Hoi beste mensen,
Alles wat ik hier lees komt mij hoe erg dan ook zo bekend voor. Ik heb vier jaar, van november 2014 tot oktober 2018, een relatie gehad met een op het oog vriendelijke vrouw. Ze heeft twee kinderen toen 7 en 4 jaar. Hun biologische vader was een half jaar voor ik haar kwam overleden.
Ik heb haar via een datingsite leren kennen en we hadden gelijk een klik, na twee weken hebben we elkaar ontmoet. Ze was een leuke vrouw en we hebben in de eerste maand afspraken gemaakt. ‘s Avonds zonder de kinderen, want ze wilde eerst kijken of het echt leuk was tussen ons. Nu moet ik zeggen, ik ben van de romantiek en erg gevoelig (is ook mij valkuil geworden) ze vond het erg bijzonder hoe ik in elkaar zit, want zoals zij mannen kent en er mee omging was het puur voor de lust. Ze heeft even geleefd als een lustobject en dacht daar liefde mee te krijgen. Ik heb echt alles meegekregen hoe zij in het leven stond. Ik heb er alleen niks mee gedaan, want ik dacht dat iedereen maakt fouten in het leven, ik ook.
Toen ze wilde dat de kinderen mij ook zouden zien, vond ik dat erg fijn. Vanaf dag één ging dat eigenlijk goed. Zelfs zo goed dat ze na twee jaar eigenlijk mij papa wilden noemen. Opa, oma en tantes waren ook echt trots en blij met mij in hun leven en er werd dan ook gezegd: ‘jij maakt het gezin weer echt compleet en daar zijn we zo blij mee.’
Ondertussen werd m’n vriendin ziek en de bedrijfsarts zei dat ze een burn-out had. Geloof me, ik heb haar in alles gesteund en naast haar gestaan. Wat me echter erg begon op te vallen, waren haar stemmingswisselingen. De ene dag was ze lief en de dag er na was ze boos.
Er was één ding waar ik vanaf het begin boos om ben geweest, haar sociaal media. Mannen waar ze wat mee had gedaan bleven maar berichten sturen en ik heb gezegd dat het moest stoppen en dat ze het moest verwijderen omdat dat me te ver ging, anders zou ik weggaan. Ze deed het om mij gerust te stellen. Ik weet dat je niet mag dreigen maar ik had er echt geen goed gevoel bij.
Wat onze relatie betreft ben ik echt veel te goed geweest voor haar. Om het half jaar bracht ik bloemen mee, we gingen vaak dagjes met z’n tweëen weg, dan gingen de kinderen twee dagen naar hun opa en oma. Ze werd op haar wenken bediend en ik had het er graag voor haar over want ik hield heel erg van haar.
Na bijna vier jaar met ups en downs, zoals bij de meeste stellen, waren we het laatste jaar meer broer en zus geworden. Ze wilde ineens meer ruimte en een latrelatie. Ik dacht en zei dat als ze van me af wilde ze het ook gewoon kon zeggen want dit slaat nergens op. De kinderen zeiden ook dat zij nog wel van mij hielden maar mama blijkbaar niet meer. Ze veranderde van een mooie zwaan in een ijskoningin. Ik kon terplekke dood neervallen. De kinderen wilden me blijven zien zeiden ze, alleen hun moeder heeft al het contact verbroken.
De reden dat ik dit schrijf is omdat ik er na de breuk echt doorheen zin. Ik heb gesprekken met huisarts en psycholoog. Eerst is mijn vader overleden en vier maanden later ben ik m’n gezinsleven kwijt geraakt. Door te praten met hulpverleners en vrienden werd er tegen mij gezegd: jongen het spijt ons maar je ex heeft heel veel weg van een borderline. Ik dacht, het zal wel, maar na op internet rond te struinen werd alles duidelijk. Kijk, ik ben geen heilige en maak ook fouten in relatie. Ik begon door frustratie in het weekend bier te drinken, wat ik al negen jaar daarvoor niet meer had gedaan. Na alles wat ik gelezen heb op internet, vielen bij mij alle ontbrekende puzzelstukjes bij elkaar. Ze is er, voor zover ik weet, nooit op getest.
Het heeft me van binnen erg beschadigd, vooral omdat ik (al was ik niet hun biologische vader) erg veel van de kinderen hou en die waarschijnlijk niet of nooit meer zie. Omdat ik nu ergens anders woon moet ik verder en weet ik bijna zeker dat ik mijn plek heb moeten afstaan voor een ander. ‘Het leven gaat verder en je komt er weer boven op, sterker dan ooit.’ Dat zeggen m’n vrienden, maar het valt niet mee.