Vruchtbaarheidsbehandelingen: hoe ver ga je?

Reacties

• 

  donor in Spanje

  05 mei 2011 19:04

  Ik ben het helemaal eens met "moeder"! ik woon zelf in Spanje en ben eiceldonor (bij het Instituto Marquès, die bovendien nu ook een nederlans informatie telefoonnummer hebben!) en ondersteun anonieme sperma en eideldonatie absoluut!! En ook de compensatie die men in Spanje krijgt voor het doneren!! Hier zijn tenminste geen super lange wachtlijsten en wordt er een donor gezocht die bij je past (er zijn er ook heel veel)!! Wat een sensatie-journalistiek zeg...!!
• 

  Een moeder

  11 november 2010 18:07

  Ik lees veel persberichten waar wordt gezegd dat iedereen in Spanje eicellen kan koppen.
  Het eerste wat de NL journalisten moeten doen is de waarheid contrasteren. Volgens de wet in Spanje kan de eiceldonatie niet worden betaald. Bij deze de wet in het kort en in het engels:
  Current legislation
  
  The donation of gametes and pre-embryos is defined as a free, formal and confidential contract agreed to between the donor and the authorised centre.
  Hence there are three requisites for donation:
  1. Free of charge. Donation is a free, altruistic act, for which compensation can only be made for physical trouble and travel and work costs that may arise from the donation – economic reimbursement compensation. The reimbursement may never be of a lucrative or commercial nature.
  2. 2. Formality. The contract between donors and the authorised centre must be shown in writing.
  3. Anonymity. The donation is anonymous, and must guarantee the confidentiality of the data that identifies the donors. The children born have the right, by themselves or through legal representatives, to obtain general information about the donors such as height, weight, and blood group, but under no circumstances will their identity be included.
  Requisites for being a donor:
  1. Over 18 years old.
  2. Good state of psycho-physical health. The demands of an obligatory study protocol must be met which will include the potential donor’s phenotypical and psychological characteristics, as well as the clinical conditions and analytical tests necessary to demonstrate, according to the state of scientific knowledge and techniques existing at the time of carrying out the donation, that the donors do not suffer from genetic, hereditary or infectious diseases that may be transmissible to their descendants.
  3. Full capacity to act.
  Choice of donor.
  It is the medical team that carry out selection of the donor, and they must attempt to guarantee the greatest possible phenotype and immunological similarities with the receiving woman.
  Under no circumstances may the donor be personally selected at the request of the receiving woman.
  Wat de nederlandse overheid zou moeten doen minder controle uitoefen over wat een kind in de toekomst moet weten of niet weten. Waarom moet de eiceldonateur bekend zijn en in het geval van een geadopteerde kind uit USA bijvoorbeeld wordt niet goed geaccepteerd dat de biologische moeder en adoptie moeder elkaar kennen?....
• 

  ineke

  17 april 2010 12:16

  Van ons 1e kind ben ik via de normale weg zwanger geworden. Daarna begon het geemmer, de ene na de andere miskraam. Naar de huisarts, zaad laten onderzoeken. Bleek dat het aantal de helft minder was dan normaal, maar was wel actiever, dus blijven medderen. Op een gegeven moment HA gebelt voor doorverwijzing naar gyn. Toen deze de uitslag van het zaad zag schrok hij. Direct door naar VU voor weer zaadonderzoek. Aantal bleek nu nog minder. We kwamen voor icsi in aanmerking. 1e poging was mislukt. 2e poging ging gelukkig goed. We hebben nu een gezonde dochter van 4,5 maand. Ik kan niet zeggen hoe ver we gegaan zouden hebben als deze poging niet gelukt was. Als je eenmaal in het hele circus zit is de stap om nog een poging te doen, en nog een poging heel erg makkelijk. Je grijpt alle kansen namelijk met 2 handen aan....
• 

  J

  29 januari 2010 13:58

  De vraag is heel persoonlijk. Maar hij is in veel gevallen niet meer objectief te beantwoorden, helemaal als vrouw denk ik niet. Omdat je aan de ene kant graag wilt weten waarom het na een paar jaar proberen niet lukt en aan de andere kant merkt dat de doktoren het vaak \'normaal\' vinden dat je nu ook doorpakt nu je toch binnen bent. Je valt van het ene onderzoek in het andere en daarna de behandelingen. Je wordt alsware \'verslaafd\', ook omdat ze je ieder keer weer hopen geven. De vraag zal eigenlijk in het begin ook altijd moeten worden gesteld door de gyn. in het ZH aan de degene die voor hem/haar zit. Hoe klein de stap in hun ogen ook is. Gewoon even stilstaan bij iedere stap, rustig en doordacht. Wij hebben ook altijd tegen elkaar gezegd dat we niet het hele medische circuit willen doorlopen. Onze relatie is goed en dat willen we graag zo houden ongeacht de kinderwens. Maar we merken dat (met name ik als vrouw) niet meer objectief een keus kan maken als je in de molen zit met allerlei onderzoeken. Wij willen heel graag kinderen en hadden gehoopt deze op een spontane manier te mogen krijgen. Uit de standaardonderzoeken bij mij en mijn vriend is nu niets raars af te leiden en gaat de frequentie in zh- bezoeken nu omhoog omdat men het normaal vindt een stapje verder te gaan (waarom ben je anders gekomen?). Er wordt tussendoor niets gevraagd. Vandaag dus even aangekaart dat wij niet \'all the way\' gaan. Gelukkig blijft mijn vriend heel nuchter en vraagt ook na ieder bezoek hoever we willen gaan. Advies: Ga op een afstandje staan en kijk naar de situatie waarin je zit. Dat heb ik nu gedaan en ik vraag me af of ik datgene doe wat ik meer dan 2 jaar geleden heb gezegd: niet de medische molen in....we zijn nu aardig op weg. Wat ik wel weet: de relatie gaat voor alles, en kinderen? Worden met liefde ontvangen als het zo mag zijn maar niet koste wat kost.
• 

  Irene

  05 mei 2009 12:07

  Wij zijn lang bezig geweest met onze kinderwens. In het begin lukte het spontaan zwanger te raken, maar dit liep uit op miskramen. Na een kijkoperatie werd er endometriose geconstateerd. Gezien de ernst van deze aandoening, stonden wij meteen voor de keus van IVF. Er waren genoeg eicellen, maar het aantal embryo\'s viel tegen. Daarnaast kreeg ik overstimulatie en werd opgenomen in het ziekenhuis. Onze arts heeft ons toen ICSI aangeboden. Die poging verliep goed. Inmiddels hebben we 2 kinderen gekregen op deze manier. Ik heb nergens spijt van en in ons geval hebben wij onze grenzen verlegd voor de kinderwens. Wij wilden graag een groot gezin, maar meerdere pogingen zagen we toch niet zitten. Ik vind het lichamelijk en emotioneel erg zwaar en ook al hebben wij wel kinderen mogen krijgen, het blijft een heel gevoelig onderwerp. Steun heb ik alleen mogen ontvangen van lotgenoten want die begrijpen je echt. Het \"harde\" hieraan is dan wel, dat als het jou wel lukt en de ander niet, dat daardoor vriendschappen ook wel weer zijn verbroken. Achteraf kan ik begrijpen hoe moeilijk het is voor een ander als het jou wel lukt, maar op zo\'n moment voel je je echt in de kou staan.
  Nu wij niet meer aan het behandelen zijn, zijn we toch nog spontaan zwanger geraakt.
  
  Wat ik nog even kwijt wil is dat met in de media vaak doet voorkomen alsof ouders (te) oud zijn en als ze dan een kindje willen maar grijpen naar IVF. Laat ze nou eerst ook eens vermelden dat er vaak jaren van onderzoeken etc. aan vooraf gaan....
• 

  anoniem

  02 mei 2009 23:59

  Na 8 jaar MMM met ernstige endometriose eindelijk kunnen starten met IVF. Gelijk gezegd wil absoluut geen ICSI. Eerste ivf liep uit op een drama slechts 1 eicel en die raakte ook nog eens niet bevrucht. Opeens hoefden we niet meer na te denken dan toch maar ICSI. inmiddels 8 behandelingen verder en nog lege armen. Volgende maand gaan we naar Spanje voor eiceldonatie.
  De kinderwens en het moederschap is zo sterk dat grenzen verlegd kunnen worden
• 

  Neel

  30 maart 2009 16:31

  Iemand schrijft hier (anoniem) over de risico\'s voor het eventuele kind bij ICSI, zoals vroeggeboorte en gehandicapt geboren worden. Dit slaat echt helemaal nergens op. Die kansen zijn net zo groot als wanneer je op een natuurlijke manier zwanger wordt. Duidelijk van iemand die niet weet waar het over gaat.
  En dit laatste geldt ook voor Joke die schrijft dat er soms niets anders meer is in het leven van stellen die bezig zijn zwanger te worden. Nou Joke, dat is ook zo. Iedere maand ben je er mee bezig; 24 uur per dag. Zeker als het IVF/ ICSI betreft: eerst ben je twee weken bezig met behandelen, zoals hormonen slikken/ spuiten/ meerdere inwendige echo\'s in het ziekenhuis om de groei van je eicel(len) te volgen. Als dat allemaal goed gaat: de punctie van je eicellen, het bericht of je eicellen en het zaad goed genoeg zijn, dan het spannende telefoontje of ze bevrucht zijn en dan ook nog eens goed doordelen. Zo ja: dan eindelijk de terugplaatsing van je embryo. En dan twee weken wachten. Bij slecht nieuws: enorme teleurstelling incasseren, proberen je leven weer op te pakken, weer moed verzamelen en weer van voren af aan te beginnen. Dat houdt je wel bezig, ja! Maar als je dit niet zelf meemaakt, dan heb je echt geen idee van de impact dat heeft op je dagelijkse leven.
  
• 

  Maartje

  30 maart 2009 15:36

  Wij zijn al bijna 4 jaar bezig om zwanger worden, waarvan ruim 2 jaar in behandeling bij een fertiliteitskliniek. Na 6x IUI, 1x IVF, 1 X ICSI en 2 cryo terugplaatsingen ben ik nog steeds niet zwanger. Er is geen duidelijke oorzaak gevonden en dus blijven wij in behandeling omdat we nog steeds hoop hebben dat het een keer gaat lukken. Zo lang er niet tegen ons gezegd wordt dat het geen zin heeft, gaan wij door. Nu ben ik me aan het voorbereiden op onze 2e ICSI poging. Onze gyneacoloog adviseerde ons ook echt om door te gaan, omdat we nog steeds alle kans hebben om zwanger te worden. Door zijn positieve kijk heb ik er ook weer vertrouwen in. Zo lang er hoop is en er niet gezegd wordt dat het zinloos is, gaan wij door. Ook als de verzekering het na de 3e poging niet meer vergoedt. En dat de behandelingen vooral mentaal erg zwaar zijn, is echt een understatement. Wij hebben ons inmiddels ook aangemeld voor adoptie, omdat wij dat ook een mooie weg vinden om de kinderwens in vervulling te laten gaan. Ook als het alsnog lukt om zelf zwanger te worden. Want onze droom is om 2 of meer kinderen groot te brengen.
• 

  anoniem

  18 januari 2009 23:55

  hoe ver je gaat blijft iets wat je pas kan beslissen op het moment dat je voor de keuze staat... vijftien jaar geleden had ik waarschijnlijk de streep veel eerder getrokken als dat ik uiteindelijk gedan heb! Heb een heel mooi boek hier over gelezen waar de inhoud van twijfels, gevoelens en emoties zo herkenbaar is van de keuzes waar je voor staat. Voor een ieder die twijfelt over zijn keuzes is het zeker een aanrader. (onbegrepen en onvruchtbaar van j de jong)Doen wat je hart je ingeeft is hier toch de rode lijn!
• 

  esther

  11 november 2008 08:36

  hallo, ik had een vraag.ik ben nu 3 jaar bezig , inmiddels met 2 de icsi [is niet gelukt] ik wil vragen bij welke verzekeraar wordt meer dan 3 keer ivf/icsi vergoed? ik ben 42 jaar.
  ik hoop dat iemand mij kan helpen.
  gr esther

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• Volgende ›
• Laatste »