"De eerste tijd, nadat mijn voet was geamputeerd, was ik zeer emotioneel. Om de kleinste dingen kon ik al huilen. Als mijn dochter bijvoorbeeld een lief sms’je stuurde, schoot ik al vol. Ook als ik mijn kameraden van de bouwplaats zag, kon ik mijn tranen nauwelijks bedwingen. Naar verloop van tijd maakte het verdriet plaats voor boosheid. Uit onderzoek bleek namelijk dat de steiger niet goed gemonteerd was. Het was slechts een kwestie van tijd dat hij zou instorten."
"Toen ik dit verhaal hoorde ben ik meteen naar een letselschadespecialist gestapt. Omdat ik nooit meer mijn werk zou kunnen uitvoeren, wilde ik financieel gecompenseerd worden. Mijn baas dacht daar wat anders over. Hij ontkende de resultaten van het onderzoek. Volgens hem zat de steiger prima in elkaar en was het mijn eigen schuld. Gelukkig heeft mijn letselschadeadvocaat het tegendeel kunnen aantonen. Hierdoor is de juiste persoon gestraft voor mijn lijden en beperkingen."
"Het is misschien een beetje een rare vergelijking, maar het is net alsof de moordenaar van je kind gestraft wordt. Met de straf van de moordenaar, krijg je uiteraard je kind niet terug. Maar het geeft wel soort genoegdoening en rust, waardoor je eerder verder kunt met je leven. Voor mij voelt het nu ongeveer ook zo.”