Daphne (33) was 7 jaar oud toen haar moeder overleed. Het leven ging daarna gewoon door. Verdrietige gevoelens kropte ze op. Totdat angstgevoelens haar te veel parten gingen spelen.
Gezondheidsplein is partner van onder andere Dokterdokter en Ziekenhuis. Wij werken samen met verschillende medische patiëntverenigingen, beroepsverenigingen, stichtingen en medisch specialisten.
Meer informatieGezondheidsplein is een informatieve website over gezondheid. De gezondheidsinformatie op deze website staat los van eventueel getoonde advertenties.
"De onverwerkte dood van mijn moeder zorgde voor angstgevoelens"
Verhaal door Daphne (33)
Terug naar het begin
Reacties
Mijn moeder overleed toen ik 9 was aan ALS. Dat is nu 17 jaar geleden. Bij mij ging alles ook maar gewoon door. Tot ik een jaar of 23 was. Ik kreeg heel veel paniekaanvallen. Ik heb deze nou redelijk onder controle, maar heb er nu op deze leeftijd ontzettend moeilijk mee dat mijn moeder er niets meer is. Na 17 jaar, mensen die dit niet mee hebben gemaakt kunnen dit niet begrijpen. En dat snap ik volkomen. Mijn drie jaar oudere zus heeft er ook nu pas erge last van. Gelukkig hebben we elkaar. Wij begrijpen elkaar en dat is erg fijn.
Beste Daphne,
Ik herken mezelf direkt in Uw levensverhaal. Ikzelf ben nu 26jaar, 17 jaar geleden overleed mijn moeder aan een familieziekte die leidde tot hersenbloeding. Ikzelf was 8 en mijn moeder was 31. Dit gebeurde erg plotseling. Ze ging rijlessen nemen en had last van zware hoofdpijn waardoor ze inklapte. Ze is meteen naar het ziekenhuis gebracht en een week later stierf ze aan haar 2e hersenbloeding. Pas 2 maanden nadat ze overleed kwamen de artsen erachter dat ze aan een ziekte leed die bij ons in de familie zit. Dit leidt tot hoge bloeddruk, hoofdpijnen, nierziekte en hersenbloeding. Ik heb me dit allemaal weggeduwd en kan me totaal niks meer herinneren van de gebeurtenissen voor mijn 13e. Dit ook omdat er na mijn moeders dood nog behoorlijk veel gebeurd is. Momenteel heb ik zelf ook 2 mooie dochtertjes. Maar krijg het allemaal maar niet verwerkt, waardoor ik meer in het verleden hang dan in het heden. Ik zou gelukkig moeten zijn. Heb een lieve vriend, 2 mooie dochtertjes en 2 zoontjes van mijn vriend. Maar voel me totaal niet gelukkig en al helemaal niet begrepen. Zou ook beginnen met psychotherapie, maar moet 60 euro bijbetalen per consult en dat heb ik niet. Dus kan ik nog niks doen aan mijn hulpvraag wat ik dringend nodig heb, want trek het niet helemaal meer. Ik bedank u dat u uw verhaal hier opgeschreven hebt. Blijkbaar zijn er toch meer mensen met hetzelfde probleem en die toch begrijpen wat ik door maak. Ik wens U al het goede van de wereld.Hallo mevrouw,
Ik heb uw verhaal gelezen en herken heel veel uit uw verhaal.
Ik ben pas 17 jaar en moet volgende week naar een kineshist voor oefeningen te doen om zo te leren via mijn buik te kunnen ademen.
Ik krop ook alles op en heb de laatste tijd veel problemen op school en met mijn vriend enzo...
Maar toch probeer ik me zo goed mogelijk aan te passen aan iedereen en zo mijn mogelijk naar mijn eigen te kijken en dat wordt gewoon nu allemaal teveel!
Ik wist niet dat je op zoiets kon reageren eigenlijk maar ben blij dat dat wel kan!
Alvast bedankt voor het luisteren!
Groetjes lizetHallo allemaal, ik heb mijn vader in principe twee keer verloren. Zo heb ik dat tenminste een tijd gevoeld. Ik heb eerst mijn vader verloren, doordat mijn ouders gingen scheiden. In het begin zag ik mijn vader nog regelmatig. Maar toen ik in mijn puberteit kwam, begon ik me af te zetten. Hij nam nooit eens het initiatief om contact op te nemen; dat moest ik altijd doen. Ik heb toen een hele tijd geen contact meer gehad met mijn vader. Nu is mijn vader bijna 2 jaar geleden overleden aan een herseninfarct. Ik heb het daar heel moeilijk mee gehad. Gelukkig heb ik een man die me daar heel erg in gesteund heeft. Ook een ex-vriendje van mij heeft mij geholpen op een manier die hij zelf niet door heeft. Ook mijn schoonfamilie heeft mij enorm geholpen. Ik heb er goed over kunnen praten en kan er nog goed over praten. Ik heb nog wel dat ik een liedje dat op de crematie is gedraaid niet kan horen zonder in tranen uit te barsten. Gelukkig heb ik collega's die daar alle begrip voor hebben.
Uit deze verhalen herken ik me goed. Ik was 10 jaar toen mijn moeder stierf. In 1963 stierf ze aan trombose; ze liet man en 7 kinderen achter. We zijn opgevoed door gezinsverzorgers. Later heeft m'n oudste zus toen 17 jaar ons opgevoed. Ik heb totaal geen leuke jeugd gehad.
Zelf was ik ook ziek toen mijn moeder stierf; met m'n tiende heb ik de dood van m'n moeder aan gevoeld. Ik had een heel sterke band met haar; zij heeft me atijd gesteund. Twee dagen voor ze stierf was ze nog bij mij. Ik zei nog tegen haar: "dit is de laatste keer dat ik je zie". En dit is uitgekomen. Ik heb het nooit echt verwerkt; wel heb ik de eerste 3 weken niet kunnen huilen. Daarna ben ik goed ziek geweest, maar ben met hulp weer beter geworden. En nu na 38 jaar mis ik haar nog heel erg.
Ik geef me zelf de schuld dat ze dood is. Was ze niet gekomen, dan hadden ze haar nog kunnen helpen, maar m'n vader zei: "het was toch al te laat". Nu heb ik een lieve man en 3 schatten van dochters. Ik geef ze heel veel aandacht en liefde, wat ik niet meer heb gehad. Ik ga wel dikwijls naar het kerkhof en maak haar graf altijd mooi, wat mijn zussen en broers niet meer erg doen. Praten over mijn moeder kan ik niet met ze, omdat het al zo lang geleden is. Nu m'n man al 7 jaar naar het ziekehuis moet, mis ik haar erg (hij heeft huidkanker gehad). Ik voel me ook erg eenzaam en huil me nog soms in slaap. Als er iemand met me wil mailen, mag dat gerust: opdeven@hetnet.nlHallo,
mijn moeder ging dood toen ik 6 jaar was; nu ben ik 50. Een tijdje geleden was ik ziek: veel hoofdpijn en een keer drie dagen met migraine op bed. Toen had ik zo'n behoefte aan mijn moeder en merkte dat het verlangen er nog steeds was. Hier schrok ik van, maar ook begrijp ik nu dat het nooit weg zal gaan; bij iedere nieuwe levensfase kom ik het weer tegen. Er is een netwerk van dochters zonder moeder; hier kun je lid van worden en dan krijg je de nieuwsbrief toegestuurd. Ook worden er weekenden georganiseerd waar je met lotgenoten in contact kunt komen.
Ik ken dat gevoel ook een beetje, want mijn leraar wiskunde is pas overleden. Ik vind dat heel vervelend, want hij was erg aardig en kon goed uitleggen.
Als je wilt reageren, mail dan naar: jantje91@dolfijn.nlOok ik begrijp je,mijn vader overled toen ik 20 was.Nu bijna 5 jaar later heb ik het verwerkt.Daar heb ik hard aan moeten werken.Toen hij net was overleden zat ik dag en nacht het liefste bij mijn moeder uit angst dat er wat met haar zou gebeuren want mijn vader stierf heel plotseling aan het hartaanval.
Hij was nog maar43 en zijn nieuwe vrouw was 8 maanden zwanger van hem.dat vond ik nog het ergste,dat hij dat kindje niet kon zien.Ik heb een half jaar in deeltijdbehandeling gezeten en daar heb ik geleerd om het af te sluiten maar dat het gemis er wel mag zijn en dat ik er ook om mag huilen als ik daar behoefte aan heb.Ik wens je alle sterkte toe en als je wilt kun je me mailen om nog verder te praten hierover.twakker@het net.nlIk ben ook een heel angstig mens.
Het vervelende bij mij is dat ik dat omzet in pure agressie.
Hiervoor ben ik in behandeling geweest.
Het heeft mij heel erg geholpen.
Zoveel angsten over het doodgaan van mijn naaste (dood van mijn vader) en het uithuis gaan van mijn 2 dochters werd mij naar jaren fataal.Nu heb ik het in iedergeval een beetje onder controle, maar ik moet er verschrikkelijk hart aan werken.
Wat fijn dat ik dit kwijd kan aan zoveel mensen.
Liefs Truus.Ik ben een gozer van 23 jaar.. ik heb een aantal nare dingen meegemaakt, scheiding van mijn ouders op mijn 1ste levensjaar... 9 jaar met zus en moeder alleen gewoont, op mijn 10de kreeg mijn moeder een vriend, die zijn toen samen gaan wonen.. Die man was een goede vader voor me en zo ging hij ook met me om, toen ik 16 was, overleed die man plotseling aan een hartaanval... In de komende anderhalf jaar daarna, ben ik nog 3 goede familieleden verloren... Tot die tijd werd ik altijd gepest op school. Door die overlijdens ben ik erg verandert, en heb een aantal zeer goede vrienden leren kennen, die me nu nog steeds trouw zijn. Wil je hier verder met me over praten, mail mij aan hiekie@beyond-reality.nl
- Advertentie -
- Advertentie -
Cookies op gezondheidsplein.nl
Om gezondheidsplein.nl voor jou nog makkelijker en persoonlijker te maken, gebruikt Gezondheidsplein cookies (en daarmee vergelijkbare technieken).
Met deze cookies kunnen wij en derde partijen informatie over jou verzamelen en jouw internetgedrag binnen, en mogelijk ook buiten, onze website volgen. Met deze informatie passen wij en derde partijen de website, onze communicatie en advertenties aan op jouw interesses en profiel. Daarnaast kan je door deze cookies informatie delen via social media.
Als je op "Accepteer" klikt, dan geef je Gezondheidsplein toestemming om cookies voor social media en gepersonaliseerde advertenties te plaatsen. Lees hier meer over in ons privacybeleid en cookiebeleid.
Via "Cookie Instellingen" kan je zelf ook instellen welke cookies worden geplaatst. Je kan je keuze altijd wijzigen of intrekken op ons cookiebeleid
Gezondheidsplein is partner van onder andere Dokterdokter en Ziekenhuis. Wij werken samen met verschillende medische patiëntverenigingen, beroepsverenigingen, stichtingen en medisch specialisten.
© 2024 Gezondheidsplein