Gezondheidsplein is een informatieve website over gezondheid. De gezondheidsinformatie op deze website staat los van eventueel getoonde advertenties.

Ben je een werkende moeder en overbelast?

Hoewel de meeste moeders een part-time baan hebben ligt het gevaar van overbelasting op de loer. Dat komt omdat vrouwen veelal primair verantwoordelijk blijven voor het reilen en zeilen van de huishouding. 

Vrouwen maken dit probleem voor zichzelf meestal nog lastiger. Ze hebben namelijk de neiging tot perfectionisme en voelen zich snel schuldig. Daarnaast lassen ze voor zichzelf minder rustmomenten in, waardoor ze langer onder druk staan.

Ben jij een werkende moeder en heb je het gevoel dat je overbelast bent? Waar wordt dat door veroorzaakt, denk je, en hoe ga je met het probleem om? Of: wat doe je eraan om juist niet overbelast te raken?

Terug naar het begin

Reacties

  • Lucky

    04 juni 2018 12:35

    Dat merk ik inderdaad als moeder die fulltime werkt en geen familie heeft. Ik heb drie kinderen waarvan ik van de twee oudste gewoon geen overzicht meer heb van wat ze doen en wat niet. Na werk moet ik snel koken enz. Ben vaak te moe om te helpen met huiswerk of te begeleiden in t leven. Ik kan op niemand met niks terugvallen wat best lastig is. Met parttime werken kan je geen drie kinderen en vaste lasten onderhouden.
    Weet het dus echt niet meer dus ga maar door.

    • LienvB

      23 juni 2017 22:16

      Mama van twee heerlijke kereltjes, bijna drie en bijna één jaar oud. Veel meegemaakt in de afgelopen jaren, maar ook relatieproblemen. Ik heb een parttime baan met veel verantwoordelijkheid. Ben daarnaast verantwoordelijk voor het gehele huishouden en vrijwel de hele zorg voor de kinderen. Vriend werkt fulltime met een eigen zaak erbij, zo'n 72 uur per week. Dat we beiden oververmoeid zijn en daarnaast ook wat overspannen heb ik het idee, is er vaak ruzie. Kids zijn schatjes, maar slechte slapers. Vanaf de geboorte van de jongste bijna een jaar geleden geen nacht meer doorgeslapen en iedere ochtend tussen vijf en zes wakker. Ben moe, prikkelbaar, slaap vaak slecht (terwijl ik doodmoe ben). Ik vind het heerlijk die kleine mannekes, maar ik kan er nu niet van genieten, omdat ik totaal geen momenten heb om te ontspannen. Ja, de avonden, maar die lig ik veelal in bed om nog een beetje aan mijn slaap te komen. Het zijn echt tropenjaren, zoals iedereen zegt. Goed om te lezen dat ik niet de enige ben.

      • Loes

        17 april 2017 13:00

        Ik ben een alleenstaande moeder van vier kinderen. Drie van dezelfde vader, de laatste was een verassing. De vader van de laatste wil niks met mijn zoon te maken hebben en mijn ex is autistisch. Alles is zwart/wit. We gaan van de ene rechtszaak na de andere.

        Mijn oudste heeft de diagnose PDD NOS gekregen. Drie dagen na zijn derde verjaardag kreeg mijn één na jongste zoon diabetes. Hij is hooggevoelig en reageert overal op. Mijn jongste is een zorgen kindje, hij is veel en erg ziek, ook al bij de geboorte enzovoorts. Inmiddels loop ik ruim zes jaar met een geagiteerde depressie.

        De kinderen zijn weer volledig aan mij toe gewezen en nu, van ieder ding wat ik met mijn kinderen onderneem word ik letterlijk ziek van. Mijn ex wijst mij op alle dingen. Zelfs de dingen die goed gaan, weet hij zo te verdraaien dat het negatief wordt.

        Voor nu leef ik met de dag. Ik gebruik antidepressiva en rustgevende medicatie. De weg naar school hangt me de keel uit. De kinderen zijn gelukkig, dat is voor mij het belangrijkste. Ik krijg hulp zat, maar ze willen toch hun moeder. En ik, ik wil alleen nog maar mijn rust. Het doet pijn.

        • Vermeulen

          27 november 2016 16:12

          Nu mijn dochter vier jaar is. Ik heb een mbo opleiding. Maar helaas in mijn vak geen werk. Ik kan nu na vier jaar alleen met mijn dochter te zijn wel stellen dat het erg lastig is vooral als je maar een kind hebt. Met twee kinderen is het makkelijker om oppas aan huis in te schakelen aangezien dat wel bijna honderd procent vergoed wordt. Met een dochter ben ik afhankelijk van schooltijden en reguliere opvang bso. negen tot vijf uur mentaliteit. Dit beperkt de mogelijkheden op de arbeidsmarkt enorm. Toen mijn dochter jonger was draaide ik een tijdje wisselende diensten. En bracht mijn dochter twee keer in de week naar oma die ook 32 uur werkte en dertig miutenn van ons vandaan woonde. Ik verloor de structuur compleet. Nu mijn dochter naar school gaat vindt ik het belangrijk dat er structuur is. Vijf dagen in de week naar school. Nu ben ik gaan kijken hoe ik mijn inkomen van ongeveer duizend euro binnen kan halen en genoeg tijd voor huishouden over houdt. En dat valt niet mee. Zo ben ik op een beschikbaarheid uitgekomen van overdag ma-do-vr-za. Zo kan ik op dinsdag het huishouden doen en heb een woensdag middag echt tijd voor haar. De zondag is rustdag en zijn we vaak bij opa en oma. Maar de beschikbare dagen die ik dan heb zijn vacatures minimaal in. Ze vragen tegenwoordig veel flexibele werknemers en ook vaak om zeven uur te beginnen of ook in de avonden beschikbaar te zijn. Dat maakt het aanbod van werk erg minimaal. Zelf zou ik het liefst drie volle dagen werken. Maar tot op heden niet kunnen vinden. Werkgevers willen vaak meer dagen en soms weinig uren op een dag. En flexibiliteit is erg beperkt als alleenstaand moeder.

          • poppy

            21 augustus 2016 14:43

            Ik ben uitgeblust, altijd moe, dag en nacht belast en nooit rust. Omdat ik ook een onrustige man heb, is er nooit begrip of tijd vooreen rustige babbel. Zeer onvolwassen. Doodop gewoon. Ik heb net drie kinderen.

            • Shaat

              15 juni 2016 17:38

              Ik ben alleenstaande moeder van drie kids. Een dochter van 12, zoon van 10 en een dochtertje van 3 maanden. Toen mijn zoon net werd geboren ben ik bij mijn ex weggevlucht. Er was veel huiselijk geweld. Ik heb moeten opbouwen vanuit niets. Geen inkomsten, geen onderdak. Ik stond met mijn twee kinderen op straat. Na keihard te hebben gevochten kon ik gaan werken en ik kreeg een huisje. Mijn ex ging zijn leven beteren en zag op den duur de kinderen weer. Totdat hij verongelukte in 2011. Toen stond ik er dus ook financieel alleen voor. In 2015 raakte ik ongepland zwanger vanuit een korte relatie. Helaas is de vader van mijn jongste een week voor haar geboorte uit het leven gestapt. Mijn 32-uur werkweek voelt als een straf. Ik kan het niet combineren, ik heb het gevoel alsof ik heb gefaald. Mijn kinderen zijn gezond, dat is een zegen. Ik sta er echt compleet alleen voor. Dat is zwaar.

              • Elaine85

                01 april 2016 12:50

                Vorig jaar heb ik door een te belastende combinatie van werk, familie en een druk sociaal leven bijna een burn-out opgelopen. Ik had mijn tijd niet ideaal verdeeld waardoor ik maar bleef doorgaan, geen één moment voor mezelf. Ik was in het midden van al de drukte ook vergeten hoe fijn het kan zijn om tijd voor jezelf te hebben, gewoon in je eentje naar het strand of in bad of een goed boek lezen. Ik had constant mensen om mij heen en kon ook nooit 'nee' zeggen.

                Uiteindelijk heb ik besloten mijzelf iets te gunnen, namelijk een coach. Via http://gortcoaching.nl/maternity-coaching/ kwam ik zelfs bij een coach terecht die gespecialiseerd is in het begeleiden van moeders. Het was fijn dat ik dus begrepen werd en mij niet hoefde te schamen om even gewoon hard te klagen en alles te vertellen wat er in mijn hoofd rond ging.
                Ik heb mijn balans weer gevonden en gebruik nog steeds een aantal van de handvatten die ik heb geleerd bij mijn coach.

                Aanrader! (En nee, het was absoluut niet zweverig ;) kan ik ook niet tegen)

                Groetjes,
                Elaine

                • AlleenH

                  10 maart 2016 16:15

                  Ik ben een alleenstaande moeder van twee schatten van drie en zeven. Ik moet helaas fulltime werken om rond te komen en sta er helemaal alleen voor. Met de kinderen gaat het goed, ze willen alleen continu bij mij zijn en willen meer tijd met mij. Ik weet dat ik ze tekort doe door zoveel te moeten werken. Zij moeten dan naar de opvang en naar school. Ik probeer altijd te zorgen dat ik 's avonds met ze mee eet en dat ik echt quality aandacht aan ze geef. Ik blijf het gevoel houden dat ze meer verdienen en dat ik ze echt tekort doe.
                  Ik kan gewoon niet meer. Koken, huishouden, aandacht geven, werken en toch proberen te zorgen dat de jongens voldoende ervaringen krijgen buiten school en de kinderopvang krijgen; ik voel me continu schuldig, alleen en moe. Ik huil op werk en 's avonds als de kinderen slapen. Als mensen beseffen hoe ik me voel, zijn ze altijd verbaasd. Ik heb goed geleerd om rond mensen altijd blij, sterk en een aanpakker te zijn.
                  De vader van de kinderen neemt ze alleen de helft van de vakanties, maar vaak willen ze weer terug naar mij en komen ze eerder naar huis. Ze gaan niet met veel plezier naar hun vader. Ik weet niet eens wat ik echt wil bereiken met een reactie plaatsen. Bij familie en dergelijke kan ik wel gaan praten, maar die hebben hun eigen problemen en ik wil niet een last of zorg zijn voor anderen. Ik verdien te veel voor veel toeslagen, behalve kinderbijslag en zelfs dat is geen vetpot. Ik moet een kwart van de kosten zelf betalen, boven op alle andere kosten en ik moet in de buurt van Amsterdam wonen, dus de woonkosten zijn ook hoog.
                  Ik moet alles op één salaris doen, wat niet boven de 2300 netto is. Ik moet privé huren, omdat ik niet in aanmerking kom voor sociale huur en ik niet lang genoeg op de wachtlijst sta. Ik ben bang om toe te geven op het werk dat het even teveel wordt, omdat mijn nieuwe manager een ex-collega is die niet echt eerlijk is en het idee heeft dat zij zich momenteel moet bewijzen. Ik weet dat er mensen zijn die het veel moeilijker hebben, die met minder moeten rondkomen. Ik moet eigenlijk niet klagen, maar ik moet het toch ergens even kwijt. Ik zie nu al op tegen naar huis gaan, de was draaien, koken, de kids in bad en in bed stoppen, de was vouwen, schoonmaken, rekeningen betalen en het gaat maar door. Als alles eindelijke klaar is, is het meestal 22:30 's avonds en heb ik een dag van 17 uur achter de rug. Mijn enige plezier in het leven zijn mijn kinderen. Zij geven me de kracht om telkens weer door te gaan. Ik zou voor geen goud iets anders willen dan hun, maar het breekt mij langzaam op dat ik nergens 100% kan geven. Telkens het gevoel van tekort doen voor de kids, op werk en laat staan voor mezelf.

                  • Linda

                    10 april 2017 22:53

                    Beste alleenH,
                    Mooi verhaal, dat ondanks je gehaaste leven je zo lief over je kids schrijft.
                    İk ben niet alleenstaand, heb twee kids, man werkt 's avonds, ik kom hij gaat meteen weg. Mijn aandacht gaat meteen naar de kids (terwijl mijn huis ontploft is) met hun eet ik, stop ze in bad, in bed, lig nog een half uur bij de jongste en om 20:30 begin ik met met schoonmaken! Wassen, strijken, dweilen, keuken, stofzuigen, ik ben rond 23 uur klaar! Dan douche ik en ga naar bed, om vervolgens morgen hetzelfde te doen. Het gaat maar door! Maar we zijn nu eenmaal moeders en tja, dat is gewoon geen Hollywood leven. Maar ik denk dat jij een hele leuke lieve moeder bent!! İk zie er ook elke dag tegenop en wil soms ook vluchten, maar als ik die koppies zie krijg ik energie!

                    • Yous

                      29 mei 2016 19:04

                      Wauw, ik voel de emoties en vooral ook veel kracht in je verhaal. Wat je wilt bereiken met je verhaal is denk ik niet veel. Je wilt gewoon eventjes heel simpel open en eerlijk kunnen zijn over hoe je je voelt. Mensen in jouw omgeving zullen jou vast een super-mom vinden. Iedereen zal met veel respect tegen je op kijken, je vertellen dat zij waarschijnlijk niet zouden kunnen wat jij doet, enz. Als jij toe zal geven dat het eigenlijk echt heel zwaar is, ben je bang te breken. Het ontkennen en doorgaan is nog makkelijker dan toegeven en rust nemen. Die tweede optie is er bijna niet eens. Rust nemen zal voor jouw gevoel meer negatieve gevolgen hebben dan doorgaan. Ondanks het feit dat je echt rust nodig hebt!
                      Ik begrijp je zo goed! Ik heb respect voor je dat je doorgaat. Toch wil ik je vragen om alsjeblief een weekend je huis te laten voor wat het is, de kinderen mee te nemen en ergens te ontspannen! Neem ze mee naar familie, vrienden, naar het zwembad of naar een park of iets dergelijks. Het hoeft niet veel geld te kosten. Zorg voor wat quality time samen (een weekend per maand?) en voel je niet schuldig over het huis. Dan kun je de rest van de maand weer focussen op werk en betalingen etc.
                      Maak voor de kinderen een soort kalender waarop ze kunnen zien wanneer mama extra tijd voor ze heeft. Ik denk (en hoop) dat zoiets simpels je een hoop rust kan bieden.
                      Ik weet niet hoe "op tijd" ik ben met mijn reactie. Misschien gaat het al veel beter met je (dat hoop ik wel). Toch wilde ik je dit berichtje wel even sturen. Heel veel succes en sterkte meid. Die super-mom ben je trouwens wel, anders zou je je nooit schuldig voelen en zouden de kinderen niet zo graag terug naar mama willen!

                      Xxx. Yous

                    • Sposhie

                      26 januari 2016 13:43

                      Ik ben 39 jaar, sinds 5 jaar weduwe en moeder van 3 kids. Na het overlijden van mijn partner ben ik van 32 uur per week naar 20 uur gaan werken. Ik heb ontzettend veel stress gehad de afgelopen 5 jaar wegens de kids. Mijn jongste heeft een autistische denkwijze, hechtingsstoornis en is emotioneel jonger dan haar leeftijdsgenoten. Mijn middelste heeft veel psychische problemen en mijn oudste heeft PDDNOS. De oudste twee zijn van mijn ex en me jongste is van mijn overleden partner. Heb momenteel mijn tweede burnout.
                      Mijn jongste ging vorig jaar naar speciaal onderwijs 35 kilometer van huis en wordt dus opgehaald door een taxibusje. Dus het viel het goed te combineren met werk.
                      Maar nu is die vestiging dicht en gaat ze dichter bij huis naar school en kan ik het helemaal niet meer combineren met werk. Of ik zou 5 dagen moeten werken in de week, maar dat is veel te zwaar momenteel. Het taxivervoer is afgewezen, dus ik ben bezig met bezwaar. Ik kan haar niet bij de opvang brengen wegens haar gedragsstoornis. Minder werken is ook geen optie, omdat ik geen huurtoeslag krijg doordat de kinderen schadeletsel hebben. Ik neem nu per week 8 uur verlof op en heb nu nog maar 70 uur, en ik moet nog een jaar!
                      Ik heb het gevoel dat je met de rug tegen de muur wordt gezet. Alle dingen die een oplossing zouden kunnen bieden worden afgewezen. Dit allemaal bevordert mijn geestelijke gezondheid niet. Je zou zeggen dat ik de ziektewet in zou kunnen gaan, maar dat mocht niet van het bedrijf waar ik werk, omdat de dokter mij niet heeft doorgestuurd naar een psycholoog. Ik word er echt wanhopig van.

                      • Assewas

                        15 december 2015 15:00

                        Ik ben een parttime werkende, alleenstaande moeder. Ik heb 3 kinderen waarvan er 1 al op zichzelf woont. Ik heb nog een autistische zoon van 17 en een dochter van 14 met taaislijmziekte. Ik kan niet rondkomen als ik niet werk en als ik bijstand aan moet vragen, moet ik mijn huis verkopen. Mijn zoon heeft een onderwijsontheffing, maar zijn persoon gebonden budget is ingekort, dus kan hij niet naar een dagbesteding. Mijn dochter heeft perioden dat ze ziek is en niet naar school kan. Ik vind het moeilijk hier tussendoor te moeten werken en mijn kinderen hele dagen alleen te moeten laten. Bezuinigingen liggen hieraan ten grondslag. De gemeente is van mening dat het mijn plicht is om financieel zelfstandig te worden en dat mijn kinderen op een leeftijd zijn dat ze zichzelf moeten kunnen redden. Dat ik door de jaren heen al zoveel heen en weer gereisd ben tussen ziekenhuizen, dokters, therapeuten, scholen, coaches en dergelijke dat schijnt gebruikelijke zorg te zijn. Geen rekening houdend met het feit dat ik maar op 1 plaats tegelijk kan zijn en dus niet aan het werk ben als ik met een kind op sleeptouw ben. De gebroken nachten, wekenlang, die vallen blijkbaar ook onder de gebruikelijke zorg en het schijnt een gebrek van mijn kant te zijn dat ik dan niet meer zo alert reageer op de werkvloer. Het persoon gebonden budget waar ik de laatste jaren van rondkwam, was eigenlijk niet bedoeld voor mij, zodat ik zelf voor de kinderen kon worgen, maar voor een buitenstaander, zodat ik 'zorgeloos' aan mijn carrière kon werken. De mevrouw van de maatschappelijke ondersteuning vond het maar raar dat ik de zorgen over mijn kinderen niet naast me neer kan leggen tijdens het werken. De pgb-er droogt thuis toch de tranen van je kind. Diezelfde pgb-er bespreekt de angst over doodgaan met je kind, het missen van school en de vrienden. Heel normaal, want mijn prioriteit moet het inkomen zijn. Ik heb de afgelopen 12 jaar niet een volledige nacht kunnen draaien. In beginsel vanwege de nachtelijke onderbrekingen van hoestbuien, medicatie en een angstig kind geruststellen. Tegenwoordig zijn het de financiële zorgen die mijn slaapuurtjes zo gemiddeld op 5 uur per nacht houden. Nog een paar jaar en dan is de jongste 18 en wie weet, misschien dat het mij dan lukt om een volledige baan te vinden tot ik eindelijk eens geld overhoud om eens wat voor mezelf te doen. Tot die tijd is het kiezen op elkaar. Het verdriet en de zorgen verbijten. Letterlijk doorgaan tot ik erbij neerval. Ik vind het leven niet leuk, ik heb geen tijd voor plezier wat ik in de magazines en op tv voorgespiegeld krijg. Ik overleef....

                        .
                        - Advertentie -
                        - Advertentie -