Gezondheidsplein is een informatieve website over gezondheid. De gezondheidsinformatie op deze website staat los van eventueel getoonde advertenties.

Anorexia en dwanggedachten

Verhaal door Amanda (26)

Telkens als Amanda (26) in de spiegel keek voelde ze zich dik. Moddervet. Vadsig. Voor haar was er maar één optie: extreem afvallen. 

"Ik kreeg anorexia toen ik 14 was. Het begon met een onschuldig dieet, maar na verloop van tijd raakte ik heel veel kilo's kwijt. Ik hongerde mezelf uit, sportte veel en wilde volledige controle hebben over mijn lichaam. Toen ik van de MAVO kwam, woog ik nog maar 35 kilo. Van het onderwijs had ik niet veel meegekregen, gewoon omdat ik niet de puf had. Anorexia was toen ook niet zo bekend. Op school werd mijn eetprobleem daarom waarschijnlijk niet opgemerkt. Mijn ouders maakten zich wel zorgen om me, maar ik ging mijn eigen gang."

Geen controle over mezelf

"Een aantal jaren met nederlagen volgen. Ik begon aan diverse opleidingen, maar mijn eetprobleem had de overhand. Op een gegeven moment werd ik daar zo moedeloos van dat ik in een depressie belandde. Gedurende een aantal maanden voelde ik mij diep ongelukkig. Ik verloor de controle over mijzelf en zocht troost in eten."

"Binnen een aantal maanden kwam ik 20 kilo aan. Enige tijd later kreeg ik een stageplaats aangeboden bij een kapsalon. Ik had het gevoel een nieuwe start te kunnen maken. Over mijn eetprobleem vertelde ik daarom niet, en op zich ging dat in het begin goed. Ik kon me verschuilen achter de dagelijkse werkzaamheden, maar in mijn vrije tijd ging het compleet mis. Ik dacht aan niets anders dan eten en at aan de andere kant niets. 's Nachts liep ik als een gek mijn huis schoon te maken (inmiddels was ik ook dwangmatig geworden). Mijn leven was één zwart gat en ik wilde eigenlijk alleen maar dood. Mijn familie kreeg geen contact met mij. Ik wilde ook geen bezoek, want dat zou mijn 'schone wereld' verstoren."

"Ik draaide helemaal door en werd enige maanden later op een psychiatrische afdeling van een ziekenhuis opgenomen. Ik probeerde allerlei trucs uit om het personeel te misleiden. Water drinken voordat ik gewogen werd, eten verstoppen en 's nachts rondjes lopen om mijn 'overtollige' kilo's kwijt te raken. Ik probeerde zelfs te vluchten en deed een zelfmoordpoging (met pillen) die (gelukkig) mislukte. Het personeel bleef vertrouwen in mij hebben en heel langzaamaan ging het beter. Ik begon met een aantal creatieve therapieën, die mij rust gaven. En toen ik 45 kilo woog, ging ik naar een psycholoog. Eerder was dat niet mogelijk, omdat mijn gewicht te laag was en ik niet helder kon denken. Ik kreeg een heel vertrouwelijke band met die psycholoog en eindelijk kreeg ik orde in de chaos in mijn hoofd."

"Een aantal jaren met nederlagen volgen. Ik begon aan diverse opleidingen, maar mijn eetprobleem had de overhand. Op een gegeven moment werd ik daar zo moedeloos van dat ik in een depressie belandde. Gedurende een aantal maanden voelde ik mij diep ongelukkig. Ik verloor de controle over mijzelf en zocht troost in eten."

"Binnen een aantal maanden kwam ik 20 kilo aan. Enige tijd later kreeg ik een stageplaats aangeboden bij een kapsalon. Ik had het gevoel een nieuwe start te kunnen maken. Over mijn eetprobleem vertelde ik daarom niet, en op zich ging dat in het begin goed. Ik kon me verschuilen achter de dagelijkse werkzaamheden, maar in mijn vrije tijd ging het compleet mis. Ik dacht aan niets anders dan eten en at aan de andere kant niets. 's Nachts liep ik als een gek mijn huis schoon te maken (inmiddels was ik ook dwangmatig geworden). Mijn leven was één zwart gat en ik wilde eigenlijk alleen maar dood. Mijn familie kreeg geen contact met mij. Ik wilde ook geen bezoek, want dat zou mijn 'schone wereld' verstoren."

"Ik draaide helemaal door en werd enige maanden later op een psychiatrische afdeling van een ziekenhuis opgenomen. Ik probeerde allerlei trucs uit om het personeel te misleiden. Water drinken voordat ik gewogen werd, eten verstoppen en 's nachts rondjes lopen om mijn 'overtollige' kilo's kwijt te raken. Ik probeerde zelfs te vluchten en deed een zelfmoordpoging (met pillen) die (gelukkig) mislukte. Het personeel bleef vertrouwen in mij hebben en heel langzaamaan ging het beter. Ik begon met een aantal creatieve therapieën, die mij rust gaven. En toen ik 45 kilo woog, ging ik naar een psycholoog. Eerder was dat niet mogelijk, omdat mijn gewicht te laag was en ik niet helder kon denken. Ik kreeg een heel vertrouwelijke band met die psycholoog en eindelijk kreeg ik orde in de chaos in mijn hoofd."

Loslaten 

"Na twee jaar op de psychiatrische afdeling werd het tijd om mijn beschermde wereldje los te laten. Daar was ik heel bang voor. Ik was erg gehecht geraakt aan het personeel. Mijn begeleiders waren een grote steun. Zij gaven me te eten en letten op mijn gewicht. Ik begon met een paar uur thuis zijn op zaterdag. Langzaamaan werden dat halve dagen en uiteindelijk vond ik na twee maanden volledig mijn draai in mijn eigen huis en omgeving. Het is een hele zware strijd geweest, maar ik heb nu het gevoel dat ik iets heb om voor te vechten, namelijk mijn leven!"

"Na twee jaar op de psychiatrische afdeling werd het tijd om mijn beschermde wereldje los te laten. Daar was ik heel bang voor. Ik was erg gehecht geraakt aan het personeel. Mijn begeleiders waren een grote steun. Zij gaven me te eten en letten op mijn gewicht. Ik begon met een paar uur thuis zijn op zaterdag. Langzaamaan werden dat halve dagen en uiteindelijk vond ik na twee maanden volledig mijn draai in mijn eigen huis en omgeving. Het is een hele zware strijd geweest, maar ik heb nu het gevoel dat ik iets heb om voor te vechten, namelijk mijn leven!"

Terug naar het begin

Reacties

  • kiki

    25 september 2017 12:55

    Beste Amanda,

    Wij zijn Kiki en Maartje. Wij zitten in de derde klas van de middelbare school. Voor school moeten wij een verslag maken en wij hebben gekozen voor het onderwerp Anorexia Nevosa. Voor dit verslag moeten wij ook een interview afnemen met een betrokkene. Daarom vroegen wij ons af of we een interview mogen afnemen met u. En hooguit een uurtje dat u een paar vragen beantwoordt en uw eigen verhaal vertelt over de ziekte. We moeten bij dit interview wel een foto/filmpje maken om aan te docent te laten zien dat we hier zijn geweest. Graag horen wij binnen een week of dit mogelijk is voor u en om een afspraak te maken.

    Vriendelijke groet,

    Kiki en Maartje

    Noot van de redactie: Mocht u interesse hebben contact op de te nemen met Kiki en Maartje kunt u de redactie van gezondheidsplein mailen op redactie@solvo.nl.

    • Cee

      14 november 2014 21:01

      Dag iedereen hier,

      ik weet dat deze post al 14 jaar oud is, maar ik moet voor school een profielwerkstuk schrijven. Ik ben heel erg hard opzoek naar mensen die anorexia hebben (gehad) en die mij hun verhaal willen vertellen of wat vragen zouden willen beantwoorden! Ik hoop heel erg dat er iemand reageert, ookal is dit bericht zo oud haha ;)

      Alle liefs en sterkte aan iedereen!

      Celine

      • xLOVESANNEx

        12 augustus 2013 01:47

        Ik voel me precies hetzelfde als wat je zus voelde: dik, lelijk en ik haat mezelf. In groep 8 zei iedereen dat ik anorexia zou krijgen omdat ik volgens hun niet dik en lelijk ben en omdat doordat ik zeg dat ik lelijk en dik ben dat ik aandacht wou. Maar nu zit ik in de eerste en ben ik aan het afvallen. dit moest ik even kwijt en ik wil nog iets kwijt: super mooi verhaal echt waar. Super moedig om dit op internet te zetten heel veel sterkte xxx xLOVESANNEx

        • Chien

          08 mei 2013 12:38

          Ik ben een vrouw van 45 jaar. Zo rond mijn 30ste viel ik ineens kilo's af. Ik woog nog maar 39 kilo bij een lengte van 1,63m. Ik ben zo geschrokken dat ik hulp ben gaan zoeken. Ik werd wel dikker en iedereen zei dat ik er goed uitzag. Maar niemand wist dat ik alleen maar koeken at. Ik deed dat voor de anderen om maar geen opmerkingen te krijgen. Bij anorexia is het zo dat mensen aandacht willen. Nu, bij mij was het zo dat ik met rust gelaten wilde worden. Mijn familie zat boven op me. In die tijd ben ik dagen gaan rondzwerven om maar weg te zijn bij mijn familie. Ik heb veel in de duinen gewandeld. Heerlijk was dat! Eindelijk rust. Nu laat ik de touwtjes wat vieren wat betreft eten. Al stel ik het eten uit als ik bijvoorbeeld aan het fietsen ben. Dan vind ik het lastig om af te stappen. Ik ben een nonchalant en slordig type.

          • Setareh

            07 november 2012 18:01

            Hoi Nadine,

            Ik snap precies wat je bedoelt! Ik heb dat zelf ook altijd gehad. Was 1,78m, woog 55kg en kon eten wat ik wilde. Ik vond mijzelf veel te dun en had altijd het gevoel dat mensen het idee hadden dat ik anorexia had en op die manier naar me keken. Ik wilde ook altijd dikkere benen.

            Laat ik je gerust stellen: Naarmate je ouder wordt, verandert ook je stofwisseling en word je wat dikker. Vanaf een jaar of 20 heb je een figuur waar anderen alleen maar van kunnen dromen ;-). Geloof me. Nu ben ik 30 en ben ik voor het eerst met een dieet begonnen om een paar kilo af te vallen ivm mijn bruiloft. Toen ik jouw leeftijd had, had ik dat nooit gedacht!

            Maak je dus niet druk. Alles komt helemaal goed.

            Nog een algemenere opmerking: Naarmate je ouder wordt, wordt het over het algemeen minder belangrijk wat andere mensen van je denken en vind je ook een stukje 'rust' met jezelf. Tenminste, dat is hoe ik het zelf ervaar en wat ik ook zie bij mijn vriendinnen. Ik heb zelf geen ervaring met anorexia, maar ik wens iedereen die te kampen heeft met deze ziekte heel erg veel sterkte!

            • Nadine

              13 augustus 2012 12:28

              Hey,
              Ik zit heel erg met mijn figuur. Ik ben een meisje van 15 jaar ben 1.60 en weeg maar 45 kilo zelfs mijn broertje van 13 weegt bijna meer dan mij. Ik heb echt hartstikke dunne benen en waneer ik over straat loop kijken mensen me altijd raar aan van 'heb jij anorexia of zo?'. Ik word er helemaal gek van ik wil alleen maar iets dikkere benen hebben. Kan iemand me tips geven?

              • anoniempje15

                02 augustus 2005 00:10

                Hoi, Ik ben een meid van 15 en heb ook anorexia gehad. Gelukkig heb ik op tijd hulp gehad van een psychiater. Anders had ik mezelf waarschijnlijk nog langer verwaarloosd en was ik nog minder dan 48 gaan wegen. Ik ben maanden door een hel gegaan: ik hield me aan een vaste dagplanning en verwaarloosde m'n contacten waardoor ik erg eenzaam en depressief werd. Ik ben er nu gelukkig vanaf en ben inmiddels weer aan de lijn omdat ik mijn kleding weer wil passen. Ik wens je heel veel succes en wil ook wel mailen, maakt niet uit met wie als diegene ook maar anorexia heeft (gehad). Ook wil ik wel meewerken met mandy's interview.

                • Anoniem

                  15 april 2005 13:53

                  Mensen die geen begrip kunnen tonen voor deze ziekte, zijn zelf niet goed bij hun hoofd!!! Het belangrijkste wat een anorexia-patiënt nodig heeft is BEGRIP, iets wat die jongen die op dit verhaal gereageerd heeft DUIDELIJK NIET HEEFT!!! Ga eens bij jezelf na wat je eigelijk zegt als je zo'n opmerking maakt, en denk niet dat anorexia een makkelijke ziekte is waar je ook zo weer vanaf komt!!!

                  • Aline

                    16 februari 2005 15:20

                    Ik wil graag op het verhaal reageren en ook op die anonieme persoon die over zijn (ex-)vriendin zit te zeuren en volgens mij een beetje van het onderwerp anorexia afwijkt. Jongen: JIJ SNAPT ER ECHT NIETS VAN. Je moet je eerst eens gaan verdiepen in dat soort dingen en dan pas je oordeel geven. Ga nou geen onzin uitkramen want wat je schrijft slaat echt nergens op. Dat je vriendin zo heeft gedaan wil niet zeggen dat alle mensen die aan deze ziekte lijden hetzelfde zijn, en het is vooral GEEN aanstelleritis! Ik hoop dat je dat van me aan wilt nemen. Nu even over het verhaal.. Ik heb zelf anorexia gehad en ik heb het voor een heel groot deel overwonnen. Ik ben door een hel gegaan, maar met hele lieve familieleden en vrienden die mij altijd zijn blijven steunen in die periode en door zelf heel erg hard te vechten voor een 'normaal' leven zonder anorexia, heb ik de ziekte voor een heel groot deel overwonnen. Dus ik wil tegen iedereen die dit leest zeggen: blijf volhouden en hoop hebben dat je deze ziekte gaat overwinnen! Allemaal heel veel sterkte

                    • Mandy

                      18 januari 2004 18:00

                      Hoi, het is misschien een hele stomme vraag, maar ik moet voor school een werkstuk maken over anorexia. Zou ik misschien iemand van hier mogen interviewen die anorexia heeft, of heeft gehad?

                      .
                      - Advertentie -
                      - Advertentie -