Gezondheidsplein is een informatieve website over gezondheid. De gezondheidsinformatie op deze website staat los van eventueel getoonde advertenties.

Medicijnen tegen ADHD: ja of nee?

In de negentiende eeuw hadden veel ouders tien of meer kinderen. Als ze lastig waren, kregen ze een speen met jenever, of laudanum, een opiumdrank. Dat is niet meer nodig. Tegenwoordig worden veel klachten van hyperactiviteit herleid tot een lichte hersenstoornis die ook leerproblemen veroorzaakt: ADHD.

ADHD is niet met medicijnen te genezen, maar ze kunnen wel de symptomen van ADHD onderdrukken en soms helemaal laten verdwijnen. De meeste van deze medicijnen hebben een effect op neurotransmitters, de signaalstoffen in de hersenen. Sommige ouders geven uit angst voor bijwerkingen liever geen medicijnen aan hun kinderen en kiezen eerst voor andere vormen van behandeling, zoals gedragstherapie. 

Heb jij of jouw kind ADHD? Wat zijn jouw ervaring met geneesmiddelen? Of kies jij ook liever eerst voor andere vormen van behandeling? Geef je mening en lees de reacties van anderen. 

Terug naar het begin

Reacties

  • Edgar Scheffers

    03 november 2019 10:25

    Middels deze reactie wil ik graag drie verschillende ervaringen samenvatten. Zelf heb ik nooit medicatie gehad, maar dit had te maken met het feit dat ADHD nooit echt werd erkend in mijn jeugd. Dit werd pas bevestigd en erkend toen ik 43 was. Dit kwam naar aanleiding van onderzoeken van onze oudste zoon. Gezien ik mijn hele leven al zonder medicatie doorloop, zie ik er het nut niet van in om dit nu alsnog te gaan gebruiken. Veel mensen met ADHD kunnen het leven doorlopen als een bestrate weg zonder veel obstakels en oneffenheden. Voor mij is het altijd meer een soort stormbaan geweest, met zo nu en dan een beter begaanbaar stuk ertussen. Ik heb verder nooit therapie of behandeling gehad. Dit zal niet voor iedereen gelden, maar ik durf oprecht te zeggen dat ik mijn weg inmiddels aardig heb gevonden. Toen mijn ADHD op mijn 43e werd bevestigd rees de vraag “denk je dat je leven met de juiste behandeling en medicatie gemakkelijker zou zijn geweest?” Voor mij komt dit over alsof je geen fijn leven kunt hebben zonder de juiste hulpmiddelen. Dit is een vraag die je niet kunt beantwoorden als je die ervaring nooit hebt gehad. Ik vind het ook typerend voor geestelijke hulpverlening om zo’n vraag te stellen. Eerlijk gezegd ben ik blij dat hier nooit de nadruk op is gelegd. Gezien wat we nu ervaren met onze twee zoons heb ik het vermoeden dat wanneer ik de wegen had bewandeld die zij nu behandelen ik nooit dezelfde persoon zou zijn geweest als ik nu ben. De aanleiding dat het pas bij mij op latere leeftijd werd ontdekt, erkend en onderzocht was dat ik na twee keer een burn out te hebben gehad ik bij de GGZ terecht kwam na een doorverwijzing van de huisarts. Mede doordat we met onze oudste zoon al verschillende instanties hebben bezocht en behandelingen hebben doorlopen zonder enige duidelijkheid van wat er nu precies met hem aan de hand was/is. Werd er gekeken naar erfelijke factoren? Mijn profiel (om het zo maar te noemen) paste in het gegeven van ADHD en ASS, maar niet in het ‘klassieke’ profiel. Op een onverklaarbare wijze was ik een aantal factoren overgroeid. Wat ik dus tijdens mijn jeugd miste aan concentratie, de capaciteit om dingen te onthouden, lichamelijke onrust, chaos en hectiek was ik ontgroeid. Of had ik bewust een manier gevonden om hiermee om te gaan?

    Onze oudste is inmiddels elf, maar over hem werd op jonge leeftijd (toen hij twee was) al van alles geroepen. Natuurlijk ga je dingen merken aan je kind tijdens de ontwikkeling en in de verschillende levensfasen. Uiteindelijk is het de omgeving die ervoor zorgt dat het een zoektocht zonder eind wordt. Je gaat dan natuurlijk ook twijfelen aan jezelf; of je wel in staat bent om je kind op te voeden omdat je verschillen gaat zien tussen je eigen kind en zijn leeftijdsgenoten. Dat wordt dan ook weer geaccentueerd door school en de omgeving. Het begint met een observatie. Je kind valt niet binnen het ‘normale ontwikkelingspatroon’. Ze zien iets aan hem, hij doet dingen op een andere manier. Zijn inlevingsvermogen wijkt af en zijn ontwikkeling gaat niet volgens het boekje. Je kind heeft een afwijkend verwerkingspatroon, raakt snel overprikkeld en heeft een slechte concentratie. Hij let op andere dingen dan van hem wordt gevraagd en zo kan eenieder die dit herkent het rijtje wel aanvullen. Voor hem werd het na iedere observatie en na ieder onderzoek steeds duidelijker. Uit iedere stap die we ondernamen kwam steeds weer een andere ‘stoornis’ uit voort. Na verloop van tijd was de boodschap: hij lijdt aan een complexe, meervoudige gedragsstoornis die niet onder een naam genoemd kan worden. Hij is toen gestart met het gebruik van Medikinet, maar dit gaf veel onrust. Daarna is hij overgestapt op Concerta. De school zag een positief resultaat, maar was zijn concentratie beter? Nee. Was zijn onrust minder? Ook niet. Daarnaast kon hij zich nog steeds niet goed vormen binnen de groep en ontbrak nog steeds de interactie met andere kinderen. Wat was dan de positieve uitwerking van het medicijngebruik? Hij stoorde de groep minder, omdat hij minder nadrukkelijk aanwezig was. Daarentegen zagen wij thuis een kind dat enerzijds letterlijk in de gordijnen hing en zich anderzijds angstig terugtrok. Ons werd verteld dat dit een tijdelijk reboundeffect was. Via een kinderarts werden we aan de derde optie geholpen: Risperidon. Dit had in drie verschillende doseringen een zeer tijdelijk effect. Hij werd rustiger, maar dit medicijn had geen effectie op de problemen die hij had. Het is begrijpelijk dat het een zoektocht is naar de juiste medicatie, maar om een kind medicatie te geven waarvan het niet duidelijk is of dit daadwerkelijk werkt bij ADHD, maar waarvan bekend is dat het beter werkt bij stoornissen binnen het autistisch spectrum is ook geen wijsheid. Nu zijn we in afwachting van de volgende stap op het gebied van medicatie. Ondertussen is hij al vier keer van school gewisseld binnen het regulier basisonderwijs. Inmiddels zit hij al drie jaar op het Speciaal Basisonderwijs. Het leren gaat helaas niet van harte. Gelukkig heeft hij een lief karakter, maar hij zit zichzelf vaak ontzettend in de weg. Hij voelt zich vaak niet begrepen en neerslachting omdat hij moeite heeft met aanvaarden dat hij het onderwijs niet kan volgen, terwijl hij zelf van mening is dat de school hem niet laat leren wat hij wel zou kunnen.


    Onze jongste zoon is zeven jaar en twee jaar geleden is bij hem de diagnose ADHD gesteld. Bij hem zijn wel heel duidelijk de symptomen aanwezig. Hij is één keer van basisschool gewisseld omdat we vonden dat het in combinatie met zijn ervaringen zonder medicatie niet goed voor hem zou zijn om voor het derde leerjaar bij dezelfde leerkrachten in de groep te laten plaatsnemen. Er was al een soort vooroordeel gevormd omdat zijn oudere broer om dezelfde basisschool had gezeten. Hij moest van de behandelaar wachten tot hij voldoende ontwikkeld zou zijn om medicatie aan te kunnen. Met het wisselen van school (naar een school met kleinere groepen) en het starten met medicatie zagen we progressie in zijn algehele ontwikkeling. Hij gebruikt nu Concerta en dit heeft een positieve invloed op hem. Hij kan beter leren, hij is beter benaderbaar, meegaander, minder impulsief en minder chaotisch. Ik zie dit echter niet als een oplossing, maar meer als een middel om de problematiek tijdelijk onder controle te houden en dit is ook goed merkbaar. Op het moment dat de medicatie uitwerkt is of voordat hij het krijgt toegediend is een groot verschil in zijn gedrag waarneembaar. Voordat hij begon met Concerta was de onrust vrij constant. Het verschilde natuurlijk wel wat onder bepaalde omstandigheden, maar over het algemeen was zijn gedrag vrij voorspelbaar. Wanneer de medicatie niet werkzaam is heeft hij meer lichamelijke onrust, is hij impulsiever en zit er geen rem op. Hij is moeilijker bereikbaar en eigenwijs. Dit soort gedrag valt onder het reboundeffect, maar ik vind dat daar wel wat meer aandacht voor mag zijn. Onderschat het effect van medicatie niet, al is het effect natuurlijk per kind verschillend. We merken ook dat het verhogen van de dosis geen langduriger effect oplevert, maar dit wel beter de problemen onder controle houdt. Het reboundeffect is bij een hogere dosis ook veel sterker. Gelukkig slaapt hij merendeels ononderbroken en rustig, met af en toe een wat minder rustige nacht. Daarbij kan het ook voorkomen dat ondanks dat hij voldoende slaapt hij extreem vroeg wakker wordt. Hulpverlening zegt dan ‘volgens het boekje moet je jouw kind gewoon terug in bed leggen zodat het rustig doorslaapt’. Theoretisch klinkt dit natuurlijk geweldig. In de praktijk blijkt echter dat je zo’n stuiterbal niet meer terug in bed krijgt. Soms is het pas 04.30 of 05.00 uur als hij wakker wordt. Gelukkig ben ik het gewend om vroeg op te staan, maar ik kan me voorstellen dat er meer ouders zijn die dit probleem herkennen.

    • Anne

      19 april 2019 20:11

      Na jarenlang geworsteld te hebben met vergeetachtigheid en concentratieproblemen is bij mij de diagnose ADHD gesteld. Op school vroeg ik mij al af waarom zaken bij anderen makkelijker gingen. Ik werd er onzeker van en voelde me schuldig als ik weer eens iets belangrijks vergat.

      Voor mij was de aanleiding tot onderzoek een ongeval, waar ik niet doorheen kwam. Ik bleef maanden vermoeid, ongeconcentreerd en sleepte mezelf de dag door.

      Na de diagnose ADHD en de bijbehorende medicatie veranderde dit binnen een week. Alsof er een zware last van me af viel. ‘S ochtends was ik als een kind zo blij dat ik mijn sleutels direct op de goede plek vond, mijn zonnebril in het juiste vakje. Niet halverwege terug hoeven omdat ik weer eens iets ben vergeten. Het leven is zoveel lichter en fijner. Concentreren geeft geen moeite meer en gaat vanzelf, waardoor ik ineens energie over houd. Ik zou willen dat ik 20 jaar geleden al was gestart met deze medicatie. Het geeft mij overzicht, helderheid, rust en energie. Zaken gestructureerd afronden zonder moeite. Hoe fijn zou het zijn geweest als ik dit tijdens mijn schoolperiode al had gehad!

      • Anoniem

        16 maart 2018 17:36

        Medicijnen ja of nee: probeer het!

        Ik ben 25 jaar oud en slik sinds mijn 9e medicijnen. Voor die tijd was ik een ontzettend gefrustreerd kind die stiekem haar hoofd tegen muur aan bonsde en stiekem zelfmoordpogingen heeft gedaan. Op school dachten de leraren dat ik een laag IQ had. Immers kon ik niet goed luisteren, lezen ging slecht en rekenen ook. Mijn ouders hebben voor mij gevochten.

        Bij de kinderpsychiater kwam naar voren dat ik een slecht auditief geheugen heb, dyslexie heb en een hoog IQ! ADHD komt immers nooit alleen.

        Mijn eerste paar medicijnen sloegen niet aan. Ik werd een zombie of juist overprikkeld. Alternatieve, zoals gedragstherapie en diëten hielpen niet. M'n ouders gingen door totdat ik het juiste medicijn had.

        Inmiddels ben ik begonnen met de universiteit en werk ik als accountant. Ik heb geen aanleg voor drugs- of alcoholmisbruik en ben thuis de meest stabiele persoon (nooit gedacht). Ik heb direct na de medicijnen ook geen woedeaanvallen gehad waardoor ik mijzelf uit het raam wilde gooien of was ik zo overprikkeld dat ik me hoofd tegen de muur aangooi.

        Medicijnen zijn er niet voor de omgeving of voor de rust. Medicijnen zijn er voor je kind om uit te voeren wat zij willen, zonder boos op jezelf te worden. Een idee in uitvoering brengen dat lukt geeft zo veel energie en zelf vertrouwen. Geen depressie gevoelens door een zelf laag beeld. Dat geeft pas rust. Vaak zijn kinderen met ADHD bewust van hun actie, maar ze kunnen niet altijd uitvoeren wat ze willen.

        Mijn vraag aan ouders: probeer medicijnen uit, ga naar de volgende als je kind op een zombie lijkt. Het is geen magische knop of een magisch pilletje, zie het ook niet zo. Zie het als een middel dat deuren voor je kind opent.

        • MWW

          19 september 2018 16:57

          Fijn om te lezen. Mijn zoon is acht en heeft dit misschien nodig net als jij. Ik ben bezorgd om hem en begeleid hem dagelijks zoveel dat we nu hulp nodig hebben. Goed te lezen hoe jij zelf de medicatie waardeert.

        • Ekster

          22 november 2017 16:31

          Net de diagnose voor mijn dochter binnen (14 jaar): ADHD. Het is al fijn dat we het nu weten, enkel hoe nu verder?
          We zijn geen voorstanders van medicijnen. Het kind is wie ze is.
          Wel krijgen we enorm veel onbegrip van de omgeving. Alsof je er even een muntje in moet duwen en op het knopje aan of uit moet drukken.
          Begin in in ieder geval met visolie... afwachten.

          • Stuiter

            10 november 2017 00:00

            Ik heb sinds kort gehoord dat mijn zoon van negen jaar ADHD heeft. Iedereen roept zo snel 'ja, maar medicatie doet goed'. Ik en mijn man willen hem geen medicatie geven omdat wij niet weten wat de verdere gevolgen zijn voor zijn lichaam op latere leeftijd. Niemand weet dat, dus wij zeggen nee tegen medicatie. Zijn er meerdere van jullie die er zo over denken? gr Stuiter

            • R

              17 februari 2018 19:26

              Ik zou jullie zoon therapie laten volgen en als de ernst van de ADHD erg is met ondersteunende medicatie voor de concentratieproblemen op school. Mijn ouders dachten er ook zo over, maar één ding doen ADHD'ers en dat is niet luisteren en de medicatie gaat veel impulsief gedrag tegen.
              50 procent van de mensen met ADHD die het niet weten, of er op vroege leeftijd niks aan doen gaan of zelf onbewust naar middelen zoeken voor de rust in hun hoofd op latere leeftijd of gaan slechte impulsieve of agressieve dingen doen. Ik ben 30 jaar en ben er pas net achter, nadat ik door de rechter in een afkickkliniek ben gezet. Heb daarna een diagnose ADHD gehad en bij mij werkt medicatie als een redmiddel.

            • anoniem

              21 augustus 2017 18:43

              Hallo,

              Ik ben 15 jaar oud en gebruik al één jaar medicijnen voor mijn ADD. Ik merk wel dat ik dingen beter kan onthouden en dat ik me beter kan concentreren wanneer ik mijn medicijnen in neem. Wat ik vervelend vind aan de medicijnen is dat ik een energieloze zombie word en dat ik super licht in mijn hoofd word. De eerste paar weken voelde ik me ook misselijk en duizelig.

              Dus voor ouders die eraan denken om hun kind 24/7 medicatie te geven: doe het niet. Je maakt je kind er waarschijnlijk kapot mee.

              • noemieee

                16 mei 2017 19:56

                Ik heb zelf ADHD en ik neem Ritalin. Dat werkt heel erg goed. Ik merk dat ik me dan beter kan concentreren. ;-)

                • anoniem

                  11 januari 2017 19:57

                  Mijn zoon is dik.

                  • Patriciasmits

                    13 juli 2016 11:02

                    Ik heb een vraag. Na jaren van vechten heb ik gisteren de uitslagen van mijn dochter van acht, bijna negen gekregen. Mijn dochter heeft nu de diagnose dcd in combinatie met zwakbegaafdheid, ADHD en randvoorwaarden van autisme. Ik ben aan de ene kant blij dat ik nu duidelijkheid heb na heel lang te hebben moeten vechten voor haar. Ze zit sinds januari 2014 op speciaal onderwijs.
                    Nu zo een dag later en na alles even te hebben laten bezinken komen er toch ook wel vragen naar boven. Met name de vraag van de arts: wil je starten met medicatie of niet? Aan de ene kant zegt mijn gevoel je hebt niets te verliezen, maar graag zou ik in contact komen met mensen die hier meer ervaring mee hebben en mij hier meer over kunnen vertellen en advies kunnen geven.

                    Groetjes, Patricia

                    • Danny

                      21 maart 2016 15:45

                      Mijn kinderen hebben beide ADHD, ze krijgen concerta en kregen methylfenidaat. Ik gebruik er nu LTO3 bij en de methylfenidaat is er al vanaf. Alleen de concerta zit er nog bij. De schoolresultaten worden steeds beter en de vervelende rebound is ook een heel stuk minder. Ik hoop dat het steeds beter zal gaan en ik in de toekomst alleen de LTO3 kan geven. Het is heel duur allemaal, maar het is het waard.

                      • je

                        11 januari 2017 20:00

                        Ik heb een dochter van vijf met ADHD. Zij gebruikte medicatie maar is er bijna mee gestopt. Medicatie is heel verslavend en werkt bij zeven op de tien mensen niet. Ik zou het dus niet doen!

                      .
                      - Advertentie -
                      - Advertentie -