Als jonge man, werd me al door mijn pa verteld, dat door je goed in te zetten voor je baas, je het ver kan schoppen bij een bedrijf. Mijn instelling om er echt voor te gaan, zorgde ervoor dat er aan mijn inzet geen einde kwam. Nee, kwam niet bij mij op, waardoor ik alles deed, ook al was dit te belastend voor mij. Veel uren maken, te zwaar werk, pilletje tegen de pijn en doorgaan. Toen werd ik 43 en had allerlei vage klachten. Pijn in mijn schouders, pijn in mijn rug, mijn knieën deze soms zeer, zware benen, heupklachten, hoofdpijn. Dus ongewild mezelf ziek moeten melden. Ik had overal pijn, maar was voor mijn gevoel niet ziek.
Na 2 weken ziek zijn, therapie gehad van een manueel therapeut, ging het al wat beter en omdat dat het geval was, werd mijn motor weer aangezwengeld met goede moet en kon ik weer gaan. Natuurlijk kon ik erop wachten, dat ik weer dezelfde pijnen kreeg, maar ze werden erger. Weer naar de huisarts. Bloedonderzoek, vragen over zwaarte van het werk, de vele werkuren, andere klachten van stress door thuissituatie. Twee weken allerlei onderzoeken, die niet werden vergoed door het ziekenfonds
(snap niet dat die onderzoeken niet meer worden vergoed door het ziekenfonds; hoe kan je erachter komen dat je iets hebt? idd, door dat te onderzoeken!).
Uiteindelijk röntgenfoto's laten maken (ook niet vergoed gekregen) en daar waar het goed op te zien, zei de huisarts "U heeft artrose". Wil u zonder of met minder pijn leven, raad ik u aan om te veranderen van beroep. Ja, je leest het goed. Heb je je 30 jaar ingezet voor je beroep en alles geleerd, moet je ineens veranderen van beroep als je pijnvrij, of nagenoeg pijnvrij, wil verder leven. Mijn humeur door de pijn beleefde dieptepunten. Ik werd een last bij mijn werkgever die niet wist wat met mij te doen. Ik was niet meer overal inzetbaar. Uiteindelijk kon ik niet meer 8 uur mijn werk per dag uitvoeren en moest ik noodgedwongen wisselen van werkzaamheden. Mijn werkgever moest dus gaan wisselen met werknemers op wisselende plaatsen. Dit was onhoudbaar en door de vele klachten, werd een overeenkomst voorgesteld. Ik was het zat. Ik had elke dag pijn. Dit werd steeds erger.
Nu ben ik werkloos. 47 jaar en afgeschreven. De huisarts zei dat mijn botten eruit zagen als die van iemand van 67. Je wordt niet meer afgekeurd als je artrose hebt. 2 miljoen mensen hebben last van artrose. Dan zou die hele groep mogelijk afgekeurd moeten worden, dus word je op artrose niet meer afgekeurd.
"Het is van belang om een sollicitant te vragen naar eventuele medische beperkingen. Indien later blijkt dat de sollicitant een kwaal heeft verzwegen, is ontslag alleen mogelijk indien duidelijk is dat die kwaal hem ongeschikt maakt om de werkzaamheden uit te voeren. Als een werknemer ondanks zijn ziekte wel in staat is zijn werk te doen, is ontslag op staande voet niet mogelijk."
Sjouwen en tillen is bijna bij ieder beroep aanwezig. Dat kan ik niet, dus moet ik dit wel vermijden. Ik kom niet aan de bak. Mijn wil om te werken is er wel, maar de werkgever is huiverig om mij aan te nemen. Nog 20 maanden te gaan en ik kom in de bijstand, als ik niet bij een werkgever wordt aangenomen. Ik verlies dan mijn huis, ook al is het huren veel duurder. Levensverzekeringen heb ik stop moeten zetten (premievrij) omdat ik deze niet meer kon betalen.
Mijn hoop ligt onder mijn schoenen. Verslagen is mijn gevoel. Artrose maakt meer kapot dan je lief is.