Gezondheidsplein is een informatieve website over gezondheid. De gezondheidsinformatie op deze website staat los van eventueel getoonde advertenties.

“Ik kraste in mezelf om geen psychische pijn te voelen”

Sommige mensen ervaren het leven als een loden last. Doutsen, nog maar 13 jaar, is er daar één van. Door haar autisme voelt ze zich een vreemde eend in de bijt. En ook andere kinderen vinden dat. Ze pesten haar. “Ik kraste in mezelf om die psychische pijn niet te voelen.”

“De diagnose autisme is pas begin dit jaar gesteld, maar ik heb het natuurlijk al veel langer. Dat heb ik altijd al gevoeld. Ik voelde me anders, paste niet tussen de groepjes die op de lagere school werden gevormd. Terwijl andere kinderen in de pauzes voetbalden op het schoolplein of met elkaar Angry Birds speelden op hun telefoon, stond ik alleen. Aan de zijkant.”

Pesten

“Ik werd ook heel erg gepest. Omdat ik iets molliger ben dan de andere meisjes, werd ik vaak ‘dikzak’ genoemd. Later kwamen door ‘slet’, ‘hoer’ en ‘bitch’ bij. Of ze tackelden me expres in het voorbijgaan. Ik heb meerdere keren open knieën gehad en flinke builen op mijn hoofd. Ook klikten klasgenootjes bij leraren over mij. Ze zeiden dan bijvoorbeeld dat ik hun broertje of zusje had uitgescholden, terwijl dat helemaal niet het geval was. En dan kreeg ik weer straf.”

“Mijn ouders hadden wel door dat er iets aan de hand was, maar wat precies was voor hen ook onduidelijk. Dat wilde ik niet vertellen. Ze vonden het wel heel belangrijk dat ik mijn hart zou luchten. Als ik dat niet bij hen wilde, dan maar bij een therapeut. Dat hielp niet. Ik hield mijn mond gesloten als een oester. Zodra de therapeut begon te graven, blokkeerde ik.”

“Ik werd ook heel erg gepest. Omdat ik iets molliger ben dan de andere meisjes, werd ik vaak ‘dikzak’ genoemd. Later kwamen door ‘slet’, ‘hoer’ en ‘bitch’ bij. Of ze tackelden me expres in het voorbijgaan. Ik heb meerdere keren open knieën gehad en flinke builen op mijn hoofd. Ook klikten klasgenootjes bij leraren over mij. Ze zeiden dan bijvoorbeeld dat ik hun broertje of zusje had uitgescholden, terwijl dat helemaal niet het geval was. En dan kreeg ik weer straf.”

“Mijn ouders hadden wel door dat er iets aan de hand was, maar wat precies was voor hen ook onduidelijk. Dat wilde ik niet vertellen. Ze vonden het wel heel belangrijk dat ik mijn hart zou luchten. Als ik dat niet bij hen wilde, dan maar bij een therapeut. Dat hielp niet. Ik hield mijn mond gesloten als een oester. Zodra de therapeut begon te graven, blokkeerde ik.”

In pols snijden

“De enige manier om de pesterijen en de pijn te vergeten, was door in mezelf te snijden. De eerste keer dat ik dat deed was in de brugklas. Stiekem had ik een mes meegenomen naar mijn kamer. Ik ging op mijn bed zitten en zette heel voorzichtig de eerste krassen in mijn pols. Niet te diep, maar wel diep genoeg dat het iets bloedde. Natuurlijk deed het pijn, maar het voelde ook als een opluchting,  omdat mijn focus niet op de pesterijen lag, maar de lichamelijke pijn. De volgende keren ging ik steeds een stapje verder. Een snee in mijn been, een snee in mijn buik, een snee in mijn schouder.”

“De enige manier om de pesterijen en de pijn te vergeten, was door in mezelf te snijden. De eerste keer dat ik dat deed was in de brugklas. Stiekem had ik een mes meegenomen naar mijn kamer. Ik ging op mijn bed zitten en zette heel voorzichtig de eerste krassen in mijn pols. Niet te diep, maar wel diep genoeg dat het iets bloedde. Natuurlijk deed het pijn, maar het voelde ook als een opluchting,  omdat mijn focus niet op de pesterijen lag, maar de lichamelijke pijn. De volgende keren ging ik steeds een stapje verder. Een snee in mijn been, een snee in mijn buik, een snee in mijn schouder.”

Positief leren denken

“Mijn ouders schrokken heel erg toen ze de krassen op mijn lichaam ontdekten. Hoewel de eerste therapiepoging jammerlijk faalde, stuurden ze me opnieuw naar een therapeut. En deze keer gaat het beter. Ik stel me meer open, omdat ik inzie dat in mezelf krassen niet de oplossing biedt. Ik voel nog steeds de pijn in mijn hart. Tijdens de therapie leer ik om positief te denken en hoe ik contact kan maken met anderen. Inmiddels heb ik al een paar vriendinnen. Ik moet nog veel stappen zetten, maar beetje bij beetje gaat het beter.”

“Mijn ouders schrokken heel erg toen ze de krassen op mijn lichaam ontdekten. Hoewel de eerste therapiepoging jammerlijk faalde, stuurden ze me opnieuw naar een therapeut. En deze keer gaat het beter. Ik stel me meer open, omdat ik inzie dat in mezelf krassen niet de oplossing biedt. Ik voel nog steeds de pijn in mijn hart. Tijdens de therapie leer ik om positief te denken en hoe ik contact kan maken met anderen. Inmiddels heb ik al een paar vriendinnen. Ik moet nog veel stappen zetten, maar beetje bij beetje gaat het beter.”

Terug naar het begin

Reacties

  • the vinie

    01 februari 2018 16:57

    Amai...

    .
    - Advertentie -
    - Advertentie -