Gezondheidsplein is een informatieve website over gezondheid. De gezondheidsinformatie op deze website staat los van eventueel getoonde advertenties.

Omgaan met een borderliner: leer je eigen grenzen stellen

Borderline persoonlijkheidsstoornissen bestaan in heel veel verschillende vormen en gradaties. Niet zelden brengt het weer andere stoornissen of gedragsproblemen met zich mee die ook weer aandacht vereisen. Bovendien is elk persoon anders. Maar, mensen die een borderlinepatiënt in de familie of vriendenkring hebben, zullen beamen dat de relatie lastig kan zijn. 

Mensen met borderline zien anderen vaak heel zwart-wit: of je bent geweldig, of ze hebben een hekel aan je. Als je geweldig bent, kun je worden overladen met aandacht en hulpvragen. En dan is het heel moeilijk om grenzen te stellen en aan te geven dat je niet elke dag gebeld wilt worden. Zeker als het iemand is om wie je veel geeft. Als je niet voldoende aandacht geeft, kan de borderliner zo teleurgesteld raken dat je plots volledig hebt afgedaan.

Heb je iemand in je naaste omgeving met borderline en herken je bovengenoemde problemen? Zo ja, heb je dat kunnen oplossen? Of heb je zelf borderline en vind je het moeilijk om met je omgeving om te gaan?

Terug naar het begin

Reacties

  • Mister Q

    18 februari 2020 17:57

    Inmiddels ben ik gescheiden van een vrouw waar ik negentien jaar mee geleefd heb. Pas sinds een jaar besef ik dat ik met een vrouw geleefd heb die sterke symptomen van borderline vertoond. Ze was altijd al wat apart, had geen sociale contacten, meed mijn familie en vrienden en was heel erg op zichzelf gericht. Ze was ondoordringbaar in haar gedachtegang en liet hier ook niets over los. Ze heeft geen enkele werkgever zonder ruzie verlaten, nam nooit goedbedoelde adviezen aan (dit zag zij als betuttelen of brainwashen) en deed dan juist het tegenovergestelde. Ze was stik jaloers op mijn salaris en baan, conflicten waren nooit haar schuld en ze haalde regelmatig trucjes uit waardoor je enorm ging twijfelen wie er nu schuld had. Ze loog en bedroog dat het een lieve lust was, maar ondanks dit alles hield ik zielsveel van haar. Ik heb me meerdere keren aan de buitenwereld voor haar gedrag verontschuldigd.

    Ze heeft een afschuwelijke jeugd gehad met een moeder die haar compleet negeerde en een vader die alcoholist was. Twee jaar geleden zijn haar ouders binnen zeer korte tijd beiden overleden en plots wilde ze haar ‘vrijheid’ terug binnen een huwelijk en met twee kinderen. Dat is nooit besproken maar het werd gewoon uitgevoerd; ze ging volledig haar eigen weg, het gezin leek niet meer te bestaan. Uiteindelijk ging het helemaal fout toen bleek dat ze vreemdging; bewijs na bewijs leverde ik aan (condooms, afwijkend gedrag, vreemde aankopen, hotelboekingen overdag) en ze ontkende gewoon glashard. Pas na een zeer heftige confrontatie gaf ze toe, maar ze ging daarna wel gewoon door met vreemdgaan. Uiteindelijk heb ik de stekker eruit getrokken.

    Hierop volgde helaas een vechtscheiding. Ze stuurde de politie en de kinderbescherming op me af nadat ze het huis verlaten had en de kinderen vier maanden vrijwel compleet genegeerd had. De enige beschikbare huurwoning weigerde ze, ze verzweeg haar eigen bankrekeningen bij het verdelen van de boedel, kortom; bittere ellende. Toen ik dacht dat alles afgewikkeld was begon de ellende opnieuw: de uitvoering van het convenant. Ik heb in oktober professionele hulp gezocht en het advies gekregen: strikt aan het convenant houden, minimale en vooral heldere en simpele communicatie. Ook dat gaat fout; continu zoekt ze de grenzen op. Ze interpreteert dingen ineens anders, zelfs na een bezoek aan de advocaat werd ze op haar nummer gezet door hem. Uit wraak zit ze de volgende dag dan weer bij de politie om aangifte van iets onzinnigs tegen mij te doen. Voorgestelde schema’s voor de voogdij stuurt ze retour met twaalf aanpassingen die tegen het convenant indruisen. Na driftig mailverkeer over en weer kom je dan uiteindelijk weer op het oorspronkelijk toegezonden schema uit.

    Toestemmingsformulieren voor reizen naar het buitenland met de kinderen houdt ze tot het laatste moment vast en tekent ze vervolgens maar half. Als het mij een keer slecht uitkomt de zorg voor de kinderen op mij te nemen geeft ze zelf aan dat niet te kunnen opvangen, maar gaat vervolgens de opvang die ik zelf regel torpederen. Als ik vervolgens aangeef mijn afspraak wel te annuleren biedt ze plots aan te willen ruilen.

    Mijn omgeving bemoeit zich er onderhand ook mee en geeft aan dat ik het convenant niet té strikt moet interpreteren omdat dit een hel voor beiden wordt. Prompt verzoekt ze mij om dagen die haar slecht uitkomen over te nemen in plaats van te ruilen. Een ‘modus operandi’ heb ik nog niet gevonden. Als ik me strikt en letterlijk aan het convenant houd heb ik om de haverklap een conflict. Mijn omgeving kijkt me inmiddels vreemd aan. Als ik een beetje meebeweeg maakt ze direct misbruik van de situatie. Wat is raadzaam? Ik heb nog acht jaar ‘voor de boeg’ voordat de jongste volwassen is.

    • Flipper

      17 januari 2020 21:00

      Ik heb een zus van 51 jaar en telkens is de relatie aan/uit. Zoals velen hier aangeven is de andere partij steeds schuldig aan de ellende. Omdat ze mijn zus is, hielp ik haar telkens uit liefde, maar daar is nu weer een abrupt einde aangekomen. Ik heb haar financieel bijgestaan tijdens haar schuldsaneringstraject. Ik geef toe dat het geen lolletje is, maar mijn zus weet altijd op een of ander manier schulden te maken, maar niet op te lossen. Zo heeft ze mij 2 maanden geleden 800 euro op een slinkse manier afhandig gemaakt. Mijn fout, want ik wist dat ze borderline heeft en financieel niet te vertrouwen is. Toen ik haar hiermee confronteerde wilde ze niets horen, want een andere persoon was schuldig. Ik werd zelfs verweten een krent te zijn en alleen troep aan haar gaf. Een bezoek wilde ze niet meer, maar ze zat wel telkens te klagen over haar situatie en lichamelijke klachten. Nadat ze me weer beledigde en in mijn kern wist te raken, heb ik de relatie met haar beëindigd. Het werd me te veel en ik kon niet meer fatsoenlijk slapen of functioneren. Ze wist me precies te raken, terwijl ik een persoon ben die geen munitie verzamelt en snel vergeet. Hoewel het een ziekte is, wil ik niet daar aan lijden. De borderline persoon is zeer goed in het vergaren van ellende en als het uitkomt over te dragen op een naaste. Sorry dat ik het moet zeggen, maar mijn ervaring leert: Links laten liggen en niet meer proberen te helpen, het is niet de moeite waard.

      • Huib

        22 januari 2020 14:06

        Beste Flipper,
        Het is inderdaad heel lastig om om te gaan met een borderline zus. Eén van de kenmerken is aandacht trekken. Veel alcohol gebruik, veel te hard rijden, zichzelf snijden, veel seks enzovoorts. Zo te lezen is dat bij jouw zus het geld. De aandacht die zij krijgt door haar financieel gedoe is eigenlijk een schreeuw om aandacht, geborgenheid, veiligheid. Het tegenover gestelde bereikt zij omdat jij dat moeilijk kan zien. Dat is niet erg maar wel lastig voor jullie beiden. Zij vraagt op een zeer speciale manier om aandacht en jij zit in de sfeer van "stank voor dank!!" Beiden zijn dus negatief. Door haar ziekte zit zij in een soort van paradox. Wat zij NIET wil, dat veroorzaakt zij. Begrijp je het nog? Lees o.a. hieronder het verhaal van Jeroen en mijn reactie hier op.

        Borderline is een ziekte en dan heb je de keuze om op afstand naar deze ziekte te kijken of je in deze ziekte te verdiepen (er op ingaan dus). Bij het laatste zou je bijvoorbeeld heel duidelijk kunnen stellen (desnoods met de vuist op tafel) dat zij geen geld meer van je krijgt/mag lenen maar dat je wel een arm om haar heen slaat om haar veiligheid e.d. te geven. Dit is voor jou lastig omdat je wilt reageren als een "normaal" mens, maar dat is bij een borderliner niet mogelijk. Dan bereik je helemaal niets. Sterker nog de woordenwisseling loopt alleen maar op richting escalatie. Dus als je vanuit de ziekte reageert bereik je haar. Dat noemen ze het reguleren van de ziekte. Dan kan je ermee leren omgaan. Die keuze heb je, Flipper!

        Als je vanuit de ziekte met haar omgaat is de kans aanwezig dat zij aan zelfreflectie gaat doen. Borderliner blijf je je hele leven. Ik wens altijd iedere borderliner toe dat zij aan zelfreflectie (kunnen) gaan doen. Het is de enige manier dat ook de borderliner haar ziekte kan gaan reguleren. Een hele krachtige daad!

        Ik hoop dat je de kwetsingen in jouw richting nu begrijpt. Als je lijdt onder deze ziekte van je zus is het goed je plek te bepalen. Hoe gek het ook klinkt heb jij ook een verantwoordelijkheid naar je zus als je met haar om wil gaan. Als je dus met een borderline zus wilt omgaan zal je je ook moeten verdiepen in haar ziekte. Anders blijft het allemaal van hetzelfde. Woordenwisselingen die uitgroeien tot escalatie en verwijdering /scheiding.

        Sterkte,
        Huib

      • Gerhody

        01 januari 2020 23:58

        Sinds maart heb ik problemen met mijn dochter en dit is uitgelopen tot een ernstige situatie. Ik weet niet of ze borderline heeft, maar mensen vertellen mij dat het erop lijkt.

        • Huib

          04 januari 2020 16:05

          Dank voor je bericht. Het bericht bevat echter weinig informatie. Wil je dit forum wat meer schrijven over het gedrag van je dochter?

        • Jeroen

          18 december 2019 02:26

          Hoi, ben nu 4 jaar geleden gescheiden en gelukkig co-ouderschap. Mijn ex vertoonde tijdens onze relatie al symptomen van borderline, maar nu wij uit elkaar zijn is dit toegenomen. Ze maakt mij financieel kapot middels allerlei rechtszaken. Ze geeft ook toe dat dat haar bedoeling is. Ze kan het niet hebben dat ik het nu zo goed voor elkaar heb, dit zijn haar woorden.

          Zij krijgt steeds een advocaat van onvermogen en ik helaas niet. Mijn advocaat is niet de allerbeste en verliest het vaak tegenover haar advocaten. Haar advocaten zijn van een ander kaliber dan de mijne. Ik kan echter niet een hele goede/dure betalen. Kijken wie zijn portemonnee dit het langst volhoudt is haar favo uitspraak. Ik heb gekozen voor een scheiding, maar zij vertelde blij te zijn dat ik de stap heb gezet. Heb brieven en appjes waarin ze aangeeft blij te zijn met de scheiding en nu alweer jaren gelukkig is. Wij beiden hebben een nieuwe relatie. Zij heeft echter verschillende relaties gehad en de laatste relatie is 5x uit en aan geweest.

          Ze werkt niet meer, liegt veel. Zelfs als ik appjes heb als bewijs van haar leugens. "Ik wist niet wat ik deed" is vaak haar antwoord als ik, of mijn advocaat haar confronteer met de leugens. Vaak dreigt ze onze dochter iets aan te doen, wanneer ik iets doe wat haar niet zint. Ook deze dreigementen doet ze af als onzin en ik zat niet lekker in mijn vel zegt ze dan.. Ze zegt bij verschillende advocaten en instanties dat ik haar bedreig en dat ze al jaren in angst leeft. Echter bewijzen appjes van haar waarin ze mij Jeroentje, lieve ex man en schatje noemt het tegendeel. Ook heeft ze mij wel eens gevraagd of ik intiem met haar wil zijn. Ze spreekt zichzelf constant tegen, maar ook dan heeft ze haar smoesjes klaar. Dring echt nergens meer mee tot haar door.

          Ze maakt ruzie met veel mensen en wisselt veel van vrienden. Ik kan dus ook niet echt met vrienden van haar praten over haar. Met onze gezamenlijke vrienden van vroeger gaat ze niet meer mee om.

          Ik ben al regelmatig bij onze huisarts geweest ivm zorgen over onze dochter en over mijn eigen gezondheid. Ik ben niet overspannen, maar ben aardig stressvol het laatste jaar.

          Waarom ik dit allemaal vertel? Ik weet het gewoon niet meer. Ik zoek hulp qua advocaten, rechtszaken, onze dochter, mijn ex en mijzelf. Ik wilde scheiden, omdat ik murw was, ik was moe van het ruzie maken met haar, steeds die strijd, vaak huilend boven het bed gehangen van onze dochter en dacht, ik ga weg bij haar. Steeds bood ik weer excuses aan voor de ruzies en maakte ik het goed. Vooral met cadeaus maakte ik het goed. Moest er niet aan denken mijn dochter niet meer te zien. Godzijdank heb ik uiteindelijk wel co-ouderschap gekregen. Ook hier dreigt ze vaak mee. Ik wil een omgangsregeling roept ze dan. En desnoods lieg ik alles aan elkaar zegt ze dan.

          Momenteel zit ik weer in een strijd betreft kinderalimenatie. Ze wil steeds meer en probeert dit steeds middels een andere advocaat voor elkaar te krijgen. Conform de wet en regels betaal ik kinderalimenatie en de bedragen die ze eist krijgt ze ook niet hoor. Waar haar het om te doen is, is mij weer op advocaatskosten te jagen. De teller dit jaar staat al op €5.000.

          Heeft iemand tip of advies wat ik kan doen? Alle hulp is welkom.

          • Huib

            04 januari 2020 16:01

            Beste,

            Ik ben partner geweest van iemand met borderline en heb mij toen erg verdiept in deze aandoening. Ik heb geleerd om vanuit borderline contact proberen te leggen. Daarmee bedoel ik dat je steeds in de gaten moet blijven houden dat je met iemand in gesprek bent die ‘ziek’ is. Het vergt veel van jezelf om continu te beseffen dat zij ziek is en dat ze daar zelf het meeste last van heeft. Je hebt beiden veel last van deze aandoening.

            Uit je schrijven merk ik dat je nog steeds om haar geeft, klopt dat? Jullie hebben beiden een andere relatie, maar de grote vraag is of je nu gelukkig bent in deze relatie. Buiten jullie dochter ben je nog steeds veel met haar bezig. Zoals je waarschijnlijk wel weet heeft borderline diverse kenmerken. Een belangrijke hiervan is verlatingsangst. Zij wil niet verlaten worden en wil geborgenheid en veiligheid voelen van een partner. Wanneer ze je uitscheldt is dit dus eigenlijk een schreeuw om geborgenheid en veiligheid. Dat is natuurlijk lastig te begrijpen voor een normaal mens zoals jij. Wanneer ze je uitscheldt wil ze dat jij je arm om haar heen slaat en zegt; ‘Kom maar bij mij, bij mij ben je veilig!’ Als je dit kunt doen, terwijl je haar eigenlijk de les zou willen lezen, dan begrijp je deze aandoening.

            Ze heeft borderline, maar ze is het niet! Ze is een gezond mens totdat haar gedachten en emoties haar leven overnemen. Ook de partner moet een andere rol gaan spelen zodra de borderline in haar gedachten en emoties schiet. Meestal liggen er traumatische ervaringen ten grondslag aan het begin van irritaties, die uiteindelijk uitgroeien tot iets waardoor een gesprek niet meer mogelijk is. Jij zou zo verstandig moeten zijn om te zeggen: ‘We nemen nu een time out om alles even tot rust te laten komen, even naar een andere kamer gaan.’ Als dat niet lukt dan moet je weggaan, bijvoorbeeld naar vrienden. Het probleem bij weggaan is natuurlijk wel dat jij haar verlatingsangst oproept en dit is het laatste dat zij wil.

            Wat jij absoluut niet goed gedaan hebt is de ellende naar jezelf toetrekken. Daarmee geef je haar het gevoel dat zij het goed doet en jij fout bent. Het gevolg hiervan is dat zij het gevoel krijgt dat er niets aan haar mankeert. Ondertussen word jij steeds zieker omdat je steeds meer zaken naar je toetrekt die niet bij jou horen. Hierdoor word jij leeggezogen, het gaat ten koste van jouw welzijn. Bij iemand met borderline moet je heel duidelijk je grenzen aangeven. Dit heb jij nagelaten en dat is jammer.

            Dat alles misgaat bij haar is verklaarbaar. Zij is op zoek naar geborgenheid en veiligheid en kan dit nergens anders vinden omdat haar ziekte ertussen staat. Heel zielig eigenlijk. Degene die in de gaten heeft hoe de ziekte in elkaar steekt en hoe je hiermee om kan leren gaan scoort dus bij haar. Je schrijft dat de borderline is toegenomen na de scheiding vier jaar geleden. Dit zou heel goed het paradoxale gedrag kunnen veroorzaken. Wat je niet wil dat creëer je; jij moet lijden voor het beëindigen van de relatie. Dat zijn de advocaat zaken; jij moet gestraft worden. Tevens is dit voor haar een manier om ‘contact’ te houden, een laatste strohalm. Ze creëert nu eigenlijk een situatie die ze niet wil. Een ander kenmerk is eigenwaarde; ze heeft zeer waarschijnlijk een slecht zelfbeeld. Iedereen heeft het in haar ogen beter dan zijzelf, dus ook jij. Dit kan haar verzet verklaren. Als je weinig eigenwaarde hebt wil je aan de buitenwereld laten zien dat je juist veel eigenwaarde hebt. Een leugen naar jezelf dus.

            Ik kan over dit onderwerp veel vertellen, ik heb nu wat zaken aangestipt. Het gaat erom dat je inziet waar het eigenlijk om gaat. Het gaat niet om de advocaat zaken, het gaat niet om je dochter, niet over je huidige relaties en niet over stress. Het gaat over het inzicht in de aandoening borderline. Als je het inzicht krijgt dan weet je hoe je hiermee om moet gaan, maar of dit lukt is natuurlijk een tweede. In feite moet jij jezelf losmaken van deze aandoening, je er niets van aantrekken wat je allemaal over je heen krijgt. Het is niet jouw probleem, maar het probleem van je ex.

            Ik heb nog helemaal niet genoemd dat iemand met borderline natuurlijk ook een taak heeft in een relatie. De grootste ‘voorwaarde’ van iemand met borderline in de relatie is de wil om zelf-reflecterend te zijn. Als deze wil ontbreekt is een relatie nagenoeg onmogelijk. Dan is het een kwestie van tijd voordat de relatie weer in elkaar stort. Ik denk dat dit ook aan de orde is in haar huidige relatie(s).

            Ik heb maar weinig aangestipt, schrijf me maar of ik onzin heb geschreven. Of geef wat meer details om dieper op de zaak in te kunnen gaan. Dank voor je schrijven en sterkte in deze stressvolle periode.

            • Jeroen

              09 februari 2020 03:06

              Hoi Huib,
              Nee ik geef absoluut niet meer om haar. Ze is de moeder van onze dochter en verder is ze niks meer voor mij. Ik het begin had ik nog wel enig gevoel voor haar. Niet gevoel van houden van of verliefdheid hoor. Ik wilde wel dat ze het goed had. Als zij het goed had heeft mijn dochter het ook goed was mijn gedachte.
              Ik heb nu een goede stabiele relatie, woon 2 jaar samen en ben gek op mijn vriendin. Een heel ander type dan mijn ex. En niet geheel onbelangrijk mijn dochter is gek op haar en zij op mijn dochter.
              De reden dat ik nog veel bezig ben met mijn ex is, omdat zij mij het leven zuur maakt via rechtszaken en advocaten. Ook brengt ze allerlei verhalen de wereld in over mij. Van mishandelingen, angst voor mij tot aan het feit dat ik mijn dochter niet onderhoud. Ook is ze steeds meer bezig onze dochter tegen mij op te zetten. Door bijvoorbeeld spullen achter te houden of zeggen dat ik afspraken niet na kom. Wanneer ik mijn dochter dan woensdag krijg en zei vraagt waarom ik bijvoorbeeld haar turnpakje niet aan de deur heb gehangen. Dit heb ik wel gedaan, maar haar moeder houdt het pakje een week lang achter en zegt dan: papa komt zijn afspraken weer eens niet na. Eerst al niet aan mama en nu ook al niet aan jou.

              Een arm om haar heen slaan zal ik niet kunnen. Ik wil haar echt wel helpen, maar ik dring niet tot haar door. Alles wat ik zeg wuift ze weg en is niet waar. Zelfs als ik haar haar eigen appjes laat lezen. Ze gelooft echt in haar eigen leugens en verhalen.
              Ik merk wel dat wanneer ik haar zin geef er weinig aan de hand is. Er komen nu echter dingen voor waarin ik haar gewoon niet gelijk of haar zin kan geven.
              Ik stribbel tegen zeg maar en dat is ze duidelijk niet gewend. Altijd gaf ik toen betreft de kinderalimentatie bijvoorbeeld. Steeds wilde ze meer en gaf ik meer om de rust maar te bewaren. Wilde haar niet kwaad maken. Bang voor wat zou komen. Ze heeft wel eens geroepen, als ik mijn zin niet krijg dan verzin ik dingen over jou. Dat is dus begonnen met het verhaal dat ik haar bedreig of dat ze in angst zou leven. En nu verzint ze dus zelfs dingen tegenover mijn dochter. Voor uitjes is bijvoorbeeld geen geld meer dankzij papa. Wel verwent ze zichzelf met van alles. Van botox behandelingen, hele lichaam met tatoeages, vaak uit eten tot aan wellnes weekendjes enz. Daar valt het stukje wat je noemt over zelfbeeld op zijn plek.

              Het inzicht krijgen wat je noemt lukt mij totaal niet. Ik blijf bezig mij te verdedigen en verantwoorden. Bij mijn dochter tot aan de advocaten die mij vanuit het hele land benaderen.
              Heb jij enig idee hoe ik haar ervan kan overtuigen dat ze borderline heeft? Ik ben natuurlijk geen specialist, maar alles wijst erop. Of dat ze in ieder geval naar haar zelf gaat kijken?
              Ergens wil ik tot haar doordringen met alle goede bedoelingen. Niet in de laatste plaats voor onze dochter.

              bedankt zover voor je tips en verhaal

          • E

            30 november 2019 04:34

            Hallo,

            Ik ben twinitig jaar oud en mijn zus van 33 jaar heeft borderline. Ik wil graag even mijn frustraties en verdriet kwijt. Mijn zus is nu vijf dagen bij mij en ik word helemaal gek van haar. Ze steelt mijn sokken en drinkt mijn koffie op. Ze voert helemaal niks uit. Ze doet alsof het hier een hotel is en verwacht dat mijn vriend en ik haar rondrijden, op onze kosten. Gelukkig is ze over drie dagen weer weg. Dit is de laatste keer dat ik mezelf zo aan de kant schuif voor haar, maar dit is ook al de zoveelste keer dat ik dat zeg.

            Een paar maanden geleden is ze opgenomen in een psychiatrische inrichting (ze is hier door de politie met spoed naartoe gebracht omdat ze psychotisch was en dacht dat iemand haar wilde vermoorden) en toen wilde ze alleen maar contact met mij en niemand anders van de familie. Vervolgens merkt ze op dat ik haar geen geld ga geven en belt ze mijn zussen, ik verdwijn naar de achtergrond. Vervolgens zegt ze na haar opname haar huur op en gaat bij de ouders van haar vriend (die ze pas twee weken kent) wonen. Dit werkte niet en daarom is ze nu bij mij.

            Als kind heb ik me vaak zorgen om haar gemaakt, ze is meer dan eens vermist geweest. Ze heeft ook al vijf abortussen ondergaan. Na een abortus is ze altijd erg vrolijk en dat raakt me enorm. Een paar jaar geleden heeft ze een baby gekregen die is overleden aan ‘wiegendood’. Dit doet me nog steeds veel pijn en ik moet er vaak aan denken. Toen ik haar laatst vroeg of ze nog veel aan haar kindje denkt dan zegt ze dat ze daar al lang overheen is.

            Dit is een beknopt verhaal over mijn zus. Natuurlijk houd ik ook veel van haar, maar aan de andere kant ga ik er ook aan kapot. Ik vind het afschuwelijk om te zeggen maar vaak heb ik gehoopt dat we een brief binnen kregen waarin stond dat ze overleden was, zodat we kunnen rouwen en het los kunnen laten. We krijgen vaak berichten van haar vriendjes/exen over dat het ineens klaar was tussen hen en mijn zus. Ze waren dan blij dat ze zwanger was en wilden gaan trouwen, maar vervolgens ging ze ervandoor en pleegde abortus. Ze vindt zichzelf dan erg zielig en de man is dan volgens haar de boosdoener. Het is heel erg zwaar.

            Denken jullie soms ook zo over het afscheid willen nemen?

            • Pim

              05 december 2019 20:17

              Beste E,

              Een aangrijpende (beknopte) uiteenzetting over je zus heb je hier gedeeld.
              Ik weet uit ervaring dat je de wanhoop nabij kunt zijn in de omgang met een persoon die kampt met borderline. Dit is bij jou het geval gezien je hoop op een overlijdensbericht van je zus. Deze hoop vind ik erg schokkend; probeer uit deze neerwaartse spiraal te ontsnappen.
              Laat je niet 'gevangen nemen' door de borderline van je zus, hoe gemakkelijk dat ik dit hier ook opschrijf. Haar aandoening en daardoor haar gedragingen is (zijn) erg heftig.
              Maak er serieus 'werk van' je grenzen bij je zus aan te geven (je dient er niet 'aan kapot te gaan'; zoals je zelf schrijft), kies ervoor je eigen inzichten te volgen en probeer niet 'mee te reizen' in de achtbaan waarin je zus zich bevindt. Wordt geen mede slachtoffer van de borderline van je zus. Ze laat al een flink spoor van 'vernielingen' achter zich.
              Dat anderen de boosdoeners zijn van gebeurtenissen in iemands leven die kampt met borderline is een bekend gegeven, maar laat je daardoor niet leiden. Wees heel duidelijk in de communicatie met je zus; dat zou wel eens niet zonder slag of stoot kunnen verlopen.
              Maak afspraken met je vriend over de omgang met je zus, zodat jullie op 1 lijn staan, zodat dat voor je zus duidelijk is en dat ze geen wig kan drijven in jullie relatie, want borderliners zijn erg 'geslepen' en onvoorspelbaar. Borderline is mijn ogen een zeer ernstige persoonlijkheidsstoornis; zeker ook niet gemakkelijk voor de naasten van de borderliner.
              Ik wens jou veel sterkte in de omgang met je zus en probeer weg te blijven van negatieve hoop en gedachten.

              Groet, Pim

            • LA

              20 september 2019 14:55

              Hey,

              Ik heb 1 jaar en 2 maanden een relatie gehad met iemand met borderline. Ze is hiervoor 2 x 18 maanden intensief behandeld en volgens haar eindrapport hiervan genezen. Ze is ondertussen 5 jaar uitbehandeld.

              Toen we elkaar pas leerden kennen ging dit goed. Na een aantal maanden begon ze aan de opleiding ervaringsdeskundige. De combinatie school, stage en werk (ze is massagetherapeute) in combinatie met onze relatie was te zwaar voor haar. Door de opleiding komt volgens mij toch nog een heleboel onverwerkt verdriet naar boven.

              Sinds een aantal weken heeft ze een einde gemaakt aan onze relatie omdat ze zich schuldig voelt naar mij toe. Er waren al wel wat alarmbellen, maar elke keer klampte ik me vast aan haar, waardoor ze nog meer afstand nam. De laatste weken heb ik ontzettend veel gelezen over borderline en bindingsangst. Daardoor vallen alle puzzelstukjes op hun plaats en is het ineens héél herkenbaar voor me! Ik weet nu ook dat ik het niet allemaal op mezelf moet betrekken.

              Nu ik alles véél beter begrijp zou ik graag weten hoe ik het nu het beste aanpak. Ik zou willen weten of ze er zich van bewust is dat er tekenen zijn van borderline problematiek. Ik wil haar ook graag laten weten dat ik er voor haar wil zijn en haar nog ontzettend graag zie, alleen weet ik nu dat ik zeker geen druk mag uitoefenen.

              Hoe ga ik hier het beste mee om?

              • Mai

                20 oktober 2019 21:21

                Hoi,

                Ik heb zelf borderline en ik herken dit heel erg. Als jij er echt voor haar wilt zijn, dan is dát eigenlijk hetgeen waar ze het meest aan heeft.

                Met borderline heb je continu de neiging om jezelf te saboteren. Het zou heel goed kunnen dat ze het uitgemaakt had, omdat haar angst haar vertelt dat anders jij dat gedaan zou hebben, want ze verdient het toch niet dat er iemand is die van haar houdt.

                Borderliners zijn in hun gedrag heel wispelturig met mensen aantrekken en afstoten. En zo ervaren ze zelf ook hun gevoelens. Ze hebben enerzijds heel veel behoefte aan relaties - aan iemand die hen geborgenheid kan geven - maar ze voelen zich zo minderwaardig dat ze denken dat zo'n iemand er niet voor hen is. Ze voelen zich eigenlijk in het diepst van hun ziel een paria. Dit refereert ook naar een hechtingsstoornis. Als ze door wat dan ook in hun jeugd emotioneel verwaarloosd worden, dan groeien ze op met dat gevoel. (Wil niet persé zeggen dat de ouders het slecht hebben gedaan. Het kan ook komen door dingen waar niemand schuld aan heeft.)

                Juist daarom gaat het in relaties zo moeilijk: ze kunnen niet geloven dat er iemand is die onvoorwaardelijk van hen houdt. Dus gaan ze hun partner daarop testen of ze verzinnen zelf allemaal dingen waarvan ze hun partner kunnen beschuldigen. En als de partner het op den duur niet meer trekt, dan kunnen zij tegen zichzelf zeggen "zie je wel dat het aan mij niet besteed is om gelukkig te kunnen zijn!" Ook al is dat gevoel voor hen verschrikkelijk, het is iets wat het meest vertrouwd is voor hen.

                Als je vriendin zo'n behandeling met positieve resultaten heeft kunnen doen, wil dat zeggen dat ze wel enige mate van zelfreflectie heeft en een beetje overwicht heeft op haar gevoelens. Het zal met haar geregeld kunnen escaleren, maar als de emoties geluwd zijn, kan je wel in alle redelijkheid met haar praten.

                Als je tijdens moeilijke periodes uiteindelijk wel beroep kan doen op die gezonde kant van haar, dan kan een relatie met haar best stand houden. Je moet niet over je grenzen heen laten gaan en wie weet is het soms nodig voor jou om een time-out te nemen. Maar als het na een escalatie weer uitgepraat kan worden en er blijven genoeg leuke dingen met haar over, dan kan het voor haar beter uitpakken dan welke therapie dan ook.

                • Huib

                  16 oktober 2019 12:33

                  Hi onbekende,

                  Het is natuurlijk een goede zaak dat je al zoveel weet van borderline. Waar je even bij stil kunt staan is dat er al alarmbellen afgingen. Iemand met borderline leeft vaak in een gesloten wereld met weinig prikkels. Door haar situatie (de combinatie van stage en werk) is haar leven erg gevuld en druk, er zijn dus al veel prikkels in haar leven hierdoor. Zij wil graag wat van haar leven maken en daar mag jij, op afstand, getuige van zijn. Hierbij ligt de nadruk op afstand. Zij geeft aan dat jij voor een bepaalde periode, niet de belangrijkste persoon bent in haar leven. Die afstand past niet bij jou, want jij wil je iedere keer aan haar vastklampen. Je hebt gewoon niet goed in de gaten wat zij eigenlijk probeert te zeggen. Ze zegt “jij bent nu even te veel voor mij” en “hoe dichterbij je komt, hoe meer ik je afstoot”. Om deze herhaling een halt toe te roepen zegt ze dat ze je verlaat omdat ze zich schuldig voelt. Ze heeft geen zin meer om je steeds te moeten afstoten als jij je aan haar vastklampt. Het is dus nu de kunst om haar los te laten.

                  Je kunt haar af en toe een belangstellend berichtje sturen zonder haar te claimen. Je zult zien dat bij haar langzaam steeds meer ruimte komt om iets van jou toe te laten. Laat haar bepalen en verlang niet direct meer van haar want dan stoot ze je weer af. Haar leven is nu bezet, dit is wat ze aankan. Als haar stage en studie minder tijd in beslag nemen komt er weer ruimte vrij, mogelijk voor jou!

                  Je schrijft nu over onverwerkt verdriet, dit is heel goed mogelijk maar dan moet je weten wat die (mogelijk traumatische) ervaringen zijn geweest. Alleen dan kun je verbanden gaan leggen. Mijn advies is: stuur af en toe belangstellende ‘speldenprikjes’ naar haar. Ga haar niet claimen of iets dergelijks, maar laat haar gewoon alleen merken dat je er bent.

                  Als je al veel over borderline gelezen hebt dan weet je ook dat borderline een hersenziekte is. Borderline is niet te genezen, maar wel goed te reguleren. Mogelijk is dit ook waarom zij zo reageert, alleen zij weet hoe ze haar gedrag moet reguleren. Om deze reden bepaalt zij wat ze aankan en wat niet. Dit heeft ze in die 36 maanden mogelijk geleerd. Als het klopt wat ik hier schrijf, dan moet je geweldig blij zijn omdat zij dan heel goed bezig is met het reguleren van haar gedrag.

                  Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Blijf vooral schrijven want dat helpt!

                  Als ik het mis heb, dan heb ik het mis. Ik weet natuurlijk niet wat er allemaal is gebeurd tussen jullie. Wat haar (traumatische) ervaringen zijn etcetera. Ik reageer alleen maar op wat jij schrijft.

                  Succes!

                • Huib

                  03 mei 2019 15:40

                  Beste Ikke 45,

                  Ondanks de weinige info die je geeft wil ik hier wel graag op reageren. Ik heb zelf geen borderline, maar ik weet er wel veel vanaf. Het gedrag van mensen met borderline is afkomstig vanuit eenzaamheid. Ze zijn zelf niet in staat om uit dit isolement te komen en hebben daar anderen bij nodig. Hierdoor belasten zij de mensen die dichtbij staan (in dit geval jij dus) om aandacht te krijgen. Wanneer je dit blijft toestaan dan verlies je jezelf omdat je eigenlijk alleen nog maar voor haar leeft. Je geeft jezelf als het ware weg aan je vriendin. Je wilt haar niet kwijt, maar ondertussen blijft ze inspelen op jouw zwakke punten. Hierdoor kom jij weer in beweging en zo blijft dit patroon in stand. Ik ga ervan uit dat je de waarheid spreekt over deze situatie, dus dat je vriendin echt borderline heeft. Volgens mij kun je best wat vertellen over je ervaringen met haar. Hier kan best het een en ander uitgehaald worden op basis van het gedrag. Wil/kan je wat van deze ervaringen delen? Als je vriendin niet aan zelfreflectie kan doen wordt het een moeilijke zaak om een gelijkwaardige relatie te hebben.

                  Succes!

                  Huib

                  • Ikke 45

                    22 april 2019 09:11

                    Ik heb een meisje leren kennen en die heeft borderline. We voelen ons goed bij elkaar. Zelfs zo erg dat we niet konden wachten om elkaar te zien. Hadden we woensdag afgesproken, dan kreeg ik een bericht of ik niet eerder kon komen.
                    We sms'en van 's morgens tot in de late avond. Ik dacht dat het goed zat. Maar nu sinds een week of 3 hoor ik bijna niets meer van haar. Ik wil me ook niet opdringen dus stuur ik ook bijna geen berichten meer, maar ik mis onze gesprekken wel. Doe ik er goed aan om niets te sturen?

                    • Ikke 45

                      21 april 2019 09:54

                      Ik heb een meisje leren kennen dat borderline heeft. We voelen ons goed bij elkaars aanwezigheid. Zo goed zelfs, dat we niet konden wachten om elkaar te zien. Als we op woensdag avond hadden afgesproken ontving ik een bericht van haar of ik niet wat eerder kon komen. We sms'ten van 's morgens vroeg tot 's avonds laat, ik dacht dat het goed zat tussen ons. Sinds een week of drie hoor ik echter bijna niets meer van haar. Ik wil me ook niet opdringen dus ik stuur bijna geen berichten meer, maar ik mis onze gesprekken wel. Doe ik er goed aan om niets te sturen?

                      • Boyke

                        28 maart 2019 22:56

                        Hoi beste mensen,

                        Alles wat ik hier lees komt mij hoe erg dan ook zo bekend voor. Ik heb vier jaar, van november 2014 tot oktober 2018, een relatie gehad met een op het oog vriendelijke vrouw. Ze heeft twee kinderen toen 7 en 4 jaar. Hun biologische vader was een half jaar voor ik haar kwam overleden.

                        Ik heb haar via een datingsite leren kennen en we hadden gelijk een klik, na twee weken hebben we elkaar ontmoet. Ze was een leuke vrouw en we hebben in de eerste maand afspraken gemaakt. ‘s Avonds zonder de kinderen, want ze wilde eerst kijken of het echt leuk was tussen ons. Nu moet ik zeggen, ik ben van de romantiek en erg gevoelig (is ook mij valkuil geworden) ze vond het erg bijzonder hoe ik in elkaar zit, want zoals zij mannen kent en er mee omging was het puur voor de lust. Ze heeft even geleefd als een lustobject en dacht daar liefde mee te krijgen. Ik heb echt alles meegekregen hoe zij in het leven stond. Ik heb er alleen niks mee gedaan, want ik dacht dat iedereen maakt fouten in het leven, ik ook.

                        Toen ze wilde dat de kinderen mij ook zouden zien, vond ik dat erg fijn. Vanaf dag één ging dat eigenlijk goed. Zelfs zo goed dat ze na twee jaar eigenlijk mij papa wilden noemen. Opa, oma en tantes waren ook echt trots en blij met mij in hun leven en er werd dan ook gezegd: ‘jij maakt het gezin weer echt compleet en daar zijn we zo blij mee.’

                        Ondertussen werd m’n vriendin ziek en de bedrijfsarts zei dat ze een burn-out had. Geloof me, ik heb haar in alles gesteund en naast haar gestaan. Wat me echter erg begon op te vallen, waren haar stemmingswisselingen. De ene dag was ze lief en de dag er na was ze boos.

                        Er was één ding waar ik vanaf het begin boos om ben geweest, haar sociaal media. Mannen waar ze wat mee had gedaan bleven maar berichten sturen en ik heb gezegd dat het moest stoppen en dat ze het moest verwijderen omdat dat me te ver ging, anders zou ik weggaan. Ze deed het om mij gerust te stellen. Ik weet dat je niet mag dreigen maar ik had er echt geen goed gevoel bij.

                        Wat onze relatie betreft ben ik echt veel te goed geweest voor haar. Om het half jaar bracht ik bloemen mee, we gingen vaak dagjes met z’n tweëen weg, dan gingen de kinderen twee dagen naar hun opa en oma. Ze werd op haar wenken bediend en ik had het er graag voor haar over want ik hield heel erg van haar.

                        Na bijna vier jaar met ups en downs, zoals bij de meeste stellen, waren we het laatste jaar meer broer en zus geworden. Ze wilde ineens meer ruimte en een latrelatie. Ik dacht en zei dat als ze van me af wilde ze het ook gewoon kon zeggen want dit slaat nergens op. De kinderen zeiden ook dat zij nog wel van mij hielden maar mama blijkbaar niet meer. Ze veranderde van een mooie zwaan in een ijskoningin. Ik kon terplekke dood neervallen. De kinderen wilden me blijven zien zeiden ze, alleen hun moeder heeft al het contact verbroken.

                        De reden dat ik dit schrijf is omdat ik er na de breuk echt doorheen zin. Ik heb gesprekken met huisarts en psycholoog. Eerst is mijn vader overleden en vier maanden later ben ik m’n gezinsleven kwijt geraakt. Door te praten met hulpverleners en vrienden werd er tegen mij gezegd: jongen het spijt ons maar je ex heeft heel veel weg van een borderline. Ik dacht, het zal wel, maar na op internet rond te struinen werd alles duidelijk. Kijk, ik ben geen heilige en maak ook fouten in relatie. Ik begon door frustratie in het weekend bier te drinken, wat ik al negen jaar daarvoor niet meer had gedaan. Na alles wat ik gelezen heb op internet, vielen bij mij alle ontbrekende puzzelstukjes bij elkaar. Ze is er, voor zover ik weet, nooit op getest.

                        Het heeft me van binnen erg beschadigd, vooral omdat ik (al was ik niet hun biologische vader) erg veel van de kinderen hou en die waarschijnlijk niet of nooit meer zie. Omdat ik nu ergens anders woon moet ik verder en weet ik bijna zeker dat ik mijn plek heb moeten afstaan voor een ander. ‘Het leven gaat verder en je komt er weer boven op, sterker dan ooit.’ Dat zeggen m’n vrienden, maar het valt niet mee.

                        .
                        - Advertentie -
                        - Advertentie -