"Onze dochter werd geboren met een hartafwijking"

"Na de derde operatie waren we thuis. Isa was niet lekker en ik heb de cardioloog gebeld. De symptomen die ik omschreef waren volgens hem niet schokkend. Als het de volgende dag nog zo was moesten we maar weer terug komen. 's Nachts lag ze bij ons toen haar ademhaling wegviel. Ik zag het leven uit haar wegvloeien. Ik heb nog geprobeerd te reanimeren, maar helaas wist ik ook wel dat dat bij een hartje als dat van haar niet zinvol was. De arts heeft achteraf een brief geschreven waarin hij zei dat als hij ons naar het ziekenhuis had laten komen ze naar aller waarschijnlijkheid nog zou hebben geleefd. We zullen dit nooit weten."

"Isa heeft haar laatste dagen in haar eigen bedje gelegen. We hebben haar begraven en ze heeft een glazen monument met kabouter Plop erop. Op haar kaartje hadden we het volgende gedichtje geschreven: ergens ontastbaar ver.... schittert dierbaar een lieve kleine ster deze zal heel goed weten dat wij haar niet vergeten straal maar en schitter maar zacht jij blijft altijd bij ons zoals een sterretje behoort tot de nacht."

"Na haar overlijden besloten we weer zwanger te worden. Dit was voor ons de manier om de toekomst weer tegemoet te kunnen gaan. Gelukkig was ik ook meteen zwanger. De kans op een kindje met een hartafwijking neemt iets toe als je al een kindje met een hartafwijking hebt. Ik mocht gelukkig elke 2 weken het hartje even komen luisteren en met 18 weken kregen we een uitgebreide echo in het academisch ziekenhuis. Alles leek goed, maar kleine afwijkingen kunnen ze niet zien. Dat vonden we ook niet erg, want daar kun je wel mee leven. En ook als er toch weer een grote afwijking was gebleken, gingen we er weer voor. Bij 37 weken wilde ik een echo om te zien hoe groot het kindje was. Ons kindje bleek toen al zo'n 4 kilo. Ik wilde niet afwachten maar inleiden. Na enig aandringen bij de verloskundige werd ik doorgestuurd naar de gynaecoloog. Op maandag 30 oktober mochten we komen."

"Er werd gel ingebracht en er gebeurde niks. Nu had ik zelf rekening gehouden met het feit dat het lang kon duren. Er werd 's middags nog een keer gel ingebracht en daarop kreeg ik tegen de avond, lichte weeën die ik nog niet echt op hoefde te vangen. Pas vanaf 23.00 uur werd het pittig en binnen de kortste keren was het weer heel heftig. Ik was bang dat het weer zolang zou gaan duren aangezien de ontsluiting niet opschoot. Om 24.00 uur had ik pas 3 cm. Ik zei toen wel dat als het niet op zou schieten ik een ruggenprik wilde. Ze wilden het nog even aanzien. Binnen het uur kreeg ik persdrang, ik moest nog naar een andere verloskamer en de vliezen waren nog niet gebroken. In de andere verloskamer moest ik nog wachten op de gynaecoloog voordat ik mocht persen, maar ja je lichaam doet iets anders. Na een knip en 2 keer persen werd daar onze zoon Wessel geboren: 4000 gram en 53 cm. Tijdens het hechten heeft hij lekker een uur bij mij gelegen voordat iemand hem van me mocht hebben. Hij is gezond en we willen nu graag weer zwanger worden. We zijn toe aan twee kinderen in ons huis en drie in ons hart."