Het kwaad dat alcohol heet

"Na een maandenlange revalidatie werd hij voldoende gezond verklaard en mocht hij terug naar huis. Werken kon hij niet meer. En laat dat nou net zijn grote passie geweest zijn. 'Dat kan niet' stond niet in zijn woordenboek. Hij probeerde dan ook om in de mate van het mogelijke weer actief te worden. Maar moest tot zijn eigen spijt ontdekken dat dit te hoog gegrepen was. Zijn therapie was volledig gestopt en zijn vrouw kreeg hem ook niet meer terug naar de neuropsycholoog."

"Haar telefoontjes naar ons (zijn vrienden) werden talrijker en talrijker. Steeds vaker klonk er wanhoop uit. Meestal gingen we dan alleen of met twee vrienden naar haar toe. Al na korte tijd kwam tijdens die babbels tot uiting dat Paul echt wel in zak en as zat. Zijn vrouw Ann vertelde dat hij het ene moment de moed weer gevonden had en er weer tegenaan wilde gaan. Het andere moment trof ze hem in het werkhuis in de tuin. Stilletjes zittend in een stoel en wederom dubbend over het leven."

"Wat haar ook verontrustte, was dat ze gemerkt had dat Paul in tegenstelling tot vroeger regelmatig bier of iets sterkers dronk. Eerst was het maar een pintje bij het eten. Daarna een fles wijn 's avonds bij de TV. Maar de frequentie en de tijdstippen namen toe. Tegenwoordig stond hij 's morgens op en in plaats van naar de badkamer te gaan om zich op te frissen trok hij naar de woonkamer om daar een colaglas wodka uit te schenken. Dat ging dan in enkele teugen naar binnen. Bier was volledig vervangen door wodka en whisky. Ann had Paul daarover aangesproken, maar zijn weerwoord was dat 'dat beetje alcohol' hem een uitweg uit alle ellende verschafte."

"Pogingen om alcohol uit huis te bannen leverden niets op, want Paul ging zelf zijn voorraad inkopen of via zijn vele kennissen werd hem het nodige geleverd. Die voorraad werd dan verstopt en zo had Ann totaal geen overzicht meer op wat hij naar binnen smokkelde."

"Ook de gesprekken met zijn echte vrienden veranderden. Daar waar we vroeger nog enigzins dachten dat we Paul konden bijsturen, werden deze gesprekken meer en meer stemmen in de woestijn. Wij als vrienden merkten ook dat Paul zich meer en meer in de richting van schizofrenie bewoog. Ook Ann bevestigde dat zijn verwarde uitleg daar soms op wees. Maar ook nu weer weigerde Paul alle professionele hulp. Het enige wat gebeurde was dat de huisarts elke week zijn voorraad kalmeringspillen kwam aanvullen."

"De situatie verergerde. Ann belde op zeker ogenblik in paniek dat ze het niet meer aankon. Ann zei dat ze er even tussenuit moest, een weekje aan zee. Paul zou thuisblijven omdat hij toch niet erg mobiel was en een week zee niet zo zag zitten. Op een vrijdagnamiddag vertrokken Anne en hun dochtertje Hanne. Elke dag belde Anne op een vast tijdstip met Paul. Het verontrustte haar wel toen ze aan het begin van een dinsdagmiddag meerdere malen geen gehoor kreeg toen ze Paul belde. Dat was niet normaal. In paniek belde ze naar Raf, de jongste broer van Paul, en vroeg hem om eens poolshoogte te gaan nemen."

"Groot was de verslagenheid toen Raf een uur later bij het huis van Paul en Ann aankwam en hij niemand in huis aantrof. De TV stond nog aan, maar verder geen levende ziel. Raf liep naar de tuin en zag dat er licht in het werkhuis brandde. En daar trof hij Paul aan. In zijn tuinstoel. Lichaam al koud en verstijfd. Omgeven door verschillende lege whisky- en wodkaflessen en lege medicijnverpakkingen. Niemand snapte waarom zo'n jonge man, in de bloei van zijn leven, met een pracht van een vrouw en een bloem van een dochter zich dit had aangedaan."

"Ik snapte het ook niet. Tot ik zelf drie jaar geleden in een verkeersongeval door het oog van de naald ben gekropen. In één klap werd ik van welgesteld businessman teruggeworpen tot een 80% arbeidsongeschikte man. Negen maanden revalidatie en ellenlange gesprekssessies met neurologen en psychologen hebben mij met vallen en opstaan weer onder de levenden gebracht. Ik ben niet meer wie ik was en de kans dat ik ooit weer word wie ik was, is bijna onmogelijk. Maar twee zaken weet ik. Een engelbewaarder is een vogeltje op je schouder. Vaak zit het er, maar soms moet het zelf even op pad. Als Paul 15 jaar geleden de steun gekregen had die ik nu gekregen heb, dan was Paul, met of zonder alcohol, nog bij ons."