Gezondheidsplein is een informatieve website over gezondheid. De gezondheidsinformatie op deze website staat los van eventueel getoonde advertenties.

Bekkeninstabiliteit: aanstelleritis?

Bekkeninstabiliteit lijkt een 'hype'. De laatste jaren klagen meer vrouwen dan ooit over bekkenpijn tijdens de zwangerschap. 

De klachten worden niet door iedereen even serieus genomen en worden wel eens ten onrechte bestempeld als bandenpijn of lage rugpijn.

Heb je een mening over dit onderwerp of heb je zelf last (gehad) van bekkeninstabiliteit? En hoe heb je het toen behandeld? Wat kon je nog wel doen en in welke dagelijkse werkzaamheden werd je belemmerd? 

Terug naar het begin

Reacties

  • Sam

    14 februari 2019 12:57

    Ik heb zelf chronische bekkeninstabiliteit sinds 2011. Ik moest het accepteren en ermee leren leven. De eerste 5 jaar was een hel, eerst wou ik niet accepteren dat dit chronisch is en er dus niet van af kom. Ik kon het pas accepteren toen ik moeder werd want ik kon mijn meid zien opgroeien IPV dat de crèche dat deed.
    Toen moest ik er nog mee leren leven.
    Hoezo is het anders leven?
    Je kan niet te langs staan, heb ik bijvoorbeeld teveel afwas dan verdeel ik die.
    Kletsen met mensen op straat richting de winkel is al heel lastig want je wilt niet met een verzuurd gezicht van pijn, proberen gezellig te blijven.

    Elke maand heb ik een week extra pijn boven de dagelijkse pijn (menstruatie). Elke ochtend met wakker worden zit het stijf en is het pijnlijk dus ik doe er 15minuten over om alleen het bed uit te komen. Ik hou van koken, werkte altijd in de horeca, maar lang staan koken lukt me helaas niet. Fijn slapen dat ken ik niet meer. ik kan op geen enkele houding pijnloos slapen, rechter zij is het minst pijnlijk maar word in de nacht wel meerdere malen wakker van de pijn. Ben dus in principe ook altijd moe.

    Soms lijkt het alsof je bekken uit elkaar worden getrokken nadat ik iets heb gedaan. Dan ga half lig/zit houding op de bank zitten en dan gaat het helemaal branden en langzaam verdwijnt de piek klachten.

    Het is heel moeilijk om een middenweg te vinden. Veel rust is belangrijk maar genoeg beweging is ook heel belangrijk. Het is ook veel opofferen waardoor ik een kleine tijd depressief ben geweest en het mooie van het leven niet meer zag. Nu gelukkig wel weer, na bijna 9 jaar ken ik mijn lichaam goed genoeg om te weten wat ik nog wel kan of wat niet meer, en hoelang ik iets kan doen of hoelang ik rust nodig heb.

    Ik heb ook wel eens last van de aanval dagen. Ik heb nog niet ontdekt waardoor deze precies ontstaan. Maar als ik z'n aanval heb, dan kan ik niet normaal opstaan, loop dan krom en gebogen van punt A naar B. Als wil zitten moet ik me ergens aan vast houden en super langzaam zakken. Dit duurt vaak een dag soms wel 2 en dan nog 1 a 2 dagen weer aansterken. Op z'n aanval dag heb ik zoveel pijn dat ik ook misselijk ben en dus niet tot nauwelijks eet waardoor ik zwak en beetje ziekjes voel, vandaar de aansterk dagen erna.

    Wie dit leest kent me natuurlijk niet, maar ik ben niet iemand die gauw pijn heeft. Ik kan heel wat pijn aan.
    Bekkeninstabiliteit is echt geen aanstellerij, het kan zelfs je leven tot een hel maken.

    • Kaatje

      30 januari 2019 14:48

      Ik zelf ben al jaren inbehandeling voor lage rugklachten ik ben al in universitaire ziekenhuizen geweest om altijd hetzelfde te horen. nu ben ik in behandeling bij een chiropractor voor bekkeninstabiliteit en kini en het gaat al veel beter dus geef niet op het zit niet tussen u oren .

      • Marianne

        01 november 2017 10:29

        In 1998 ben ik bevallen van mijn 2de zoon. Nu, 19 jaar later, heb ik nog steeds pijn en kan ik nog steeds niet een hele dag werken en de dingen doen die ik zou willen doen. Dat heb ik geaccepteerd en kan daar prima mee leven. Ik ben ondertussen de 50 gepasseerd en krijg nu ineens meer last in mijn schaambeen. Misschien de overgang? Heeft iemand van jullie hier ervaring mee?

        • Ron

          09 juli 2017 11:43

          Hallo, mijn naam is Ron, en ja ik heb ook als man zeer ernstige B.I. met een beenlengteverschil van 18 mm en een scheefstand van het bekken van 12°. Ik heb dan ook heel veel last van de onderrug L5 en het SI-gewricht door scheefstand van de wervels en scheefstand van het stuitbeen .

          Verder heb ik door deze klachten ook een uitval van het CBS met als gevolg dat ik niet meer zindelijk ben. Dit komt doordat mijn zenuwen van de blaas en darmen beschadigd zijn, waardoor ik dus ook weer luiers moet dragen. Al met al zijn mijn rugklachten en B.I. dus zeer ernstig.

          Hopende dat toch nog iemand voor mij iets kan betekenen: ik heb al heel veel fysiotherapie gehad, maar ik blijf dus heel veel pijnen houden, waardoor ik nu morfinepleisters gebruik van 75 mg om de twee dagen.

          Dus B.I. en rugklachten zijn niet fijn.

          • Ava

            05 juli 2017 23:00

            Als mensen tegen mij zouden zeggen dat het aanstelleritis is, zou ik het hen zelf eens willen toewensen. 'S morgens moet mijn vriend mij uit mijn bed hijsen omdat ik mij niet door de pijn wil/kan rechtzetten. Als het kraken van de bekken bij iedere stap ook onderdeel van aanstelleritis is, oké dan is het heel duidelijk aanstelleritis. Gelukkig vermindert het twee uur na opstaan, tot er een verkeerde beweging wordt gemaakt en het weer opnieuw begint.

            • Britt

              20 april 2017 12:48

              Ik heb zeven jaar gewerkt als onthaalmoeder. Tijdens deze periode heb ik ook mijn eigen twee kindjes gekregen. Tot de laatste dag heb ik doorgewerkt. Bij de eerste had ik klachten na vier à vijf maanden en bij de tweede reeds vanaf het begin. Hoewel de pijn soms ondraaglijk is, ben ik steeds blijven werken. Met alle gevolgen van dien. Mijn jongste is ondertussen bijna vier jaar en nog steeds heb ik constant pijn. Maar ik vertel het alleen aan mijn familie en beste vrienden. Ik werk ondertussen als bediende. Ook zitten is vreselijk. Toen ik onlangs hoorde van de ouders van een zwangere vrouw, dat de huisarts haar aanraadde om "bekkeninstabiliteit" te gebruiken als smoesje om niet meer te werken, voelde ik me echt boos! Ik blijf werken, hoewel ik eigenlijk niet kan. Anderen gebruiken deze pijn als smoesje! Wat vreselijk...

              • Bo

                01 september 2016 18:13

                Hi allemaal,
                Toen ik 33 weken zwanger was kreeg ik ineens heftige bekkenklachten. De weken daarvoor had ik al iets bekkenpijn gehad, maar nu kon ik echt niet meer lopen van de pijn. Het voelde als een erge zenuwpijn aan de rechterkant van mijn rug/bekken (bij de kuiltjes). De pijn was het ergst als ik op mijn rechter been stond (dat lukte dus ook niet).

                Op aanraden van mijn man ben ik bij een chiropractor geweest. Die herkende deze klachten en heeft me nu in totaal zeven keer behandeld. Na drie behandelingen voelde ik verbetering. Nu (bijna 39 weken zwanger) heb ik geen pijn meer bij het lopen, wat echt een verademing is! Ik kam hierdoor weer meer genieten van mijn peuter en mijn verlof. Ik zou iedereen die dit soort klachten heeft tijdens de zwangerschap aanraden een chiropractor te bezoeken!

                Groetjes,
                Bo

                • Ineke

                  29 juni 2016 20:20

                  In 1994 ben ik bevallen van mijn dochter, een zeer moeizame bevalling waarbij op het laatst drie verpleegkundige op mijn buik hebben staan duwen om de baby te verlossen (schouderdystocie). Tijdens dit duwen voelde ik iets scheuren en kreeg de bewuste verpleegkundige een standje dat hij veel te laag zat te duwen. Herstellen duurde best lang, maar ik was blij dat mijn kind leefde en vond dat ik niet mocht zeuren. In 1996 was ik zwanger van mijn zoon en kon bij vier maanden zwanger ineens niet meer lopen, alleen nog schuifelen. De verloskundige die ik bij de eerste bevalling ook had zei gelijk 'ik dacht wel dat ze je schaambeen hadden gebroken'. Ik moest de huisarts bellen, omdat via hem krukken en een rolstoel geregeld konden worden. Mijn huisarts zei dus: 'tuurlijk, jij hebt zeker de libelle gelezen!' Hij verwees me later nog wel naar de gynaecoloog, maar in de verwijzing stond ook dat ik me aanstelde,dus werd ik daar ook niet geloofd. Ik heb een keizersnede gehad en daarna zijn er foto's gemaakt en nog werd ik niet geloofd. Nu ben ik 47, heb ik mijn baarmoeder laten verwijderen en nu zegt dus deze gynaecoloog dat er veel mis is gegaan bij mij en ik dus wel degelijk bekkeninstabiliteit heb vanwege een gebroken schaambeen.

                  • Prinsesopdesnert

                    20 januari 2020 15:06

                    Ook ik heb bekkeninstabiliteit. Nu 22 jaar geleden is de symfyse door de bevalling beschadigd en achteraf bleek het schaambeen ook gebroken te zijn geweest. (Dit laatste werd 17 jaar later pas aan mij op de foto's getoond.) Waarom had niemand me dat verteld? Al die jaren heb ik gedacht dat ik de enige sukkel was die niet opknapte van goede bekken fysiotherapie. Na de bevalling heb ik er een aantal jaren over gedaan om weer op te krabbelen en ik sportte veel om de spieren sterk te houden.

                    Vijf jaar geleden ging het ineens heel snel achteruit. In een half jaar tijd totdat ik helemaal niet meer zitten kon of lopen. Na intensieve pijn revalidatie kreeg ik wel meer controle over de pijn maar kon nog niet veel en kraakte enorm dus doorgestuurd naar een specialist. Ik heb ifuse operaties ondergaan: in maart 2016 links en maart 2017 rechts. Wat een verschil! Zó makkelijk lopen andere mensen dus! (Alsof ik van een trampoline afgestapt was waar ik hele dagen met hoge hakjes op liep).

                    Helaas is het nu weer slechter. Deze implantaten zitten los en ergens knakt het weer bij iedere stap. Ook wankel ik weer veel meer en is het stabiele gevoel weg. Het kraakt en de pijn is terug. Zitten doet pijn. Benen doen pijn en dove tenen. Nu weer onder behandeling bij een andere specialist. Mijn banden zijn te ruim en de spieren moeten harder werken om je stabiel te houden, waardoor ik snel moe ben. Als ik moe ben word ik spastisch en kan niet meer staan.

                    Ik heb tot nu toe altijd nog kunnen werken als telefoniste. Enkele goede jaren gehad waarbij ik 20 tot 30 uur per week werkte en veel sporten. Maar er waren ook mindere jaren, heb zelfs een jaar liggend gewerkt (in 1998 afgekeurd voor mijn werk als bloemiste vanwege heupen en bekken en omscholing gehad). Op dit moment in de ziektewet, ik zwem en probeer nog te fietsen. Lopen is opnieuw hard achteruit gegaan sinds november. In november wandelde ik nog iedere dag 45 minuten nu is 5 mét rollator al ver. Hopelijk kan het opnieuw vastgezet worden. Ik heb het lopen eerder opgebouwd dus zal straks ook wel weer opnieuw lukken.

                    Tot slot nog dit: ik vind het kwalijk dat ik toen niet goed behandeld werd en gedaan werd alsof ik weer zo'n huisvrouwtje was die dacht dat ze invaliderende bekken klachten had. Tegenwoordig worden mijn klachten wél serieus genomen maar ik vermoed dat ik veel eerder terug had moeten gaan toen en misschien was er heel wat ellende en schaamte voorkomen als er meteen adequaat gereageerd was. Ik waggelde 17 jaar lang door en op slechte dagen verstopte ik mezelf want 'het was niks'. Gelukkig knappen de meeste patiënten weer op na bekkeninstabiliteit maar volgens mij moeten ze goed begeleid worden en thuiszorg krijgen om zich op oefenen en rust te kunnen concentreren de eerste periode zodat ze de grootste kans maken weer opnieuw sterk en stabiel te worden.

                    • Reinakool

                      01 juni 2018 17:42

                      Ha Ineke, het is al een wat ouder bericht maar ik ben toch benieuwd hoe het je inmiddels vergaat en wat je er aan gedaan hebt. Bij mij hebben ze tijdens de keizersnee het kraakbeen tussen de schaambeenderen gescheurd, een ruptuur van de symfyse heet dat. Inmiddels zijn de klachten erger en erger en moet ik aan de bel gaan trekken maar misschien kan jij me de juiste bel wijzen, met dank en groet.

                    • Angela

                      24 januari 2016 23:31

                      Hallo,
                      Ik ben Angela en ik ben 15 jaar. Ik heb nu al een bekkeninstabiliteit. Ik heb lang met de pijn doorgelopen en ik kreeg erg pijn aan mijn liezen. Uit eindelijk besloot ik toch maar eens naar de dokter te gaan. Eerst dacht ik "het gaat wel over ". Na veel foto's gemaakt te hebben kwamen ze erachter dat als ik op het ene been stond, er 1 mm verschil zat en aan het andere 3 mm. Daar heb ik dus verschrikkelijke pijn aan.
                      Die pijn trekt door naar je onderbuik, je rug, je lies, je benen, enzovoort.
                      Heb jij deze klachten ook? Wacht dan zeker niet te lang, want ik loop er nu al een half jaar mee en ze weten nu pas echt wat ik heb. Ik ga om de week naar de fysio toe, waar ik oefeningen krijg die ik elke dag moet doen. Daardoor zou ik over een jaar echt verbetering moeten zien. Hopelijk mag ik dan weer gaan sporten!

                      Succes ermee!

                      Liefs!

                      • Terra Montana

                        17 januari 2016 17:49

                        Ja, ik ben twee keer zwanger geweest. In de jaren begin '70 en daarvoor had ik nog nooit iemand gehoord over bekkenpijn of instabiliteit en in 1996. Ik kan dus goed vergelijken. Beide keren moest ik vlot opstaan.
                        Te vlot, maar de eerste keer had ik geen greintje last. Mijn moeder heeft 6 kinderen gehad en had hiervan ook nooit geen last gehad. Ik weet haast wel zeker dat het komt doordat men veel te lang doorwerkt en te vroeg weer begint. Vooral de Maxi-Cosy en het afschaffen van het sluitlaken en dan vooral die combinatie daarvan. Verder vraag ik me af of de anticonceptiepil door de veranderde hormoonhuishouding de spieren van de vrouw mogelijk verzwakt of het kraakbeen! Zijn er cijfers van voor 1960? Dit vraag ik me af! Deze eerder genoemde veranderingen ontstonden na 1971 of nog wat later!

                        .
                        - Advertentie -
                        - Advertentie -