"We wilden graag vlak na de geboorte van Benjamin een derde baby"

"We wilden graag vlak na de geboorte van Benjamin een derde baby, maar we durfden het niet aan. We waren bang voor herhaling en zoiets wilde we nooit meer meemaken. Maar na zo'n tien jaar ging het toch knagen, je wordt er niet jonger op en als je wat wil moet je niet te lang wachten. Na veel praten hadden we besloten om het toch nog een keer te proberen.

"Na enkele maanden te zijn gestopt met de pil raakte ik al snel zwanger. De hele zwangerschap ging perfect maar ja dat was bij Benjamin ook. Na ongeveer 18 weken hebben we een echo laten maken en wisten we dat het een jongetje werd. Vanaf dat moment noemde wij hem "meneertje". Alles ging gewoon heerlijk, ik voelde mij goed, deed aan yoga en probeerde zo min mogelijk kilo's aan te komen. Dus gewoon een perfecte zwangerschap (op de zwangerschapskwaaltjes na)."

"Ik was rond 11 oktober uitgerekend. Vooral in de laatste weken ging ik me toch weer ongerust maken. Ik wilde het niet, maar het gevoel was sterker. Bij controle met de gynaecoloog zo rond de 32 weken is besloten om mij in te leiden. Dit zou gebeuren op 26 september. Vooraf aan het inleiden zou ik eerst een antibiotica toegediend krijgen via het infuus. Dit gezien de geschiedenis met Benjamin wilde ze proberen te voorkomen dat hetzelfde zou gebeuren. Ik kneep hem steeds meer en die laatste weken waren helemaal niet meer leuk. Ik maakte me alleen maar meer zorgen, maar was dit wel terecht!"

De dag van de bevalling was ik behoorlijk nerveus maar probeerde het niet te laten blijken tegenover mijn echtgenoot. Na een rustige en eigenlijk makkelijke bevalling werd ons 'meneertje' geboren, met alles erop en er aan. Zo gezond als een vis en heel mooi, maar wie zegt dat niet van zijn eigen baby. We gaven hem de namen Johnno Oliver. Hij woog net 6 pond, dus een klein popje, maar ja hij was dan ook te vroeg geboren. Voor hem was dat overigens geen probleem, hij deed het prima. Zelf kreeg ik nog wel een domper op de feestvreugde omdat de placenta niet loskwam moest ik geopereerd worden. Gevolg: iets langer in het ziekenhuis blijven mede omdat ik nogal wat bloed was verloren. Maar ach, dat mocht de pret niet drukken, ons 'meneertje' is gezond. Hij is een vrolijk en vriendelijk mannetje. Met veel humor en komedie. Hij maakt ons gezin compleet! Geweldig.

"Nog geen 5 maanden na zijn geboorte werd Johnno getroffen door 'meningitis sepsis' oftewel nekkramp met bloedvergiftiging. Ik heb heel hard gegild op de intensive, ik was zo boos. Waarom nou wij? Waarom ons 'meneertje'? Waarom? 's Avonds laat werd de hele familie opgetrommeld om afscheid te nemen. De artsen gaven ons niet veel hoop meer. Ze hadden gedaan wat ze konden. Mijn man en ik hebben de hele nacht bij zijn bedje gezeten. Tot ieders grote verbazing haalde hij de volgende morgen, en de dag, en weer een nacht...! Nu is ons 'meneertje' september j.l. 1 jaar geworden. We hebben een enorm feest gegeven. We zijn op de proef gesteld maar ook maar ook hier hebben we ons weer doorheen geslagen. Ik zou Johnno voor geen goud willen missen en ben blij dat we onze wens, om toch te proberen een derde baby te krijgen, hebben doorgezet."