'De zeurende pijn in mijn heupen werd ondraaglijk'
Els (47) had zo'n zeurende pijn in haar heupen dat ze bijna niet meer kon lopen. Fysio bleek niet te helpen, een heupoperatie was de enige optie.
Els: "Lopen ging steeds moeilijker en ik kreeg steeds meer pijn, vooral in mijn heupen: zo'n zeurende pijn die steeds maar aanwezig blijft. Ik noem het 'kiespijn in mijn heupen'. Van de huisarts kreeg ik medicijnen tegen de pijn en hij verwees me naar een praktijk voor fysiotherapie waar je oefeningen in warm water kunt doen. Maar na twee jaar hielp dat niet meer voldoende. Ik ging 'waggelen' en krom lopen om maar minder pijn te voelen. Ik werd doorgestuurd naar de orthopeed. Die probeerde me eerst nog op fysiotherapie te houden, maar adviseerde me na een half jaar toch een nieuwe heup. Zelf was ik er nog niet aan toe. Zo'n kunstheup houdt maar 15 jaar, dus dan moet je weer geopereerd worden. Maar ik kon zelfs niet meer lekker zitten en slapen. De orthopeed overtuigde me dat ik me beter nu kon laten opereren: daar zou ik er jarenlang plezier van kunnen hebben.
Heupoperatie aan beiden heupen
De operatie gaf inderdaad een hele verbetering. Maar doordat de rechterheup nu goed was, merkte ik dat de linker niet goed meedeed. 'Die wil steeds naar huis', zei ik tegen mijn dokter. Daarom hebben we besloten om ook de andere heup te vervangen. Dat is drie maanden later gebeurd. Ik heb nu geen last meer van mijn heupen, ik kan beter lopen, sta weer rechtop, ik kan me beter op mijn werk concentreren omdat ik minder word afgeleid door de pijn. Ik heb nog wel pijn in andere gewrichten; daarom blijf ik oefeningen in warm water doen en krijg ik een middel tegen de artrose. Na de eerste operatie had ik allerlei verschijnselen van bloedarmoede: ik bleef slap, hield een lage bloeddruk, voelde me duizelig bij het opstaan, had geen zin om te eten, enz. En dat terwijl mijn bloed voor de operatie goed was (bloedgehalte boven de 8).
Drie dagen na de operatie kreeg ik een bloedtransfusie en toen ging ik wel vooruit. Complicaties heb ik niet gehad. Na zes dagen in het ziekenhuis kon ik naar huis. Voor de tweede operatie was mijn bloedgehalte wat aan de lage kant (7.6). Misschien nog de nasleep van de vorige operatie. De dokter stelde voor dat ik epetine zou krijgen. Dat is een stof waarmee je bloedverlies wat kunt compenseren. De thuiszorg kwam het in de vier weken voor de operatie 1x per week inspuiten, maandagochtend voordat ik naar mijn werk ging. Toen ging het als een trein: ik was na de operatie veel fitter en vlugger op toer.
Onderneem actie en blijf niet met de pijn lopen
Het viel honderd procent mee en ik kon na vier dagen al naar huis. Ik vind dat je je actief moet opstellen. Je voelt zelf of er echt iets mis is. Dan moet je niet blijven zeuren, maar er iets aan doen. En soms moet je daarbij een zetje krijgen. Als de orthopeed me niet had overgehaald, had ik nu niet twee nieuwe heupen en zou ik me niet zo goed voelen als nu. Verder moet je accepteren dat je niet meer alles kunt, en je activiteiten daaraan aanpassen. Tegen de omgeving van mensen die zo'n operatie ondergaan zou ik willen zeggen: kom toch niet altijd met succesverhalen over mensen die nu weer lopen als een kievit. Vraag eens hoe het met de patiënt zelf is! En zorg ook dat de patiënt voldoende rust krijgt. Elke dag bezoek thuis is erg gezellig en hartverwarmend, maar ook vreselijk vermoeiend. Probeer daar als familie en vrienden beter op te letten."
Reageren
