Ik ben als ik ongesteld ben echt een emotionele bitch die een hele week lang gewoon een compleet ander mens is. Ik heb dan weinig geduld, snel geïrriteerd, zeer onaardig in de omgang met mensen, enz. In mijn hoofd zeg ik dan steeds tegen mijzelf: "Lief zijn! Lief zijn!". Dat werkt wel. Alleen ja, die huilbuien om niks zijn soms echt gewoon niet grappig.
Ook als er iets misgaat in huis en ik vloek dan is het ook niet bepaald gezellig met mij. Al heel wat medicijnen geprobeerd om wat minder heftig door die week te gaan, maar veel last gehad van bijwerkingen. Ik krijg van oestrogeen zelfs migraine aanvallen, waar je u tegen zegt. Dus dat is geen optie. De prikpil werd ik een enorm eng monster van (geen geintje!). Dus ik blijf uit de buurt van dat hormonale pillenland. Ik zit de dolle dwaze rit in de hel van zeven dagen per maand wel uit.
Het enige wat mij helpt is dan maar gewoon de dingen doen die ik moet doen en voor de rest maar zoveel mogelijk thuis blijven. Ik wil niet mijn omgeving terroriseren met mijn vreselijke buien. Meestal na zo'n hel week ben ik weer happy. Voor iedereen die zoveel last heeft van die hormonale ellende, sterkte! Voor sommigen helpen pillen wel. Voor wie het niet helpt: zit de hel week maar uit en probeer jezelf maar happy te krijgen met een lekkere kop thee of een leuke comedy. Hm, zou die hel week van mij in een comedy kunnen? Gerda als zichzelf: emotionele klere bitch! "En nou hier met die chocolademousse! Ik moet chocolade, want daar zit de happy rotzooi wel in om mij weer super happy te krijgen! Ja, ik zal verder lief zijn!"