Gezondheidsplein is een informatieve website over gezondheid. De gezondheidsinformatie op deze website staat los van eventueel getoonde advertenties.

"Ik schaam me voor mijn vader met epilepsie"

Verhaal door Anne (17)

Anne (17 jaar) haar vader heeft epilepsie. Ze wil het liever niet toegeven, maar soms schaamt ze zich voor haar vader.

"Mijn vader is chronisch ziek, zoals je dat noemt: hij heeft epilepsie. Je ziet in eerste instantie niets aan hem, maar zo af en toe krijgt hij aanvallen. Dat kan overal gebeuren: thuis, maar bijvoorbeeld ook op straat. Hij mag daarom ook niet autorijden. Het is overigens niet zoals veel mensen denken dat hij dan meteen neervalt en begint te schokken enzo, veel vaker raakt hij gewoon even wat 'afwezig' en reageert hij niet meer goed op de omgeving. Ook doet hij soms 'rare' dingen, bijvoorbeeld geluiden maken of steeds ritmisch dezelfde beweging maken met zijn handen."

Probleem

"En daar zit mijn probleem: natuurlijk vind ik het vooral heel vervelend voor mijn vader dat dit soms gebeurt, zeker in het openbaar als er mensen bij zijn die niet weten wat het is. Die gaan dan staren of maken zelfs vervelende opmerkingen, omdat ze denken dat mijn vader niet naar ze luistert. Voor mijn vader is het natuurlijk het ergst. Maar ik betrap mezelf er soms op dat ik me voor hem schaam als zoiets weer gebeurt. Dan zie ik dat hij 'wegraakt' en dan hoop ik maar dat anderen het niet zien of dat hij geen gekke dingen gaat doen."

"Eigenlijk vind ik het heel erg dat ik me voor hem schaam: het is toch mijn vader! Ik heb het niet tegen hem verteld en ik wil het ook niet vertellen. Ik probeer me over mijn schaamte heen te zetten en ik hoop dat dit zo snel mogelijk lukt."

"En daar zit mijn probleem: natuurlijk vind ik het vooral heel vervelend voor mijn vader dat dit soms gebeurt, zeker in het openbaar als er mensen bij zijn die niet weten wat het is. Die gaan dan staren of maken zelfs vervelende opmerkingen, omdat ze denken dat mijn vader niet naar ze luistert. Voor mijn vader is het natuurlijk het ergst. Maar ik betrap mezelf er soms op dat ik me voor hem schaam als zoiets weer gebeurt. Dan zie ik dat hij 'wegraakt' en dan hoop ik maar dat anderen het niet zien of dat hij geen gekke dingen gaat doen."

"Eigenlijk vind ik het heel erg dat ik me voor hem schaam: het is toch mijn vader! Ik heb het niet tegen hem verteld en ik wil het ook niet vertellen. Ik probeer me over mijn schaamte heen te zetten en ik hoop dat dit zo snel mogelijk lukt."

Terug naar het begin

Reacties

  • Loveth

    20 juli 2017 18:30

    Het leven is echt een mooi ding als je degene hebt waar je van houdt en van je houdt. Dank u, god Okosu. Ik zal de wereld van jouw prachtige werken voor mij blijven vertellen. Ik zal nooit stoppen met het vertellen van de wereld hoe roze en krachtig je bent. Dit is mijn verhaal.

    Van waarheid heb ik nooit geloofd in spirituele krachten van welke aard dan ook. Maar nu geloof ik omdat ik de kracht van god Okosu heb ervaren in mijn huwelijk. Ik woonde gelukkig met mijn man met onze twaalfjarige zoon. We hielden van elkaar en gedeelde geschenken. Onze relatie was een jaloezie onder mijn vrienden. Ik was de gelukkigste vrouw op aarde tot de duivel tussen ons kwam door een andere dame die een liefdes charme op mijn man gebruikte. Mijn man begon mij te behandelen alsof ik hem niet meer belangrijk ben. Zijn liefde voor mij was helemaal verminderd. Ik was zo neergehaald.
    Om het lange verhaal kort te snijden, heb ik op het internet verschillende getuigenissen over deze man god Okosu gezien. Sommigen hebben gezegd dat hij hun huwelijk heeft gered. Sommigen hebben gezegd dat hij hen heeft geholpen om een ​​goede baan te krijgen en hen rijk te maken. Sommigen hebben gezegd dat hij ziektes genezen heeft. Eén zei dat hij hem hielp de loterij te winnen. Dit was ongelooflijk toen ik besloot om deze man te proberen. Ik heb contact opgenomen met hem op zijn WhatsApp en hij vertelde me dat mijn man was onder de spelling van een andere vrouw en hij was in staat om de spreuk te breken.
    Nu is mijn man terug met mij na acht maanden van scheiding. We leven gelukkig zoals vroeger en onze zoon is gelukkig. Alles werkt goed voor mij.
    Ik zal de wereld van jouw goede werken meneer blijven vertellen. God blijft u gebruiken om de mensen van deze wereld te helpen.

    God okosu zei ook dat hij veel andere problemen kan oplossen
    - Een gebroken huwelijk terugbouwen
    - Breng je ex terug
    - Helpt goed werk te krijgen
    - Een loterij winnen
    - Genezen van veel ziekten
    En vele andere goede werken.

    • Dani

      31 januari 2016 11:24

      Hoi Anne,

      Ik begrijp je schaamte eigenlijk wel. Ik heb zelf epilepsie en na mijn aanvallen ben ik erg 'kinderlijk'. Hiervoor heb ik mijzelf ook lang geschaamd. Totdat ik er eigenlijk achter kwam dat ik mij niet schaam voor wie ik ben, maar omdat ik gewoon pech heb. Probeer je dat eens voor te stellen: schaam jij je voor jouw vader als persoon? Of schaam jij je voor wat er soms met hem gebeurt? Je vader is niet zijn ziekte, hij heeft een ziekte.
      Ik denk dat je dit best mag zeggen tegen jouw vader. Het is ook voor jou niet fijn. Probeer jezelf er wel bewust van te zijn dat als mensen vervelende opmerkingen maken, dit heel veel negatiefs zegt over hen en niet over jou of jouw vader. Wellicht helpt het je wel om eens met je vader hierover te spreken.
      Het feit dat je zegt dat jij het vervelend vindt dat je je voor jouw vader schaamt, zegt ook dat je veel om hem geeft. Schaamte mag er zijn, maar de enige manier om goed met gevoelens om te gaan is door ze bespreekbaar te maken en door te accepteren dat ze er zijn.

      Sterkte!

      • Beenie

        19 juni 2015 17:55

        Ik kan het me voorstellen en goed ook. Ik ben nu 30 en heb mij als kind wel eens geschaamd voor mijn moeder maar dat ging ook meer gepaard met bezorgdheid. Mijn moeder heeft ook epilepsie en nu ze in de overgang is is ze tijdens haar aanvallen ook incontinent. Daar schaamt ze zich voor en zegt daar ook niks over tegen niemand. Soms denk ik ook dat als degene met epilepsie zich niet schaamt of niet zo over komt dat dan de buitenwereld of de naasten zich er ook relaxter onder voelen.

        • Jordy

          29 juli 2010 02:39

          hey anne,
          ik heb ook epilepsie maar ik word in 1sec heel agressief en daarna weet ik er niets meer van.
          ik vind het ook heel vervelend dat ik het heb maar het vervelendste is dat mensen zich schamen voor me als ze bij me lopen of bang zijn voor mij. vooral als mijn vrienden bang zijn is het irritant!
          probeer je alstublieft niet te schamen voor je vader want het is echt hard voor hem :( ik weet waarvan ik spreek...

          • s.

            20 juli 2010 17:46

            Heey.

            Mijn vader heeft ook epilepsie en ik heb er net zoals jij heel erg veel moeite mee.
            Ik schaam me ook voor mijn vader maar ben bang om het te zeggen. Ik zoek iemand om mee te praten. Misschien kunnen we via msn elkaar helpen?

            x s.

            • Sofie

              19 januari 2009 21:19

              Hoi Anne,

              Ik las net je verhaal over je vader en het feit dat jij je een beetje schaamt voor hem als hij weer een epilepsie-aanval krijgt. Ik heb een vraagje voor je.

              Ik werk voor het Belgische weekblad Flair en ben op zoek naar een jonge vrouw zoals jij. Iemand die om een of andere reden geen perfecte relatie heeft met haar ouders maar die zich daar niet helemaal goed bij voelt. Want je ouders die moet je respecteren, wat er ook gebeurt.

              Zou jij het zien zitten om (helemaal anoniem) aan dit artikel mee te werken?
              Je kunt me bereiken via s.desmet@flair.be.

              Groetjes,

              Sofie De Smet
              Redactrice Flair Belgie

              • Kayleigh Brand

                19 september 2008 00:56

                Hoi Anne,

                Ik snap dat je het vervelend vind, dat andere er naar kijken of vervelende opmerkingen maken.
                Maar probeer je in te leven in je vader op dat moment, het is voor hem zeker niet makkelijk om dat in het openbaar te krijgen.
                Bewonder hem op het feit dat hij toch naar buiten gaat, je weet immers niet wanneer hij zo'n aanval krijgt.

                Je houd van je vader, en ik vind het heel goed dat je er voor hem bent.
                Maar waarom schamen? Hij is je vader, en kan er zelf niets aan doen.

                Wat doe jij op het moment dat hij in het openbaar zo'n aanval krijgt?

                Heb jij met je vader er wel eens over kunnen praten, over zijn gevoelens en jou gevoelens?

                Groetjes,
                Kayleigh Brand

                • André

                  19 augustus 2008 17:12

                  Waarom schamen,ieder mens heeft zijn aardig en eigenaardigheden.Ik heb respect voor m\'n vader dat die wil wandelen en juist met mij. Mijn vader en mijn broer hadden beiden last van epelepsie, heb me nooit geschaamd hier over en vond het heel erg zielig voor hen, zij ziek en ik gezond

                  • Syl

                    02 juni 2008 17:05

                    hallo anne
                    misschien heb je steun aan het volgende boek: het is een zogenaamde grafische roman (soort stripboek). Het heet Vallende Ziekte. de schrijver beschrijft hierin heel persoonlijk zijn ervaringen met zijn oudere broer die epileptie heeft.
                    Epileptie had een grote invloed op alle gezinsleden en schaamte was zeker een emotie die bij iedereen wel bij tijd en wijle aanwezig was (niet gek ook want het is een hele normale emotie die soms de kop op steekt). Misschien heb je steun of troost bij het lezen van dit boek. Er zijn inmiddels 2 delen en beide zijn prachtig en indrukwekkend. De schrijver heet: David B
                    ISBN-13: 9789045000596

                    • olga

                      06 september 2006 17:15

                      Beste Anne, mijn zus heeft ook epilepsie en zij heeft wel vaker "grote aanvallen" waarbij ze dan inderdaad wel met haar armen en benen tekeergaat. Ikzelf schaam me er dan niet zelf voor als het gebeurt, maar ik ben er wel als de dood voor dat ze er een krijgt als ik alleen met haar ben, vooral toen we alletwee nog wat jonger waren. Ik was namenlijk vaak diegene die haar vond als ze er een had. Het was zelfs zo dat ik op een gegeven moment echt bang voor haar was en echt niet meer alleen met haar durfde te zijn. Met als gevolg dat ik niet meer met haar overweg kon en me steeds meer afzonderde van haar, totdat ik zelf een aanval kreeg, nu drie jaar geleden. Zelf heb ik maar een aanval gehad en hoop dat het daar ook bij blijft. Mijn relatie met mijn zus is daardoor echt een stuk verbeterd. Ik snap dat jij je er soms ervoor schaamd maar denk er dan aan dat dat komt doordat er veel mensen zijn die er gewoon niets van af weten en dan meteen met een oordeel klaar staan. Sterkte en groetjes.

                      .
                      - Advertentie -
                      - Advertentie -