Gezondheidsplein is een informatieve website over gezondheid. De gezondheidsinformatie op deze website staat los van eventueel getoonde advertenties.

Mishandeld tijdens de zwangerschap

Verhaal door Christina (22)

Christina (22 jaar) is dolblij met haar gezonde baby maar wil nooit meer zwanger worden. Niet in de laatste plaats omdat haar vriend haar zwangerschap en bevalling volledig verpest heeft. Hij heeft haar zwaar mishandeld en aan de zwangerschap en bevalling heeft ze nachtmerries overgehouden. De vriend is gelukkig uit zicht, maar de herinneringen zijn nog pijnlijk aanwezig.

"Toen ik zwanger werd was dat voor mij schitterend. Ik kon niet wachten tot ik twaalf weken was om naar de vroedvrouw te rennen en naar het hart van mijn kindje te luisteren. Dat was altijd een teken dat mijn kindje leefde. Maar toen kwam het. Het ging niet goed met mijn vriend. Hij ging gebruiken en begon mij te slaan. Letterlijk in elkaar te slaan. Elke keer als ik naar de vroedvrouw ging was ik zo blij dat ik het hartje nog hoorde dat ik gewoon ervan moest huilen. Mijn vriend was een dominant persoon en ik mocht niks. Hij sloeg mij soms omdat hij een waanidee had dat ik vreemdging. Terwijl ik al vijf maanden zwanger was! Toen ik acht maanden zwanger was, liet hij mij zelf de boodschappen alleen dragen."

In elkaar geslagen

"De druppel kwam toen ik 38 weken zwanger was en hij mij in elkaar had geslagen. Ik heb toen mijn moeder gebeld en haar gevraagd of zij mij wou komen halen. Zij heeft dat gedaan en de spulletjes van de baby helemaal overnieuw gekocht. Het kon hem geen barst schelen. Maar ik bleef hem bellen! Omdat ik wou dat hij erbij was (stom van mij natuurlijk maar als je zwanger bent gieren de hormonen door je lijf en doe je soms dingen die je bete niet kan doen…)."

"Eindelijk was het zo ver. De weeën begonnen. Ik was bijna 43 weken. Ik moest 's zondags naar het ziekenhuis om te worden ingeleid. Het deed verschrikkelijk pijn. Mensen vertellen altijd 'och de pijn, die valt wel mee'. Ik lag aan de CTG. De pijn werd ondraaglijk, ik kon het niet meer ik kreeg. Na vijf uur kreeg ik een verdoving waar ik een beetje van kon gaan slapen. Toen ik wakker werd vroegen ze aan mij of ik mijn vriend erbij wou hebben. Ik heb ja gezegd: het was hoe dan ook zijn kind. Hij kwam. De pijn werd steeds erger. Ik vroeg me af hoe een vrouw dit kan overleven. Op dat moment had ik zo'n groot respect voor een vrouw die een kind baart."

"De nacht kwam eraan en hij mocht blijven. Hij viel natuurlijk als een blok in slaap (hij sliep bij mij op de kamer) en iedere keer als ik hem wakker maakte om mij te masseren of te helpen ging hij gewoon slapen. Ik voelde mij zo alleen dat ik weer om een pijnstiller vroeg."

"De druppel kwam toen ik 38 weken zwanger was en hij mij in elkaar had geslagen. Ik heb toen mijn moeder gebeld en haar gevraagd of zij mij wou komen halen. Zij heeft dat gedaan en de spulletjes van de baby helemaal overnieuw gekocht. Het kon hem geen barst schelen. Maar ik bleef hem bellen! Omdat ik wou dat hij erbij was (stom van mij natuurlijk maar als je zwanger bent gieren de hormonen door je lijf en doe je soms dingen die je bete niet kan doen…)."

"Eindelijk was het zo ver. De weeën begonnen. Ik was bijna 43 weken. Ik moest 's zondags naar het ziekenhuis om te worden ingeleid. Het deed verschrikkelijk pijn. Mensen vertellen altijd 'och de pijn, die valt wel mee'. Ik lag aan de CTG. De pijn werd ondraaglijk, ik kon het niet meer ik kreeg. Na vijf uur kreeg ik een verdoving waar ik een beetje van kon gaan slapen. Toen ik wakker werd vroegen ze aan mij of ik mijn vriend erbij wou hebben. Ik heb ja gezegd: het was hoe dan ook zijn kind. Hij kwam. De pijn werd steeds erger. Ik vroeg me af hoe een vrouw dit kan overleven. Op dat moment had ik zo'n groot respect voor een vrouw die een kind baart."

"De nacht kwam eraan en hij mocht blijven. Hij viel natuurlijk als een blok in slaap (hij sliep bij mij op de kamer) en iedere keer als ik hem wakker maakte om mij te masseren of te helpen ging hij gewoon slapen. Ik voelde mij zo alleen dat ik weer om een pijnstiller vroeg."

Toch een keizersnede 

"De volgende dag besloten ze mij een ruggenprik te geven, zo kon ik eindelijk relaxen. Meneer lag in het dagverblijf op een brancard te slapen had zeker een slechte nacht gehad. Maar intussen ging het slecht met mijn kindje. Ze deden een onderzoek en brachten een dikke holle buis in mijn vagina en haalden bloed van mijn kindjes hoofd. Daaruit bleek dat het slecht met haar ging. De conclusie: een keizersnede. Dus weer een ruggenprik. O die pijn vergeet ik nooit meer. Ik kreeg geen lucht meer dus werd ik compleet verdoofd."

"Toen ik bij kwam lag ik op de recovery. Mijn kind was er en zij was gezond. Dat was het enige dat nog telde. In ieder geval is mijn vriend daarna weggegaan om daarna niks meer van zich te laten horen en dat was voor mij de druppel. Ik wou niet meer dat hij mijn leven was en mijn dochter is mijn alles. Hij heeft mijn hele zwangerschap verpest en mijn bevalling. Maar het leven van mijn kind laat ik door niemand verpesten. Ik wil geen kind meer. Het was zo erg dat ik de pijn nog steeds kan voelen en er nachtmerries van heb. En natuurlijk het feit dat ik mijn kind niet zelf op de wereld kon brengen was voor mij ook heel erg pijnlijk. Alsof ik niet vrouw genoeg was omdat te doen. Daarom: voor mij nooit meer."

"De volgende dag besloten ze mij een ruggenprik te geven, zo kon ik eindelijk relaxen. Meneer lag in het dagverblijf op een brancard te slapen had zeker een slechte nacht gehad. Maar intussen ging het slecht met mijn kindje. Ze deden een onderzoek en brachten een dikke holle buis in mijn vagina en haalden bloed van mijn kindjes hoofd. Daaruit bleek dat het slecht met haar ging. De conclusie: een keizersnede. Dus weer een ruggenprik. O die pijn vergeet ik nooit meer. Ik kreeg geen lucht meer dus werd ik compleet verdoofd."

"Toen ik bij kwam lag ik op de recovery. Mijn kind was er en zij was gezond. Dat was het enige dat nog telde. In ieder geval is mijn vriend daarna weggegaan om daarna niks meer van zich te laten horen en dat was voor mij de druppel. Ik wou niet meer dat hij mijn leven was en mijn dochter is mijn alles. Hij heeft mijn hele zwangerschap verpest en mijn bevalling. Maar het leven van mijn kind laat ik door niemand verpesten. Ik wil geen kind meer. Het was zo erg dat ik de pijn nog steeds kan voelen en er nachtmerries van heb. En natuurlijk het feit dat ik mijn kind niet zelf op de wereld kon brengen was voor mij ook heel erg pijnlijk. Alsof ik niet vrouw genoeg was omdat te doen. Daarom: voor mij nooit meer."

Verder lezen

Reacties

  • Noesa

    05 november 2018 14:49

    Heb in de zelfde situatie gezeten wat ik me vooral afvraag, heeft de baby geen schade opgelopen hierdoor?

    • Evie

      22 februari 2018 16:30

      Het is trouwens lang niet altijd zo dat iemand al gewelddadig is voor de zwangerschap, op de een of andere manier wordt er bij sommige mensen iets getriggerd. Dat overvalt je dan ook, waardoor je niet meteen adequaat kunt reageren! En de tweede reactie over de moeder in spe die zich zo eng gedraagt, maak filmpjes van dit gedrag!

      • Evie

        22 februari 2018 16:19

        Ik heb een soortgelijke ervaring gehad en helaas besloot de vader van mijn kindje me een jaar na de geboorte te verassen met een brief van een advocaat. Hij wilde het kindje de weekenden en de helft van de vakanties bij hem in huis. Ondanks alle getuigenverklaringen en politierapporten wordt er in een zeer slordige rechtszaak van een uurtje besloten dat de rechten van deze zieke persoon belangrijker zijn dan het recht van een kind op rust en veiligheid. En dan nog de vieze advocatenspelletjes. Ik en mijn getuigen worden uitgemaakt voor leugenaar, niemand neemt fatsoenlijk de tijd om dit na te gaan en je kunt je kind afgeven aan iemand waar je doodsbang voor bent.

        Zo wordt er met het trauma wat je hebt opgelopen omgegaan. Deze geweldige vader vond het zelfs nodig om 3 dagen na de keizersnede mij te verstikken met een plastic zak. Gelukkig kon ik net op tijd op een noodknop drukken. Vervolgens heeft hij een jaar niet naar zijn kind omgekeken en dan kom je in de nachtmerrie van zo'n rechtszaak terecht. De hele psychologie hierachter voedt zo'n zieke persoonlijkheid nog eens, want oh, wat een onrecht was hem aangedaan. Hierdoor is hij nadien ook nog regelmatig gewelddadig geweest, zelfs in het openbaar waar weer getuigenverklaringen en politierapporten van zijn opgemaakt.

        Ook zoiets leuks van zo'n rechtszaak. Het enige waar je voor kunt vechten, is begeleide omgang. Maar daar is een wachtlijst voor. Tot die tijd moet je zelf de omgang regelen, want die arme man heeft al zo lang moeten wachten! En dit terwijl hij zelf niet meer naar het kindje heeft omgekeken. Wat overigens maar goed is ook, want deze man heeft zoveel signalen afgegeven dat hij zich bij een kind ook niet in kan houden, dat je ook niet zou moeten willen dat een kind alleen onder zijn toezicht komt.

        Maar hoe anders is de wereld van het zogenaamde recht. Strafrechtelijk zou deze persoon veroordeeld zijn en binnen dit systeem is het een soort held. Als je mij dit van tevoren had verteld, zou ik het nooit hebben geloofd, maar deze ziekmakende praktijken vinden op grote schaal plaats binnen ons rechtssysteem. Zelfs ouders die hun kinderen zwaar mishandeld of misbruikt hebben, krijgen ze in huis zonder dat daar toezicht op is. En de gezonde ouder wordt als een soort crimineel behandeld, terwijl deze politie- en ziekenhuisrapporten heeft en ook nog de nodige getuigenverklaringen. En dat is de ouder waar het kind het van moet hebben, maar deze wordt geestelijk (en financieel, ergste geval ieder jaar een rechtszaak) kapot gemaakt. Om over het kind maar niet te spreken...

        • Anoniem

          15 juli 2015 02:30

          Hallo,

          Ik ben hopelijk een aanstaande vader die met een heel groot probleem zit. Mijn vriendin is nu 20 weken zwanger. Zij was al psychotisch voordat ze zwanger raakte en als het even niet mee zit slaat ze zichzelf tegen het hoofd of bonkt ze met haar hoofd tegen de deur of reageert ze dit af op mij. Dit is natuurlijk heel erg maar na gesprekken met de huisarts en psycholoog blijkt ze een heel gezond en verstandige vrouw te zijn en zelfs na aandringen van mij willen ze mij op de een of andere manier niet geloven.

          Nu komt het ergste van allemaal want sinds kort als er van alles tegen zit gaat ze de baby de schuld van haar problemen geven en begint ze in haar eigen buik te slaan. Ik weet nu niet wat ik hier mee moet doen, waarschijnlijk word ik bij de huisarts weer afgewimpeld. Even later wil ze weer babykleren kopen en vindt ze de baby weer helemaal geweldig maar ik ben bang dat als het nog een keer gebeurd dat het fout gaat. Wie kan mij helpen?

          • Maaaike

            06 januari 2014 22:45

            Ach, hou toch op. Het is toch niet haar schuld, ze had gewoon last van hormonen en dan doe je rare dingen. Denk maar eens na over hoe jij het zou vinden als je er tijdens je zwangerschap alleen voor stond.

            • Skattie

              29 november 2013 00:30

              Hoi Christina, ik ken je naam heel goed. Ik ben door mijn ex ook flink mishandeld. Ik heb al verschillende keren letterlijk en figuurlijk alle hoeken van de overloop en de slaapkamer gezien. Ik was op een gegeven moment net een lappenpop en was half bewusteloos geslagen en geschopt. Ik werd continu aan één stuk door geslagen en gestompt. Mijn ex deed aan krachttraining. En als er wat niet goed ging op zijn werk of als hij niet goed in zijn vel zat, reageerde hij dat op mij af. Ook op geestelijk vlak werd ik mishandeld, waar ik nu nog steeds -naast alle lichamelijk beschadigingen- mee moet kampen. Maar gelukkig heb jij een gezonde baby waar je dolblij mee bent. Ik heb door mijn ex twee miskramen gehad. Ik vind het nog steeds heel moeilijk als ik kleine kinderen van anderen zie. Gelukkig ben ik nu van hem af. Door die vent heb ik een hoop eigenwaarde en zelfvertrouwen verloren. Dit begint nu langzaam weer een beetje terug te komen. Het helpt wel om erover te praten of te schrijven, dus ik hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt. Ik heb nooit hulp gehad, in ieder geval geen goede hulp. Ik kreeg wel begeleiding van een maatschappelijk werker, maar er kwam steeds iemand anders dus dat schoot ook niet op. Graag zou ik willen vragen of iemand nog tips heeft om hier goed mee om te kunnen gaan? Tegen Cristina wil ik nog zeggen: ik hoop dat je een fijne man tegenkomt. Ik vind het heel erg voor je wat je allemaal hebt meegemaakt. Veel knuffels!

              • vann

                22 oktober 2013 23:19

                Lieve Christina, wat een akelige tijd moet dat voor jou geweest zijn. Wees blij dattie opgepleurd is nu en denk aan jou en je meissie! En wat betreft sommige zieke mensen die met hun antwoord klaar staan dat jij net zo schuldig bent als hem moet je lekker laten lullen. Hoop voor hun dat ze nooit zo stevig in hun schoenen moeten staan om zo'n keuze te maken. Zijn echt van die betweters die wel weten wat zij hadden gedaan tot het ze zelf gebeurt! Bah. Sterkte meissie.

                • Kelly

                  06 februari 2013 17:53

                  Wat erg voor dat kindje! Ik begrijp dit niet. Dat je voor jezelf zo weinig respect hebt dat je bij een man blijft die je slaagt dan moet je dat zelf weten maar je zet het leven van je EIGEN kind door bij zo iemand te blijven TIJDENS je zwangerschap? Sorry maar in mijn ogen ben je geen haar beter dan hem, zo met het leven van je baby'tje spelen omdat JIJ toevallig geen zin had om bij hem weg te gaan. Zou je ook bij hem zijn gebleven als je je kindje al had en hij sloeg haar/hem?

                  • 01 maart 2004 01:00

                    Ik vind het heel erg voor je maar gelukkig is alles goed met je kindje.
                    Ik was op mijn 18de zwanger, en mijn vriend gebruikte allerlei drugs en sloeg er ook op los als hij dat wou. Mijn kindje heeft dat helaas niet overleefd, in de 5de maand stompte hij me in mijn buik en ik begon vrijwel direct te bloeden. Ik vind het heel knap van je dat je bij hem weg bent gegaan, want dat is heel moeilijk. Ik ben gelukkig sinds twee jaar van hem af en heb nu een hele lieve vriend en we zijn 6 maanden zwanger.
                    Hopelijk ga je nog anders denken over een tweede zwangerschap want het kan allemaal heel anders.

                    • marie derks

                      28 mei 2002 02:00

                      Ik vind het heel knap van je dat je dit alleen heb gedaan en het enige dat telt is je baby. Ik heb ook 2kinderen en ik hou ook zielsveel van ze dus geniet er maar van. veel liefs marie

                      .
                      - Advertentie -
                      - Advertentie -