Verlammende angst

Reacties

• 

  Nick

  14 augustus 2017 05:02

  Hoi Michiel,
  
  Ik ken jouw probleem, iets waar ikzelf vanaf mijn jeugd al mee kamp. Een vreselijk pestverleden en eigenlijk overal bang voor. Geen vrienden, nooit een relatie gehad, erg onzeker en nooit begrepen door de mensen waarvan ik dacht dat ze dicht bij mij stonden. Ondanks mijn imposante figuur waardoor je nog meer onbegrip krijgt vanuit de maatschappij. Verschillende therapieën gevolgd waaronder EMDR. Dat laatste heeft mij goed geholpen inzicht te krijgen om met mijn angsten om te gaan. Kwijt raken doe je je angsten nooit meer, maar weet nu wel dat de meeste angsten niet reëel zijn. Ben dan ook vaak stiekem erg jaloers op mensen die eigenlijk nergens bang voor zijn maar dat is weer een ander verhaal. Ik hoop voor jou dat je er inmiddels wat prettiger tegen aan kijkt en anders wens ik je veel succes in je verdere leven. En bedenk je, bent nooit alleen met je problemen. Groetjes Nick
• 

  Interbob

  10 september 2015 23:54

  Ik heb geen leidinggevende functie maar had toch vroeger dezelfde problemen. Ik ben voor 90% genezen dankzij NEI te volgen (Neuro emotionele Intergratie). Zoek een therapeut via internet in je buurt en probeer.
  
  Veel geluk
• 

  S.

  07 maart 2013 14:15

  Hoi Michiel,
  
  Zoals zovelen hier: Een heel herkenbaar verhaal. Ik heb al vanaf mijn veertiende bloosangst, wat men nu sociale angst noemt. Het heeft ongeveer een jaar of tien geleden mijn hele leven over genomen. Zo erg, dat ik niet eens de deur meer uit durfde. Bang voor confrontaties en de mening van anderen.
  
  Ik heb tig soorten therapie gehad, maar niets haalde echt wat uit. Totdat ik bij de GGZ terechtkwam voor een groepstherapie. Echt een aanrader! Ben daar zo van opgeknapt. En ja, de angst zal altijd blijven, maar het wordt draaglijker en je leert wat je eraan kunt doen. Zo lukt het mij zelfs weer om naar verjaardagen te gaan, te winkelen (samen met iemand) en restaurants te bezoeken. Dingen die me al heel lang niet meer lukten.
  
  Er is dus echt wat aan te doen en je bent zeer zeker niet de enige. Toen ik mijn zoektocht begon naar wat mij in godsnaam mankeerde tien jaar geleden, dacht ik echt dat ik de enige was. Gelukkig zijn er velen met mij. Het is dus helemaal niet zo raar.
  
  Dus, zoek hulp. En een tip van mij: Blijf niet hangen bij iemand/therapie waar je je niet goed bij voelt. Ik heb ook vijf psychologen 'afgewerkt' totdat ik bij de juiste kwam.
  
  Heel veel sterkte!
  
  Groetjes,
  S.
• 

  Martijn

  04 januari 2012 22:52

  Het bezoeken van een psycholoog lijkt mij een goede stap. RET Therapie en Mindfulness oefeningen kunnen je veel baat geven bij angstproblemen. Ik heb er zelf ook een tijd last van gehad. De angst zal nooit weg gaan, maar je kan hem kleiner maken en er voor zorgen dat je gevoel niet jouw beheerst.
• 

  Geertje

  30 juni 2005 00:02

  Hallo Michiel,
  Ik ben een vrouw van 32 en heb hetzelfde probleem. Het is heel erg moeilijk om met deze problematiek om te gaan want je, en dan praat ik voor mezelf, bent geneigd om aan je lichaam gehoor te geven en daardoor juist de goede beslissingen niet te nemen. Als ikzelf niet zeker weet of ik iets wel kan ben ik eerder geneigd het dan maar niet te doen dan mezelf aan te pakken en te denken: "weet je wat, ik ga er gewoon voor". En dat terwijl altijd wordt gezegd dat de beste manier om van je angst af te komen is, jezelf ermee te confronteren. Ik loop bijvoorbeeld in werksituaties altijd maar weer tegen het feit op dat ik door mijn sociale angst heel erg kwetsbaar wordt en daar maken mensen altijd direkt misbruik van. Met name werkgevers hebben er een handje van . En door mijn sociale angst ben ik niet assertief genoeg om tegen ze te zeggen: "Ho, stop, dit is mijn grens, tot hier en niet verder". Op een of andere manier irriteer ik mijn werkgevers daardoor. Dat speelt bij alles wat ik doe. Ik denk, Michiel, dat het heel erg goed is dat je een psycholoog inschakelt. Die kan je adviseren wat jij in jouw situatie het beste kan doen. Ook ik heb een psycholoog ingeschakeld en moet deze week voor de tweede keer ernaartoe. Wat ook belangrijk is, is dat je de problemen zelf erkent, en dat is het begin van herstel. Ook blijven proberen bv te spreken in het openbaar. Dat helpt allemaal. Je zult er nooit helemaal aan wennen maar je leert er wel mee omgaan. Misschien duurt het langer dan je verwacht maar het wordt beter, dat weet ik zeker. Heel veel succes en sterkte toegewenst. Geertje.
• 

  Joyce

  13 februari 2004 22:15

  Als ik dit lees herken ik in sommige dingen mijzelf. Ondanks dat ik pas 18 ben, heb ik ook al een verleden bij een psycholoog. En wat ik je kan zeggen : Doen! Ik ben zo'n 4 maanden naar haar toe geweest en het heeft mij zo ontzettend geholpen. Ik was bijna 17 toen het bij mij echt niet meer ging. Als ik een voet buiten de deur zette had ik het gevoel dat ik niet in mijn eigen lichaam zat. De wereld beleefde ik alsof het een droom was. De huisarts heeft mij toen doorverwezen naar een psycholoog omdat ik een sociale fobie had. In het begin kwam ik van zo'n sessie totaal vermoeid naar buiten. Je geest wordt even helemaal open gehaald en alles word eruit gehaald wat erin zit. Al je gevoelens en dingen die je hebt meegemaakt komen naar buiten. Nu, bijna 2 jaar later kan ik zeggen dat het mijn beste beslissing ooit is geweest. Geen angst meer om flauw te vallen, geen angst meer dat ik raar overkom...Ik leef weer! Ik wens je heel veel sterkte.
• 

  David

  09 februari 2004 00:23

  Ik ben er ook zo een die zijn eigen emoties niet de baas kan. Ben pas verhuisd naar het buitenland en had daar voorheen geen problemen en voelde me daar prima! Maar helaas ben hier even goed nu bang voor confrontaties aan te gaan en heb daar ook vaak geen zin in. Ben nog jong en vrijgezel, een jongen van mijn leefdtijd hoort te springen en te genieten van zn leven. Voor mij geeft dit een gevoel van machteloosheid en onbegrip omdat het opeens toeslaat wanneer ik het niet wil. Vraag me nu ook af wat ik het beste kan doen aangezien ik nu in het buitenland woon. Als ik helemaal tot rust gekomen ben voel ik me ook een stuk beter maar loop confrontaties liever uit de weg. Heb dus geen oplossing voor jouw probleem, maar zit er zelf mee.
• 

  Ikke

  21 augustus 2001 16:06

  Niet bij nadenken! Gewoon doen.
  
  
• 

  Jan

  21 augustus 2001 16:06

  De angst die je voelt kun je op 2 verschillende manieren aanpakken. Volgens mij moet je inderdaad op zoek naar professinele hulp. Een goeie therapie voor dit soort angsten is de RET ( Ratinele emotieve therapie). Is een practies gerichte gedragstherapie specifiek gericht op de klachten die je hebt. Daarnaast zijn er wat meer algemene psychotherapien die vaak wat langer duren, maar zoiets zul met een hulpverlener moeten bespreken. Troost je . er zijn erg veel mensen met vergelijkbare klachten en er zijn dus veel goede therapieen voor ontwikkeld :-)
  
  
• 

  R. (33)

  21 augustus 2001 16:06

  ik heb zeer zker geen advies voor jou probleem.
  maar toch wil ik reageren omdat ik ook in zoon situatie zit en er ook niet uit kom .
  ik ben namelijk in 1997 gescheiden en heb de zorg voor mijn zoontje waar ik veel van hou maar ik ben zoo bang om met andere mensen geconfroteerd te worden dat ik inmiddels mijn baan ben verloren en mij in mijn huis doe opsluiten voor maar met niemand in contact te komen.
  toch weet ik dat het niet goed is en toch heb ik niet de moet om hulp te zoeken .
  de reden hiervoor is dat ik bang ben dat iemand de zorg van mijn zoontje in twijfel brenkt terwijl ik het zelfs heel goed met mijn kind kan vinden en hij ook nog een steun voor mij is
  
  

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• Volgende ›
• Laatste »