Victor (33 jaar) heeft diabetes type 1. Een variant waarbij hij zijn leven lang insuline moet spuiten.
Gezondheidsplein is een informatieve website over gezondheid. De gezondheidsinformatie op deze website staat los van eventueel getoonde advertenties.
Verhaal door Victor (33)
Victor (33 jaar) heeft diabetes type 1. Een variant waarbij hij zijn leven lang insuline moet spuiten.
Mijn puberdochter van bijna 16 voelde zich al een tijdje minder fit, had veel dorst en viel erg af. Van de week naar de huisarts en we konden direct door naar het ziekenhuis. Diabetes type 1. Dat kwam wel even binnen, het bericht dat je kind ziek is en nooit meer beter zal worden. Zelf heeft ze het ontzettend moeilijk op het moment. Ze is ongelooflijk boos op de situatie en heel verdrietig dat haar dit moet overkomen. Desondanks vind ik dat ze het echt heel goed doet. Ze heeft al zelf leren meten en prikken en doet echt haar best om de diabetes onder controle te krijgen. Accepteren kan ze het nog niet. Ze schaamt zich ook enorm en durft het ook niet te vertellen op school, maar daar zal ze toch echt overheen moeten. Op dit moment is het allemaal gewoon nog heel erg moeilijk, vooral voor haar, maar moet zeggen dat het mij ook niet in de koude kleren is gaan zitten.
Ik heb 48 jaar diabetes type 1 en weet dus wat het is, ik word 64 jaar.
Ik wil best ervaringen delen. Ik ben Nederlander, maar woon sinds 4 jaar in Polen met mijn Poolse vrouw. Laat maar weten of je wilt dat ik wat meer vertel over wat ik heb meegemaakt, om elkaar te steunen etc.
Ik ben Meta, 17 lentes jong en sinds mijn tiende diabetespatiënt. Ik was toen altijd moe, sprak weinig af met vriendinnetjes omdat ik na school wilde slapen en 's middags op school moest ik ook echt mijn best doen om wakker te blijven. Ook had ik constant dorst en viel ik in korte tijd veel af. Bovendien kon ik opeens het bord niet meer lezen. Voor mijn moeder genoeg redenen om naar de dokter te gaan. Bloed geprikt en jawel hoor, een veel te hoge bloedsuikerspiegel. Daar begon de achtbaan van onderzoeken. Ik heb een paar dagen in het ziekenhuis gelegen. Dat waren ook de moeilijkste dagen. Ik moest opeens accepteren dat ik een ongeneeslijke ziekte had en dat ik elke dag moest letten op mijn eten en elke dag moest prikken. Mijn onbezorgde leventje stond op zijn kop. Ik kon er zelf niks aan doen en dat zorgde voor een gevoel van onmacht. Na die paar dagen in het ziekenhuis was mijn bloedsuikerspiegel weer redelijk onder controle en wist ik hoe ik moest meten en spuiten en wat ik moest doen bij een hypo en een hyper. Op school heb ik het toen aan de klas uitgelegd en ik ben er gelukkig nooit om gepest of buitengesloten. Wel werden er af en toe grapjes gemaakt. In het begin vond ik dat niet leuk, maar nu kan ik er zelf ook af en toe een grapje over maken.
Ik doe gewoon alles wat iedereen ook doet. Wel moet ik elke dag rekening houden met mijn diabetes, iedere dag weer opnieuw en daar baal ik wel eens van. Gelukkig heb ik weinig last van hypo's en hypers en gaat mijn omgeving er goed mee om. Het vervelendst vind ik docenten die het ondanks uitleg niet helemaal begrijpen. Soms moet ik op de gang gaan staan als ik iets moet eten of als ik moet prikken. Dat vind ik niet fijn, want dan wordt het zo benadrukt dat ik een klein beetje anders ben. Een pomp wil ik niet, dat lijkt me vervelend. Ik heb geen moeite met de spuit.
Hallo.
Moeder van een zoon met diabetes type 1.
Heb zelf geen diabetes, maar mag wel vertellen als moeder zijnde van en zoon met diabetes, dat je als moeder ook 24 uur per dag daar mee bezig bent.
Mijn zoon woont nog thuis met zijn vriendin, en leef nou wel een suk rustiger, maar toch.
Je wilt die zorg niet zomaar afstaan, want je bent er aan gewend.
Onze zoon heeft vaak last van heftige hypo's.
Vooral s'nachts.
Dat brengt extra veel zorg mee, want je bent altijd er mee bezig, van gaat het wel goed.
Ik hoop dat ze daar nog eens een goede oplossing voor uitvinden,dat ze op een of andere manier een alarmpje krijgen, van hee je bloedsuiker wordt te laag,daar moet je even iets aan doen.
Zou een stuk makkelijker leven voor een diabetes patient, en de mensen die daarom heen mee leven.
Groetjes van een zorgzame moeder.
Hallo.
Moeder van een zoon met diabetes type 1.
Heb zelf geen diabetes, maar mag wel vertellen als moeder zijnde van en zoon met diabetes, dat je als moeder ook 24 uur per dag daar mee bezig bent.
Mijn zoon woont nog thuis met zijn vriendin, en leef nou wel een suk rustiger, maar toch.
Je wilt die zorg niet zomaar afstaan, want je bent er aan gewend.
Onze zoon heeft vaak last van heftige hypo's.
Vooral s'nachts.
Dat brengt extra veel zorg mee, want je bent altijd er mee bezig, van gaat het wel goed.
Ik hoop dat ze daar nog eens een goede oplossing voor uitvinden,dat ze op een of andere manier een alarmpje krijgen, van hee je bloedsuiker wordt te laag,daar moet je even iets aan doen.
Zou een stuk makkelijker leven voor een diabetes patient, en de mensen die daarom heen mee leven.
Groetjes van een zorgzame moeder.
Ik ben Meta, 17 lentes jong en sinds mijn tiende diabetespatiënt. Ik was toen altijd moe, sprak weinig af met vriendinnetjes omdat ik na school wilde slapen en 's middags op school moest ik ook echt mijn best doen om wakker te blijven. Ook had ik constant dorst en viel ik in korte tijd veel af. Bovendien kon ik opeens het bord niet meer lezen. Voor mijn moeder genoeg redenen om naar de dokter te gaan. Bloed geprikt en jawel hoor, een veel te hoge bloedsuikerspiegel. Daar begon de achtbaan van onderzoeken. Ik heb een paar dagen in het ziekenhuis gelegen. Dat waren ook de moeilijkste dagen. Ik moest opeens accepteren dat ik een ongeneeslijke ziekte had en dat ik elke dag moest letten op mijn eten en elke dag moest prikken. Mijn onbezorgde leventje stond op zijn kop. Ik kon er zelf niks aan doen en dat zorgde voor een gevoel van onmacht. Na die paar dagen in het ziekenhuis was mijn bloedsuikerspiegel weer redelijk onder controle en wist ik hoe ik moest meten en spuiten en wat ik moest doen bij een hypo en een hyper. Op school heb ik het toen aan de klas uitgelegd en ik ben er gelukkig nooit om gepest of buitengesloten. Wel werden er af en toe grapjes gemaakt. In het begin vond ik dat niet leuk, maar nu kan ik er zelf ook af en toe een grapje over maken.
Ik doe gewoon alles wat iedereen ook doet. Wel moet ik elke dag rekening houden met mijn diabetes, iedere dag weer opnieuw en daar baal ik wel eens van. Gelukkig heb ik weinig last van hypo's en hypers en gaat mijn omgeving er goed mee om. Het vervelendst vind ik docenten die het ondanks uitleg niet helemaal begrijpen. Soms moet ik op de gang gaan staan als ik iets moet eten of als ik moet prikken. Dat vind ik niet fijn, want dan wordt het zo benadrukt dat ik een klein beetje anders ben. Een pomp wil ik niet, dat lijkt me vervelend. Ik heb geen moeite met de spuit.