Onze dochter heeft borderline. Ze is nu 21 jaar. Heeft vanaf haar 17e in een beschermd gezin gewoond, omdat het thuis niet meer ging. Ik heb haar een keer een nacht geweigerd op te halen, omdat ze onder invloed van drugs de boel helemaal op stelten had gezet waar ze woonde en daarom daar 's nachts niet blijven mocht. Zo waren de regels. Ze zorgen dan altijd voor vervangende onderdak voor de nacht. Toen ze belde of ze die nacht bij ons mocht blijven, zagen wij dat na alle toestanden die we al hadden gehad, het niet meer zitten en dus geweigerd. Dat heeft ze me nooit vergeven. Wij zijn nu ontaarde ouders en kunnen niks meer goed doen. Ze is uiteindelijk opgehaald door haar bazin, die ons net zulke slechte ouders vindt, immers, wie laat z'n kind nou 's nachts op straat verkommeren? Van het voorjaar is mijn moeder, haar oma, overleden. Wij hebben haar in alle fasen netjes alles laten weten. Ze heeft ook rustig afscheid kunnen nemen van oma en is op de begrafenis geweest. In juli zijn we met onze zoon op vakantie gegaan om weer wat blijdschap te krijgen. Toen ontdekten we op Facebook dat onze dochter een dochtertje heeft gekregen. Hier had ze niks over gezegd. Wij wisten niet eens dat ze zwanger was. Haar bazin en gezin zijn helemaal om onze dochter heen gaan staan vol liefdevolle zorg. Zij hebben het gewoon goed gevonden dat onze dochter ons niets heeft laten weten want 'zij moet haar grenzen leren stellen' en vinden dat dit daar blijkbaar ook onder valt. Uiteindelijk is een voorzichtig nieuw contact gelegd en zijn we op bezoek geweest. Mijn man, zoon en ik samen en de keer daarna ik alleen. Ging prima. Heel lief kindje, ons eerste kleinkind. Was meteen verliefd op dat kleintje. Mijn man heeft dat met opzet niet toegelaten. Zag de bui al hangen. En hij had gelijk. Na mijn tweede bezoek begon de bazin van onze dochter mij meteen 'verdacht' te maken. Waarom wij terug gekomen waren. Was dat voor onze dochter of ging het alleen om het kleinkind? Immers, waarom hadden wij dan niet eerder contact gezocht met onze dochter.. en wát als dat kleinkindje niet geboren was, zouden we dan ook contact hebben gezocht?
Voor onze dochter meteen een excuus om ons weer buiten te bannen. Had ik een foto van ons kleinkind gedeeld op Facebook, zette ze in het openbaar de vraag of ik die foto van haar kindje er maar van af wilde halen, was niet mijn kind maar van die haar. Weg was het blije oma gevoel. Ik heb haar op aangesproken via een app. Kreeg meteen een scheldpartij over me heen terug dat de honden er geen brood van lusten. Ik werd een vals secreet genoemd en ineens geen mam meer, maar bij mijn voornaam en in kleine letters, om me maar goed te laten voelen hoe klein ik voor haar ben. Vandaag gezien dat ze mijn man, haar vader, óók een app had gestuurd of hij aan mij, voornaam met kleine letters, wilde vragen of ik die foto van haar kind van mijn tijdlijn wilde halen. Het was namelijk niet gevraagd aan haar of dat wel mocht. Kreeg nog een bericht van de man van haar bazin. Dat bij hem alle alarmbellen waren gaan rinkelen bij het lezen van mijn app aan onze dochter. Mijn woordkeuze en taalgebruik waren helemaal verkeerd, zo moest ik niet praten tegen haar want dan zou ik wederom mijn dochter en nu ook kleinkind, verliezen. Over de scheldpartij van onze dochter werd met geen woord gesproken. Onze dochter mocht haar grenzen aangeven en ik bleef maar door pushen en haar grenzen overschrijden en ga zo maar door. Voor onze dochter weer een goed excuus om ons weer uit haar leven te bannen en respectloos uit te kafferen. Tegen zo'n blok kunnen wij niet tegenop. Ze zijn daar ziende blind. Onze dochter is tegen ons een harteloos, respectloos en meedogenloos monster en ze denkt dat ze iedereen in haar zak kan steken. Bij haar bazin gaat het goed. Daar houdt ze zich wel gedeisd want ze weet dat ze het nooit kan redden zonder hun hulp en ze weet ook dat ze zich daar maar één keer zo hoeft te misdragen of ze trekken daar de handen van haar af en dan kan ze uiteindelijk zelfs haar kindje kwijt raken. Dus dáár laat ze het wel. Met als gevolg dat die mensen het idee hebben dat zij het wél goed doen. De problemen zijn er al vanaf dat onze dochter op de middelbare school zat. Toen loog ze alles aan elkaar vast en dat gaf veel onrust op die school. Toen zijn we in de jeugdzorg terecht gekomen. Uiteindelijk vertelde ze in de periode dat het wat beter begon te gaan thuis op haar 15e jaar dat ze op haar 11e jaar was misbruikt door de, inmiddels overleden, buurman. Een paar dagen later brak de pleuris uit thuis en had ze haar eerste aanval van razernij. Dat is nog steeds zo tegen ons en wordt steeds respectlozer en harder. Wij hebben onze handen er nu van af getrokken en richten ons op onze zoon die gelukkig wél normaal reageert. Hij heeft dezelfde opvoeding gehad. Het ligt dus echt niet altijd aan de opvoeding..