Gezondheidsplein is een informatieve website over gezondheid. De gezondheidsinformatie op deze website staat los van eventueel getoonde advertenties.

"Ricardo was altijd actief door ADHD"

Verhaal door Josje (44)

Josje (44 jaar) vertelt over haar kind met ADHD. Ricardo was een lieve baby, maar altijd actief en nooit moe te krijgen. Zes jaar geleden kregen Josje en haar man problemen met hem; hij vertoonde steeds agressiever en impulsiever gedrag. Uiteindelijk kwamen ze via de huisarts bij het JPC (Jeugd Psychiatrische Centrum-red.) terecht. 

"In eerste instantie werd er nauwelijks naar ons geluisterd. Al onze opmerkingen, dat hij zo hyperactief is, werden in de wind geslagen. Ik had steeds meer het gevoel dat ik aan iedereen maar moest bewijzen dat het allemaal waar was en geen leugen. Zijn gedrag werd door mensen om ons heen afgedaan met de opmerking: 'Ach het is maar een kind'. Maar wel één die steeds gevaarlijker werd voor het hele gezin."

ADHD

"Gelukkig kregen we een andere psychotherapeut die wel luisterde en die ons echt hielp. We kregen gelijk hulp aan geboden. Zo'n vijf weken lang 'Familie first'* , een 'video home training' ** en een gespecialiseerde gezinsverzorgster. Dat heeft allemaal geholpen maar aan de mooie veranderingen die er waren, kwam een eind."

"Ricardo moest 'Ritalin' slikken maar dat wilde hij niet. Op school ging het niet goed en thuis al helemaal niet. Uiteindelijk is Ricardo in 1999 uit huis geplaatst en verblijft nu in internaat de Rijnhove. En onlangs werd bekend dat ook mijn jongste zoon, Sonny, ADHD heeft. Hij slikt nu ook 'Ritalin'. Het is niet gemakkelijk om twee kinderen met ADHD te hebben. Ik weet mezelf er geen raad mee. Het blijven je kinderen en je blijft van ze houden. Maar, er gaat geen dag voorbij dat het me geen zeer doet, want je weet niet meer hoe je met ze om moet gaan."

* Family First: intensieve huisbegeleiding en hulpverlening 

** Video home training: hulverlening middels evaluatie van opgenomen video-opnames.

Click to Visit

"Gelukkig kregen we een andere psychotherapeut die wel luisterde en die ons echt hielp. We kregen gelijk hulp aan geboden. Zo'n vijf weken lang 'Familie first'* , een 'video home training' ** en een gespecialiseerde gezinsverzorgster. Dat heeft allemaal geholpen maar aan de mooie veranderingen die er waren, kwam een eind."

"Ricardo moest 'Ritalin' slikken maar dat wilde hij niet. Op school ging het niet goed en thuis al helemaal niet. Uiteindelijk is Ricardo in 1999 uit huis geplaatst en verblijft nu in internaat de Rijnhove. En onlangs werd bekend dat ook mijn jongste zoon, Sonny, ADHD heeft. Hij slikt nu ook 'Ritalin'. Het is niet gemakkelijk om twee kinderen met ADHD te hebben. Ik weet mezelf er geen raad mee. Het blijven je kinderen en je blijft van ze houden. Maar, er gaat geen dag voorbij dat het me geen zeer doet, want je weet niet meer hoe je met ze om moet gaan."

* Family First: intensieve huisbegeleiding en hulpverlening 

** Video home training: hulverlening middels evaluatie van opgenomen video-opnames.

Click to Visit

Terug naar het begin

Reacties

  • Janna

    29 september 2008 15:02

    Ik heb hier thuis ook een jongetje met adhd. En waar ik vooral niet goed van wordt is dat mensen ook familie zoiets hebben van, dat is gewoon z'n karakter. En ze weten het allemaal beter. Hun kinderen reageren precies zo enz. En als hij bij hun is gaat het ook echt goed, dat zie ik zelf ook, maar thuis is het soms echt een drama. Ik heb er zelf nog 5 die niet zo zijn en ook niet altijd de makkelijkste zijn hoor, maar hij is toch echt net iets anders. Ik wordt er soms echt verdrietig van en dan denk ik weer had ik m'n mond maar gehouden, laat maar.

    • Jacqueline van Noort

      15 juni 2008 22:00

      Ik ben een alleenstaande moeder met 4 kinderen waarvan de jongste een 2ling zijn.En een ervan adhd heeft.Om een erg lang verhaal kort te maken,is hij thuis altijd druk,veel gedragsproblemen,slecht luisteren,soms geen antwoord op mijn vragen willen geven.We of eerder ik zijn al lange tijd met hulpverlening aan de slag,ik dacht altijd dat het zou veranderen als mijn opvoeding aan hem zou veranderen.Want zoals ik vaak te horen kreeg lag het aan mijn opvoeding.En buiten en op school is hij zo lief en braaf.Ik ben zo intens verdrietig nooit gehoord of begrepen te zijn.Mijn ex man nu een vrolijk gezinnetje met zijn nieuwe vriendin.Zoals ik steeds meer lees en te horen krijg ligt het niet aan mij.En maakt dat me nog meer verdrietiger.Ik ben wel blij dat ik hier niet alleen in staat,en dat er hulp is.Maar is het wel zwaar en zeker in een gezin zoals bij mij.
      Tips en raad zijn van harte welkom,ik geef de hoop niet op.Want ik hou veel van mijn kinderen en ook van mijn zoontje met adhd.Die nu 8 jaar oud is.En slikt vanaf zijn 5e ritalin.Liefs van \'\'doorgaan\'\'

      • Jolanda

        13 december 2007 03:22

        Hallo, Best wel herkenbaar allemaal, ook hier 2 kinderen met ADHD, waarvan er 1 een dwangstoornis erbij heeft (zusje/broertje van Gilles de La Tourette). Onze oudste slikt Dixarit/Clonide, omdat hij een zombie werd van Ritalin. Onze jongste zoon van nu 10 slikt wel Ritalin en doet het daar best goed op. Wat zag ik op tegen die pubertijd, maar 'k moet zeggen dat het me zo meevalt. Nu zijn we al heel lang bezig met een rugzakje voor onze jongste zoon, en dat lukt maar niet. 1 van de redenen is dat wij het altijd zelf hebben gedaan, gewoonweg omdat dat ook gewoon lukte. Niet dat wij niet eens tegen dingen aanliepen, maar dat is in een gewoon huishouden net zo goed het geval. Op school (Regulier onderwijs) lopen ze nog tegen veel meer dingen aan en het zou mooi zijn als hij daar nu eindelijk eens de exra zorg zou krijgen die hij nodig heeft. OP SCHOOL. Hier thuis ben ik nog steeds van mening dat wij het prima redden. Sommige dagen zijn makkelijker dan andere, maar dat mag ook. De criteria dat wij hulp zouden hebben moeten gezocht voor gezinsbegeleiding is bij ons nooit aan de orde geweest, laten ze dat dan geven aan mensen die het zo verschrikkelijk nodig hebben. En zo denken wij er nog steeds over hoor. In totaal hebben wij 4 kinderen en geen 1 van allen komt tekort aan aandacht of liefde. En we leren allemaal weer elke week, soms elke dag van onze extra speciale kinderen. Heel veel sterkte en succes. Het bewijzen aan de buitenwereld heb ik allang van me afgegooid. Je doet het toch nooit goed. En ergens is het zo'n groot compliment dat ze zich thuis zo gedragen, dat betekend dat ze zich thuis ontzettend veilig voelen, en dat dan ook gewoon durven. Een mooier cmpliment kan je als ouder(s) eigenlijk niet krijgen.

        • jolanda

          17 september 2006 20:56

          Hallo allemaal, ik wil hier ook even op reageren. Ik heb nu inmiddels een zoon van 14 jaar waar het niet goed mee gaat. Wij zijn al vanaf zijn 7e jaar bezig, maar worden aan alle kanten niet geloofd. Hij heeft vorig jaar 3 maanden bij het rmpi gezeten, daar zou hij geholpen worden. Omdat hij niets mankeerde hielpen ze hem niet nu,is hij inmiddels alweer 6 maanden thuis en het gaat alleen berg afwaarts. De medicijnen die hij kreeg hielpen ook niet. Hij slikte, ja je leest het goed, 53 pillen in de week en werd alleen maar agressiever. Wij als ouders weten het nu ook niet meer en hebben er alles aan gedaan om de hulp te krijgen die HIJ NODIG HEEFT. Nu is het zelfs zo dat hij ons gaat bedreigen zoals: ik steek jullie dood of ik doe mezelf wat aan. Is er nou echt geen hulp voor deze kinderen?Ja, als het te laat is dan krijg je te horen dat hij bekend stond bij jeugdzorg, maar dan hebben wij er niks meer aan. Nu kunnen we hem nog sturen maar hij wordt wel ouder en sterker. En dan in de goot eindigen, en wij er 6 jaar van ons leven aan hebben gegeven en ook aan het eind van ons latijn zijn. Allemaal veel sterkte. Wij zeggen iedere keer: "het gaat straks als hij ouder is vast stukken beter".

          • Desiree van der Raad

            23 maart 2004 14:40

            Ik voel met je mee. Het is een waarheid als een koe: als het met je kind niet goed gaat, dan gaat het met jezelf ook niet goed. En dat kun je je niet permitteren als spil van een gezin. Mijn verhaal loopt tot op zekere hoogte parallel. Onze oudste zoon is zeven en een bijzonder kind. Niets ging vanzelf en de opvoeding vereist een trukendoos die onderhand ik alleen weet te hanteren. In de kleutergroepen niets dan lof over dit mannetje, tot het in groep 3 volledig omkeerde. Agressief, niet mee te communiceren, vreselijk boos, schoppen, slaan, geschorst worden op school, kinderpsychiater, Families First in huis en een advies tot uit huis plaatsing. Het leven werd een ware nachtmerrie. De narigheid ging onze jongste van drie natuurlijk ook niet zomaar voorbij; hij werd bang van zijn broer, wilde niet meer in zijn eigen bedje slapen, niet meer naar de peuterspeelzaal etc. Ik wil niemands probleem baggetaliseren, maar een nieuwe juf in een nieuwe groep deed wonderen, in combinatie met het verbannen van de inmiddels in ruime mate aanwezige hulpverlening. Wij wendden ons tot de natuurgeneeskundige in onze wijk. Leven gaat nog steeds niet vanzelf, want elke verandering (schoolvakantie, andere plaats in de groep etc.) is een wezenlijk probleem. Nogmaals, jouw kruis is vele malen zwaarder, maar met mijn toevoeging hoop ik andere ouders te kunnen laten zien, dat een plek waar een kind veilig hoort te zijn, dit ook een hele andere uitwerking kan hebben. Ik hoorde nooit negatieve berichten over school in zijn oude klas waar het zo mis ging. Inmiddels krijgen we stukje bij beetje het vertrouwen terug. Nooit geweten, dat in dit geval school, zo'n invloed kon hebben op een kind...

            • mevr Van veggel

              30 januari 2002 01:00

              hallo
              Ik heb een zoon van 13 jaar die adhd heeft en een contactstoornis en ook nog licht verstandelijk gehandicapt is. U leest het goed dit is een hele moeilijke opgave. Daar komt bij dat de pubertijd eraan komt u begrijpt dat dit een probleem is waar ik soms niet meer uitkomt. Wij hebben de afgelopen 12 jaar al van alles gedaan video hometraining, kinderartsen, dieeten, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Dennis heeft nu al 6 scholen gezien maar nergens konden ze het aan. Hij zit nu op een zmlk waar hij redelijk op zijn plek zit (hopen we). Buiten dit allemaal om maak je zelf hierdoor ook een lijdensweg mee in de buurt, in de familie want begrip was en is nog ver tezoeken. Gelukkig zitten mijn man en ik op een goede lijn en kunnen we er samen over praten en uithuilen want dat is iets wat ik al zolang doet. Want het grootste probleem is het buiten spelen altyd is er ruzie van de 7 dagen is er 6 dagen wel een probleem waar dennis nooit iets aan kan doen (zeg hij dan) dit is iets waar ik ontzettend veel verdriet van heb. Dromen, hoge bloeddruk en van tyd tot tyd echt over me toeren. Het is zo moeilijk om te zien dat dennis er geen erg in heb, mischien ook wel goed. Momenteel heb ik het heel moeilijk vooral de vraag die al zolang speelt, waarom toch? En hoe nou verder. Ik weet het even niet. Ook ik heb er veel over gelezen zat uren in de bibliotheek en las alles wat er tekrijgen was maar de oplossing lees je nergens en dat is zo erg. Ik kan nog wel even door gaan met schrijven want als ik mijn verhaal moet doen dan ben ik morgen nog niet klaar. Maar dat het niet makkelijk is staat vast.

              Bedankt voor het lezen
              Jolanda de moeder van dennis

              • Jolanda (31)

                03 april 2001 02:00

                Hoi, ik heb een soortgelijk verhaal, en ik heb op het internet gezocht naar jouw pagina, maar mijn computer kan hem niet vinden!Ik denk dat het ligt aan het laatste tekentje, maar ik kom er niet achter wat voor een dat is. Kan je mij die even geven? Alvast bedankt!!

                • Hannie

                  21 maart 2001 01:00

                  Mijn oudste zoon was ook altijd vervelend. Vanaf zijn geboorte lastig en agressief. Mijn ex-man had het idee dat ik geen kinderen op kon voeden. Uiteindelijk werd hij in Rijnhove geplaatst. Jammer genoeg heeft mijn ex hem daar weggehaald. Daarna ging het snel bergafwaarts. Ik had geen contact met hem. Nu is het bijna 18. Vanaf zijn 14de mocht hij zelf beslissen of hij behandeling wilde. Nu meneer wist het allemaal zelf wel. Resultaat: ik zie hem niet meer want hij dreigt en vernielt wat hij bij mij tegenkomt. Mijn jongste mist een schakel in zijn rechter hersenhelft. Zijn we nu pas na 14 jaar achter. Ik zit te wachten op een plaats in een internaat. Ik wacht hier al sinds april vorig jaar op en kan misschien nog 1 1/2 jaar wachten. Een hopeloze situatie en ik sta er helemaal alleen voor.

                  • Hannie

                    12 maart 2001 01:00

                    Mijn oudste zoon was ook altijd vervelend. Vanaf zijn geboorte lastig en agressief. Mijn ex-man had het idee dat ik geen kinderen op kon voeden. Uiteindelijk werd hij in Rijnhove geplaatst. Jammer genoeg heeft mijn ex hem daar weggehaald. Daarna ging het snel bergafwaarts. Ik had geen contact met hem. Nu is het bijna 18. Vanaf zijn 14de mocht hij zelf beslissen of hij behandeling wilde. Nu meneer wist het allemaal zelf wel. Resultaat: ik zie hem niet meer want hij dreigt en vernielt wat hij bij mij tegenkomt. Mijn jongste mist een schakel in zijn rechter hersenhelft. Zijn we nu pas na 14 jaar achter. Ik zit te wachten op een plaats in een internaat. Ik wacht hier al sinds april vorig jaar op en kan misschien nog 1 1/2 jaar wachten. Een hopeloze situatie en ik sta er helemaal alleen voor.

                    • Jolanda (31)

                      12 maart 2001 01:00

                      Hoi, ik heb een soortgelijk verhaal, en ik heb op het internet gezocht naar jouw pagina, maar mijn computer kan hem niet vinden!Ik denk dat het ligt aan het laatste tekentje, maar ik kom er niet achter wat voor een dat is. Kan je mij die even geven? Alvast bedankt!!

                      .
                      - Advertentie -
                      - Advertentie -