Gezondheidsplein is een informatieve website over gezondheid. De gezondheidsinformatie op deze website staat los van eventueel getoonde advertenties.

"Mijn vriendin bleek borderline te hebben"

Verhaal door Jan (35)

Jan (35 jaar) had twee jaar lang een relatie met een vrouw met borderline. De relatie begon geweldig, het was liefde op het eerste gezicht. Alleen had hij geen enkel idee dat zij aan deze stoornis leed. Dit besef kwam pas twee maanden nadat ze gingen samenwonen, toen ze steeds meer vreemd gedrag ging vertonen. In twee jaar tijd heeft hij veel meegemaakt.

Mishandelingen

"Mijn vriendin was aanvankelijk lief, verzorgend, aanhankelijk en knuffelig. Dit werd alleen steeds minder na verloop van tijd. Zo begon ze zich agressief te gedragen tegenover de kinderen: haar zoontjes van 2 en 8 en onze dochter van een paar maanden.  Als ze een woede-aanval had, dan smeet ze haar zoontjes van 2 en 8 tegen de muur. Ook trok ze ze aan hun benen de kamer door als ze niet wilde luisteren. Dit is zelfs een keer gebeurd toen haar zoontje van 8 een paar dagen daarvoor een blindedarmoperatie had ondergaan. Het was pure mishandeling."

"Ook onze lieve dochter van een paar maanden spaarde ze niet. Ze mishandelde haar dan wel niet fysiek, maar ze schreeuwde vooral tegen haar. Als onze dochter ’s nachts huilde, dan liep mijn vriendin naar de wieg en schreeuwde ze op nog geen 40 centimeter afstand: ‘Hou je kop! Begint het nu al, houd er dan helemaal niemand hier rekening met mij!’. Steeds meer beschuldigingen, bedreigingen en leugens volgden."

"Op een gegeven moment richtte de agressie zich ook op mij. Van tevoren had ik mijn vriendin gewaarschuwd dat als dat zou gebeuren, ik stappen zou gaan zetten. Aan de hand van een dagboek over haar gedrag dat ik bijhield, zag ik plots een patroon. Vervolgens ben ik gaan googlen en heb ik navraag gedaan bij psychologen en huisarts, en telkens kreeg ik hetzelfde antwoord: je vriendin heeft borderline."

"Inmiddels liep mijn vriendin al bij een soort psychologe en ik besloot deze psychologe op de hoogte te stellen van mijn bevindingen. Maar de psychologe maakte een kapitale blunder: zij belde mijn vriendin om te melden dat ik bij haar langs was geweest. Bij thuiskomst stormde ze van de trap af en zonder aankondiging sloeg ze met een volle vuist op mijn hoofd. De volgende dag probeerde ze me zelfs te wurgen."

"Mijn vriendin was aanvankelijk lief, verzorgend, aanhankelijk en knuffelig. Dit werd alleen steeds minder na verloop van tijd. Zo begon ze zich agressief te gedragen tegenover de kinderen: haar zoontjes van 2 en 8 en onze dochter van een paar maanden.  Als ze een woede-aanval had, dan smeet ze haar zoontjes van 2 en 8 tegen de muur. Ook trok ze ze aan hun benen de kamer door als ze niet wilde luisteren. Dit is zelfs een keer gebeurd toen haar zoontje van 8 een paar dagen daarvoor een blindedarmoperatie had ondergaan. Het was pure mishandeling."

"Ook onze lieve dochter van een paar maanden spaarde ze niet. Ze mishandelde haar dan wel niet fysiek, maar ze schreeuwde vooral tegen haar. Als onze dochter ’s nachts huilde, dan liep mijn vriendin naar de wieg en schreeuwde ze op nog geen 40 centimeter afstand: ‘Hou je kop! Begint het nu al, houd er dan helemaal niemand hier rekening met mij!’. Steeds meer beschuldigingen, bedreigingen en leugens volgden."

"Op een gegeven moment richtte de agressie zich ook op mij. Van tevoren had ik mijn vriendin gewaarschuwd dat als dat zou gebeuren, ik stappen zou gaan zetten. Aan de hand van een dagboek over haar gedrag dat ik bijhield, zag ik plots een patroon. Vervolgens ben ik gaan googlen en heb ik navraag gedaan bij psychologen en huisarts, en telkens kreeg ik hetzelfde antwoord: je vriendin heeft borderline."

"Inmiddels liep mijn vriendin al bij een soort psychologe en ik besloot deze psychologe op de hoogte te stellen van mijn bevindingen. Maar de psychologe maakte een kapitale blunder: zij belde mijn vriendin om te melden dat ik bij haar langs was geweest. Bij thuiskomst stormde ze van de trap af en zonder aankondiging sloeg ze met een volle vuist op mijn hoofd. De volgende dag probeerde ze me zelfs te wurgen."

Geen gehoor bij instanties

"De maat was vol en ik deed aangifte bij de politie. Ook Jeugdzorg en Thuiszorg werden erbij betrokken. Ik stuitte echter op een muur van teammanagers en juristen. De situatie werd steeds heviger, maar geen enkele instantie greep in. Ik ben inmiddels instantiemoe."

"De maat was vol en ik deed aangifte bij de politie. Ook Jeugdzorg en Thuiszorg werden erbij betrokken. Ik stuitte echter op een muur van teammanagers en juristen. De situatie werd steeds heviger, maar geen enkele instantie greep in. Ik ben inmiddels instantiemoe."

Kort geding

"Na een flink getouwtrek is mijn dochter aan mij toegewezen en is besloten dat mijn vriendin onze dochter alleen eens per week een dagdeel onder begeleiding mag zien. Maar daar trekt ze zich niets van aan, ze kent geen grenzen. Met familie en politie stond ze op de stoep om onze dochter op te halen. Ik hoorde haar schreeuwen ‘dat ik gek was en dat de rechter echt had gezegd dat haar dochter niet bij mij mocht zijn en met haar mee moest.’ Ze raakte zo volledig de controle kwijt dat het wel een soort psychose leek. Ze was de draad zo kwijt dat ze haar tirades aan de telefoon onderbrak met de woorden: ‘vind je me nog lief?'"

"Na een flink getouwtrek is mijn dochter aan mij toegewezen en is besloten dat mijn vriendin onze dochter alleen eens per week een dagdeel onder begeleiding mag zien. Maar daar trekt ze zich niets van aan, ze kent geen grenzen. Met familie en politie stond ze op de stoep om onze dochter op te halen. Ik hoorde haar schreeuwen ‘dat ik gek was en dat de rechter echt had gezegd dat haar dochter niet bij mij mocht zijn en met haar mee moest.’ Ze raakte zo volledig de controle kwijt dat het wel een soort psychose leek. Ze was de draad zo kwijt dat ze haar tirades aan de telefoon onderbrak met de woorden: ‘vind je me nog lief?'"

Herstel na alle ellende

"De afgelopen dagen begin ik me pas te beseffen uit welke hel ik ben ontsnapt. Maar ik ben bang dat de terreur nog wel even aan gaat houden en dat het een heftige strijd gaat worden. Ze gaat maar door. Mijn droom van een echt gezin met een lieve vrouw is uit elkaar gespat en mijn leven is ontwricht. Ik moet mij herstellen na alle ellende, terwijl ik onze dochter verzorg en me verweer tegen alle leugens in de dagvaardigingen. Ik ben mijn vertrouwen in mensen volledig kwijt door de afgelopen twee jaar. En toch geloof ik in haar goedheid, niemand kan zo slecht zijn van aard. Een lief karakter omhuld door een inktzwarte laag van het borderlinemonster. Zelf zegt ze dat haar niets mankeert en dat is misschien nog wel het ergste. Dit gaat op korte termijn natuurlijk weer fout, want het monster slaapt nooit. Ik moet er niet aan denken als ze alleen is met de kinderen. Ik heb verloren van een stoornis die niet te overwinnen is." 

"De afgelopen dagen begin ik me pas te beseffen uit welke hel ik ben ontsnapt. Maar ik ben bang dat de terreur nog wel even aan gaat houden en dat het een heftige strijd gaat worden. Ze gaat maar door. Mijn droom van een echt gezin met een lieve vrouw is uit elkaar gespat en mijn leven is ontwricht. Ik moet mij herstellen na alle ellende, terwijl ik onze dochter verzorg en me verweer tegen alle leugens in de dagvaardigingen. Ik ben mijn vertrouwen in mensen volledig kwijt door de afgelopen twee jaar. En toch geloof ik in haar goedheid, niemand kan zo slecht zijn van aard. Een lief karakter omhuld door een inktzwarte laag van het borderlinemonster. Zelf zegt ze dat haar niets mankeert en dat is misschien nog wel het ergste. Dit gaat op korte termijn natuurlijk weer fout, want het monster slaapt nooit. Ik moet er niet aan denken als ze alleen is met de kinderen. Ik heb verloren van een stoornis die niet te overwinnen is." 

Terug naar het begin

Reacties

  • Martijn

    10 november 2019 07:19

    Ik heb zelf een relatie met een vrouw die meerdere kenmerken van borderline vertoont in haar gedrag. 3 jaar geleden voor het eerst door iemand geattendeerd op borderline. We zijn al 17 jaar samen. We hebben samen een zoontje van 6. Ik heb het gevoel dat ik de vele achtbanen niet langer volhou. Hoe heb ik het ook al zo lang kunnen volhouden? Ik voel me leeg en uitgeput. Ik denk er sterk over om de relatie te beëindigen en jaren geleden ook al pogingen daartoe gedaan . Maar geen idee waar te beginnen zeker nu met een kind . Ik hou rekening met een grote strijd en manipulatief gedrag. Kan iemand mij uit ervaring op weg helpen?

    • CD

      20 september 2019 19:33

      Onze dochter heeft borderline. Ze is nu 21 jaar. Heeft vanaf haar 17e in een beschermd gezin gewoond, omdat het thuis niet meer ging. Ik heb haar een keer een nacht geweigerd op te halen, omdat ze onder invloed van drugs de boel helemaal op stelten had gezet waar ze woonde en daarom daar 's nachts niet blijven mocht. Zo waren de regels. Ze zorgen dan altijd voor vervangende onderdak voor de nacht. Toen ze belde of ze die nacht bij ons mocht blijven, zagen wij dat na alle toestanden die we al hadden gehad, het niet meer zitten en dus geweigerd. Dat heeft ze me nooit vergeven. Wij zijn nu ontaarde ouders en kunnen niks meer goed doen. Ze is uiteindelijk opgehaald door haar bazin, die ons net zulke slechte ouders vindt, immers, wie laat z'n kind nou 's nachts op straat verkommeren? Van het voorjaar is mijn moeder, haar oma, overleden. Wij hebben haar in alle fasen netjes alles laten weten. Ze heeft ook rustig afscheid kunnen nemen van oma en is op de begrafenis geweest. In juli zijn we met onze zoon op vakantie gegaan om weer wat blijdschap te krijgen. Toen ontdekten we op Facebook dat onze dochter een dochtertje heeft gekregen. Hier had ze niks over gezegd. Wij wisten niet eens dat ze zwanger was. Haar bazin en gezin zijn helemaal om onze dochter heen gaan staan vol liefdevolle zorg. Zij hebben het gewoon goed gevonden dat onze dochter ons niets heeft laten weten want 'zij moet haar grenzen leren stellen' en vinden dat dit daar blijkbaar ook onder valt. Uiteindelijk is een voorzichtig nieuw contact gelegd en zijn we op bezoek geweest. Mijn man, zoon en ik samen en de keer daarna ik alleen. Ging prima. Heel lief kindje, ons eerste kleinkind. Was meteen verliefd op dat kleintje. Mijn man heeft dat met opzet niet toegelaten. Zag de bui al hangen. En hij had gelijk. Na mijn tweede bezoek begon de bazin van onze dochter mij meteen 'verdacht' te maken. Waarom wij terug gekomen waren. Was dat voor onze dochter of ging het alleen om het kleinkind? Immers, waarom hadden wij dan niet eerder contact gezocht met onze dochter.. en wát als dat kleinkindje niet geboren was, zouden we dan ook contact hebben gezocht?
      Voor onze dochter meteen een excuus om ons weer buiten te bannen. Had ik een foto van ons kleinkind gedeeld op Facebook, zette ze in het openbaar de vraag of ik die foto van haar kindje er maar van af wilde halen, was niet mijn kind maar van die haar. Weg was het blije oma gevoel. Ik heb haar op aangesproken via een app. Kreeg meteen een scheldpartij over me heen terug dat de honden er geen brood van lusten. Ik werd een vals secreet genoemd en ineens geen mam meer, maar bij mijn voornaam en in kleine letters, om me maar goed te laten voelen hoe klein ik voor haar ben. Vandaag gezien dat ze mijn man, haar vader, óók een app had gestuurd of hij aan mij, voornaam met kleine letters, wilde vragen of ik die foto van haar kind van mijn tijdlijn wilde halen. Het was namelijk niet gevraagd aan haar of dat wel mocht. Kreeg nog een bericht van de man van haar bazin. Dat bij hem alle alarmbellen waren gaan rinkelen bij het lezen van mijn app aan onze dochter. Mijn woordkeuze en taalgebruik waren helemaal verkeerd, zo moest ik niet praten tegen haar want dan zou ik wederom mijn dochter en nu ook kleinkind, verliezen. Over de scheldpartij van onze dochter werd met geen woord gesproken. Onze dochter mocht haar grenzen aangeven en ik bleef maar door pushen en haar grenzen overschrijden en ga zo maar door. Voor onze dochter weer een goed excuus om ons weer uit haar leven te bannen en respectloos uit te kafferen. Tegen zo'n blok kunnen wij niet tegenop. Ze zijn daar ziende blind. Onze dochter is tegen ons een harteloos, respectloos en meedogenloos monster en ze denkt dat ze iedereen in haar zak kan steken. Bij haar bazin gaat het goed. Daar houdt ze zich wel gedeisd want ze weet dat ze het nooit kan redden zonder hun hulp en ze weet ook dat ze zich daar maar één keer zo hoeft te misdragen of ze trekken daar de handen van haar af en dan kan ze uiteindelijk zelfs haar kindje kwijt raken. Dus dáár laat ze het wel. Met als gevolg dat die mensen het idee hebben dat zij het wél goed doen. De problemen zijn er al vanaf dat onze dochter op de middelbare school zat. Toen loog ze alles aan elkaar vast en dat gaf veel onrust op die school. Toen zijn we in de jeugdzorg terecht gekomen. Uiteindelijk vertelde ze in de periode dat het wat beter begon te gaan thuis op haar 15e jaar dat ze op haar 11e jaar was misbruikt door de, inmiddels overleden, buurman. Een paar dagen later brak de pleuris uit thuis en had ze haar eerste aanval van razernij. Dat is nog steeds zo tegen ons en wordt steeds respectlozer en harder. Wij hebben onze handen er nu van af getrokken en richten ons op onze zoon die gelukkig wél normaal reageert. Hij heeft dezelfde opvoeding gehad. Het ligt dus echt niet altijd aan de opvoeding..

      • RobertJan

        25 juni 2019 23:27

        Hendrik, alles wijst op borderline denk ik. We zijn nu twee jaar verder, hoe is het nu?

        • RobertJan

          25 juni 2019 23:15

          Ik heb houden van iemand met borderline ervaren als een leven dat, ondanks de korte fantastische momenten, steeds moeilijker en complexer werd. Ik ben er (net als alle andere ervaringsdeskundigen) van overtuigd dat de engel die ik zag veranderen in een duivel er nog steeds wel is, maar ik kon haar niet meer bereiken. Ik haakte af toen ons huwelijk ondraaglijk werd doordat zij een relatie kreeg met een andere (getrouwde)man. Ik wil hiermee zeggen dat het, denk ik, onmogelijk is om in een relatie alleen maar te geven en nog meer te geven en nog meer te accepteren. Ik denk dat veel borderliners niet in staat zijn om te begrijpen hoeveel schade ze aanrichten.

          • Wilhelm

            07 februari 2019 00:50

            Mijn vrouw vertoont soortgelijk gedrag. Heb ook 2 kleine kinderen en wil graag weten welke wegen ik kan bewandelen.

            • Peter

              24 november 2018 12:13

              Zelf ook een relatie gehad met een meisje met borderline. Een onbeschrijfelijke ervaring... Ze heeft na twee jaar zelf de stekker eruit gehaald (een week terug, 1-2 dagen later smeken om me terug te krijgen en 4-5 dagen later maakt ze zo te merken het permanent uit...).
              Voor mij was ze de liefde van mijn leven en wat ik voor haar heb gedaan en hoe lang ik het vol heb gehouden begreep niemand uit mijn en haar netwerk. Ze kon zo ongelofelijk lief zien, de enige term die past is een engel en ze was echt onbeschrijfelijk mooi! Maar ze kon zo onredelijk zijn, onvoorspelbare driftbuien om niks, automutilatie, wegstoten, verlatingsangst, depressies etc etc.

              Ieder symptoom van borderline leek ze de belichaming van... En dan de meest extreme uiting ervan mogelijk. Helaas ontkent ze dat ze het heeft en wil er ook niks van horen ("het is mijn depressie en ervaringen uit mijn jeugd").
              Zou ik haar terugnemen? In alle eerlijkheid weet ik het gewoon echt niet want ik hou zielsveel van haar maar het is niet normaal wat een aanslag het doet op je mentaal en emotioneel als de ander het ontkent en er niet aan wil werken en wat een pijn iemand je kan doen ook al is dat niet bedoeld.

              Voor een ieder die een relatie mogelijk wilt beginnen of heeft met iemand met borderline: weet waar je aan begint!! Het is onbeschrijfelijk zwaar. Ondertussen wordt er mijn kant nog allerlei dreigementen gemaakt over juridische stappen als ik haar contacteer of niet doe wat ze wil (eens in de zoveel dagen). Onbegrijpelijk. Het is alsof de persoon waar je zo van hield van het een op andere moment compleet is verdwenen

              • Vriend van dpd

                16 november 2018 12:21

                Ik heb twee jaar een relatie met mijn vriendin die borderline heeft. Borderliners kunnen echt lief hebben, maar ze leven vaak van drama naar drama. Twee maanden goed en dan weer een bom. Het is verschrikkelijk voor haar en voor mij. Nu is ze weer vertrokken bij mij, want ik ben slecht voor haar. Zoals altijd drank en drugs je manipuleren en je helemaal leeg zuigen. Liegen tegen je naaste, de boel opblazen zodat ze niet meer terug kan komen.

                Toch komt ze altijd terug, maar ik weet dat als ik haar weer toelaat dat het weer van voor af aan begint. Het is heftig, maar ik wil één ding zeker zeggen, als ze terug komt of als ik het over mocht doen, deed ik het weer met haar. Nu is ze in therapie gelukkig. Ik ben trots op haar en ik hoop dat het goed gaat met haar. Ik heb het zelf nu moeilijk en ik voel me leeg en kapot. Ik blijf haar missen en respecteren als mens, mijn grootste liefde ooit. Ik blijf met respect omgaan met borderline ook al is het je ex. Zij wilde ook liefst dat het zou slagen, maar door de problemen in hun hoofd lukt het niet dus. Twee verliezers .

                • De borderliner

                  07 september 2018 14:45

                  Ik vind het jammer dat mensen de beschrijving gebruiken "borderliner". Het correcte gebruik is mensen met borderline problematiek. Ik als gelukkige met de diagnose zie mezelf als meer dan mijn diagnose, terwijl sommige van jullie mij zien als niks meer dan mijn diagnose. Ik vraag me dan ook af aan welke zijde empathie mist. Ik begrijp dat dergelijke ervaringen pijnlijk zijn en de emotionele schade groot is, maar mijn vraag is, in relaties kijkt men ook wel naar hun eigen aandeel? Je hebt namelijk altijd een keuze om ergens mee door te gaan of om te kappen. En ja ik weet ook dat het niet zo "zwart/wit" is! Ik heb zelf een relatie gehad met een "psychopaat", maar ondanks dat dit mij gesloopt heeft was het mijn grootste cadeau. Ik ben eindelijk gaan kijken naar mijn eigen aandeel i.p.v. vingers te wijzen. Ik zie het namelijk regelmatig voorbij komen dat mensen zeggen over cluster b dat ze niet in staat zijn tot zelfreflectie en empathie, terwijl veel "survivers" hetzelfde gedrag vertonen en de vingers wijzen. Daarnaast wordt vaak een diagnose BDS gegeven, maar is dit niet correct, omdat het veel dezelfde kenmerken heeft als ADHD, bipolaire stoornis, PTSS en ja hoor HSP/HSS.

                  Ik geef jullie in sommige gevallen gelijk er zijn inderdaad mensen met de diagnose, daar zou ik ook bij uit de buurt blijven en ben ook van mening dat we niet allemaal geholpen kunnen worden. Maar ik ken ook genoeg mensen met de diagnose, die simpelweg beschadigd zijn in het leven, maar oprecht goede mensen zijn. De vriendschappen die ik rijk ben in mijn leven heb ik 10 tot 15 jaar (ben 31jaar). Ik werk met passie en liefde in de zorg, omdat ik om mensen geef en ik weet dat ik een goed, betrouwbaar en eerlijk persoon ben. Verhalen uitwisselen is deel van herkenning en verwerking, maar ik vraag jullie om niet te snel te oordelen en het bestaand beeld van Borderline te voeden. Mijn mening is dat het klassieke beeld van iemand met borderline, niet iedereen betreft. Stop a.u.b.. met het gebruik van Borderliner. Zeggen dat ze niet in staat zijn tot relationele interacties en ze niet in staat zijn te veranderen, want het is mogelijk om van deze stoornis af te komen en niet meer aan de criteria te voldoen.

                  • CD

                    20 september 2019 19:49

                    Kan je wel zeggen dat je het niet over een borderliner moet hebben, maar over iemand met borderline problematiek. Onze dochter heeft de diagnose gehad maar blijft ontkennen dat ze het heeft. Ze kiest er ook voor om niet geholpen te willen worden. Ze kiest er ook héél bewust voor om ons, haar ouders, enorm te kleineren en respectloos uit te schelden.. Zij komt ook nooit bij ons terug met excuses of zo. Wat ik hier heel veel lees. Nee, voor onze dochter zijn wij minder dan de stront onder haar schoenen en dat laat ze maar al te graag merken aan ons. Dat kan ze ook, want ze heeft een liefdevolle omgeving om haar heen en ons niet meer nodig. Waarom zou ze dan respect voor ons hebben. En die mensen om haar heen zien niet hoe ze tegen ons doet. Want dat gaat via privé berichten. Dat heeft ze ook eens tegen me gezegd. Ze haalde me verschrikkelijk onderuit vlak nadat ik een zware operatie had gehad en op dat moment geen kracht om me te verweren. Toen ik zei dat ze niet wist wat ze deed zei ze letterlijk "o, wees daar maar niet bang voor hoor. Ik weet precies wát ik zeg, wanneer ik het zeg en tegen wie ik het zeg". Ik ben het nooit vergeten. De ijzige kalmte waarmee ze dat zei vooral. Wanneer iemand bewust kiest om zó te doen en ontkent dat er echt een probleem is en die persoon totaal geen last heeft van het verwoestende effect dat ze hebben met hun gedrag, dan is iemand voor mij een borderliner en niet iemand met borderline problematiek. Want dat laatste zegt dat de persoon in kwestie daar zelf óók last van heeft en dat is bij onze dochter totaal niet zo. Zij weet precies wat ze doet en ze kiest daar bewust voor. Héél eng. Voor ons is ze een koud, gevoelloos monster. Akelig om mee te maken, nóg akeliger om dat van je eigen kind te moeten zeggen.

                    • jzt

                      01 december 2018 20:17

                      Je noemt jezelf de borderliner, dat is best vreemd dan. Men vertelde hun verhaal en jij voelt je aangevallen. Tuurlijk zijn er enorm veel verschillen in borderliners, maar laat de ander dan ook in zijn/haar waarde.
                      Dit is hun beleving en ik vind het erg herkenbaar.

                    • Klaasje

                      05 juni 2018 21:17

                      Hoi. Nu ben ik volgens mij zelf een borderliner. Eén ding weet ik wel voor mezelf. Ik hou zielsveel van mijn kinderen en agressief zou ik nooit graag willen doen naar geen van tweeën. Ook naar de medemens niet. Waar ik wel van baal zijn de heftige emoties als mensen mij negatief bejegenen, ofwel echt kwetsen op mijn gevoel. Ik trek dat nogal persoonlijk aan helaas. De depressies zijn soms niet te doen om maar door te blijven gaan. Weer opkrabbelen en maar weer doorgaan in de maatschappij. Het heeft ook al heel wat gekost qua relaties. Inmiddels gescheiden omdat mijn ex haar opmerkingen niet waren te doen. Een echte borderliner zal ik waarschijnlijk niet helemaal zijn maar kenmerken ervan wel. Het valt niet altijd mee helaas in deze verharde wereld waar respectvol met elkaar omgaan tegenwoordig ver te zoeken is. Ik doe mijn uiterste best altijd om het iedereen naar de zin te maken. Alleen vaak word ik benadeeld omdat ik te gevoelig ben voor woorden. Dit kan in negatieve zin zijn maar ook in positieve zin. Maar echt iemand bewust kwetsen dat zit er bij mij niet in.
                      Het is meer verweer van datgene dat iedereen zomaar wat roept tegenwoordig. Helaas is de maatschappij verhard en de normen en waarden zijn tegenwoordig ver te zoeken. Ik heb er niet om gevraagd een borderlinestoornis te hebben. Wel heb ik traumatische ervaringen in mijn verleden meegemaakt helaas. Maar ja dat is nu eenmaal zo en dat kan ik niet veranderen.

                      • Griffo

                        23 april 2018 19:06

                        Ik wil hier toch het één en ander aan toevoegen. Borderline is redelijk ernstig, ik heb het zelf ook. Dit gaat niet weg met een pijnstiller. Het is een strijd die we dagelijks moeten leveren. We kunnen onze emoties, onze gevoelens en vaak ons leven niet de baas. Dus stel je nu eens voor: een man of vrouw moet zijn kind afgeven en mag hem maar één keer per week zien, hoe reageer je daar dan op? Juist. Iemand met borderline zal daar 25% meer op reageren dan iemand zonder deze stoornis. En waarom zou je het contact met iemand verbreken die deze ziekte heeft? Echt een schande.

                        .
                        - Advertentie -
                        - Advertentie -