriendin wel leuk dat eens te proberen. Ik heb een tijdje bij de psycholoog gelopen, wat me wel een beetje geholpen heeft. Ik durf nu in de meeste liften (niet de krakerige extreem kleine), maar helemaal is mijn angst nog niet weg. Ik wil binnenkort graag backpacken, maar dan moet je natuurlijk in zo'n klein tentje slapen. Mijn probleem is dan ook nog eens dat ik in een half slaap kan gaan gillen (vanwege mijn claustrofobie). Ik weet niet goed hoe ik dit moet oplossen. In iets grotere tenten durf ik wel, maar dat is veel te zwaar.

  Reageer
• 

  Joris

  25 April 2016 22:09

  Identiek verhaal, vooral van dat vliegtuig. Ik heb bijna hetzelfde gevoel gehad, op hetzelfde moment. Ik heb ook het idee dat het steeds erger wordt als ik zie hoe mensen in een politiebusje gezet worden, achter zo'n hekje. Ik ben nu 43 en durf helemaal niets meer. Ik durf niet meer achter in een auto en zelfs de helm (van de motor) vind ik al benauwd! Ik weet niet hoe ik daar vanaf kom.

  Reageer
• 

  Marjolijn

  23 July 2015 17:02

  Hallo Geertje,
  
  Ik lees jouw verhaal en het is voor mij héél herkenbaar. Ik ga ook niet in ruimtes, waar ik het gevoel heb er niet uit te kunnen, als ik bijvoorbeeld naar een begrafenis moet in de kerk, zit ik achter, en aan het gangpad! De lift, trein en vliegtuig, achtbaan, overdekte glijbaan, metro, tram, mij niet gezien.
  
  Ik heb wel eens een cursus gevolgd (je wordt trouwens niet in kleine kamers opgesloten hoor) in Nijmegen. En toen ging ik zelfs in de trein, maar je moet blijven oefenen, en dat heb ik niet gedaan, en toen was ik weer terug bij af! Mensen zeggen tegen mij: kijk eens wat een grote kamer, je kunt niet stikken, ja, ik ben niet gek, dat weet ik ook wel, daar gaat het mij niet om, als ik weet dat de deur dichtgaat, dan moet ik eruit.
  
  Ik krijg het heel warm en transpireer vreselijk, maar nu weet ik door de cursus wel, hoe ik moet ademen, zodat ik niet meer ga hyperventileren. Ik zelf heb claustrofobie sinds het overlijden van mijn moeder en het in de WAO komen en als kind heb ik in het ziekenhuis gelegen in Duitsland, toen was ik 5 jaar, en had ik gips van mijn rug tot aan kin, ik ben er overtuigd van, dat je dan in een instabiele periode zit, en dat het dan zich kan ontwikkelen.
  
  Ik hoop dat jij een oplossing vindt en er anders mee kan leven.
  Groetjes.

  Reageer
• 

  Annemarie

  24 January 2014 13:30

  Hallo Geertje! Het lijkt me dat het wel nodig is dat je probeert van je claustrofobie af te komen. Vooral als het je in de weg gaat staan van datgene wat je dagelijks wil doen. Ik zou niet weten wat voor therapieën je kan doen, maar er zijn ook vast wel verenigingen voor claustrofobie of algemeen fobieën. Surf eens op het internet. Zo'n vereniging met lotgenoten kan ook je schroom wegnemen. Niet een cursus volgen omdat je bang bent dat je dan toch zulke kleine hokjes in moet, daar moet je juist niet van af laten houden. Zoiets wordt natuurlijk ook rustig opgebouwd. Het is juist de bedoeling dat je er van af komt, en niet dat je nog banger wordt. Veel succes!

  Reageer
• 

  Plien

  24 January 2014 13:30

  Zelf heb ik ook claustrofobie gehad. Niet zo zwaar als bij Geertje, maar ik durfde een tijdje ook niet meer in kleine ruimtes. Ik ging een keer met vrienden naar een feest. We moesten met z'n zessen in een klein autootje. Ik zat achterin zonder deur naast me. Ineens kreeg ik het benauwd, wilde uit de auto, begon enorm te huilen en raakte in paniek. Later heb ik het ook nog een paar keer in de bioscoop en een volle tram gehad. Op die momenten dat ik zo'n aanval kreeg zat ik niet lekker in mijn vel. Misschien kwam het daar wel door. Ik heb er met mijn psycholoog over gepraat hoe ik het beste mezelf kon opstellen in dit soort situaties. Nu ik weet wat ik moet doen als ik weer zo'n aanval heb ben ik relaxter en kan ik ook weer in volle trams, bioscopen en achterin de auto zitten. Ik denk er gewoon niet meer bij na.

  Reageer
• 

  E M Suijker

  24 January 2014 13:30

  Hoi Geertje,
  
  Een herkenbaar verhaal, ik denk dat er meer
  aan de hand is, dan alleen je fobie.
  Een fobie is angst voor de angst, er zijn
  gebeurtenissen of negatieve gevoelsbeleving
  nodig om een fobie te ontwikkelen.
  Ik werk met de methode Repairing Balance,
  wil je meer weten over deze methode,mail
  mij dan. E-Mail ellensuijker@hotmail.com
  groeten en sterkte, Ellen.

  Reageer
• 

  Linda

  24 January 2014 13:30

  Beste Geertje,
  Veel dingen uit je verhaal herken ik. Voor mijn studententijd werd ik ook panisch als ik alleen al aan een lift dacht. Bij mij heeft het geholpen dat ik door de kamernood in mijn studentenstad helemaal bovenin de flat werd geplaatst. In het begin liep ik steevast, maar omdat je niet alles naar boven kunt zeulen ben ik toch die lift ingestapt. In het begin altijd met bekenden en daarna ook alleen met vreemden. Als er maar iemand in de buurt was, mocht ik in paniek raken. Een afgestudeerd medestudent en liftmonteur vertelde me dat er 21! beveiligingen op een lift zitten. De kans dat je wat gebeurt is dus bijna nul. (zeker kleiner dan het gevaar van fietsen of autorijden, maar ik begrijp dat je dit niet zomaar van me aan zult nemen). Ondertussen heb ik zelfs 2 keer vast gezeten in een lift en ik moet je eerlijk vertellen: het was helemaal niet eng. Niet dat het nu zo leuk was, maar het duurde beide keren niet lang voordat ik er uit was. Het heeft me juist geholpen om alleen met die lift te durven. Mijn advies is, probeer het gewoon! Ga niet alleen en in het begin niet meer dan 1 of twee etages en zorg dat je altijd dicht bij het bedieningspaneel staat, dan heb je de boel toch nog een beetje in eigen hand. Probeer tijdens de "rit" niet teveel aan je angst te denken. Dat is heel moeilijk, dat weet ik. Bij elk plopje of kraakje denk je dat ie stil komt te hangen. Als je 10 keer met de lift bent geweest, zul je echt nooit meer 16 trappen op willen lopen. Veel sterkte en succes!
  
  

  Reageer
• 

  Marjolein

  24 January 2014 13:30

  Ben je al eens nagegaan hoe je geboorte heeft plaatsgevonden? Was het misschien een lange geboorte, waarbij je wellicht lang in het geboortekanaal vast hebt gezeten? Vraag het eens na al dat nog mogelijk is bij je moeder/vader/arts/vroedvrouw. Misschien heb je iedere keer een onbewuste associatie met het trauma wat je toen hebt opgelopen. Want het moet voor een boreling een vreselijke ervaring zijn om geboren te willen worden en het duurt veel en veel langer dan de bedoeling is. Een paar uur na de eerste weeën moet het geboren zijn anders duurt het te lang.
  Het kan ook zijn dat je te laat bent geboren. Je was klaar om eruit te komen, maar je werd tegen gehouden door je moeder, bewust of onbewust.
  Denk er maar eens over na.
  Als je hier meer over wil weten kan je meer lezen in het boek: Hoe de psyche ontstaat- ons zieleleven voor en na de geboorte geschreven door Ludwig Janus. Uitgeverij Wereldvenster (1992)

  Reageer
• 

  yvonne

  24 January 2014 13:30

  Hallo Geertje
  Dit is voor mij een bekend verhaal vooral de angst voor de lift.
  Mijn oma zit in een verzorgingstehuis en als ik naar haar toe wil moet ik ook met de lift.
  Wat mij persoonlijk helpt in de lift is om mijn ogen te sluiten, rustig ademhalen en proberen aan iets anders te denken.
  Misschien helpt het jou ook. succes Groetjes Yvonne

  Reageer

• 1
• 2
• 3
• Volgende ›
• Laatste »

Reageer ook

Nickname *E-mailadres *Reactie *Mail mij als er iemand reageert op mijn postMeld mij aan voor de nieuwsbrief

Los de volgende rekensom op (bijvoorbeeld: is de som 1 + 3, voer dan 4 in.)

Rekensom *

68 + 4

Nieuwe som opvragenVersturen